Жыхарам вёсак, што ўваходзяць у склад Ліпенскага
сельсавета, пашанцавала мець і ўласную аптэку, і выдатнага фармацэўта — з 1977
года па сённяшні дзень аб здароўі ліпеньскіх жыхароў клапоціцца Людміла
Васільеўна Кучаравая. Сама не мясцовая, родам з Касцюковіччыны, жыве ў Вяззі. І
не толькі тутэйшых жыхароў добра ведае, але і іх клопаты-хваробы — нават можа
прасачыць стан здароўя ў дынаміцы за такі вялікі прамежак часу.

Калі хто з пажылых пацыентаў, узяўшы адно
лякарства, забываецца аб іншых, яна абавязкова нагадае, што яшчэ трэба
прыхапіць — ужо вывучыла курсы лячэння, назначаныя прэпараты кожнаму са сваіх
пастаянных наведвальні-каў. Бабулі і дзядулі бясконца ўдзячныя свайму
“лекару”, якому цалкам давяраюць. Урачоў у бальніцы, якая з цягам часу
была пераўтворана ў амбулаторыю, ужо памянялася шмат, і, як зазначае наша
гераіня, з доктарам працаваць ёй значна лягчэй. Але ж не заўсёды шанцуе:
маладыя ўрачы з’язджаюць, а Людміла Васільеўна, “прыкіпеўшы душою” да
свайго рабочага месца, застаецца, каб дапамагаць хворым у цяжкую хвіліну.

— Вельмі люблю людзей, — разважае субяседніца,
разлічыўшы чарговага пакупніка. — І хоць ужо 34 гады стаю за прылаўкам, яны не
сталі раздражняць, надакучваць. Разумею іх боль, ведаю, па што прыйшлі. Хочацца
дапамагчы, аблегчыць пакуты. А многіх трэба проста выслухаць, спакойна,
разважліва, як у царкве, — і ім і без лекаў стане лепш.

У пацвярджэнне падрабязна расказвае
наведвальніку, які звярнуўся па каплі, як трэба адкручваць накрыўку, у які бок
круціць каўпачок і як ажыццяўляць працэс закапвання. Здаецца: папрасі пакупнік
— яна ажыццявіць і саму працэдуру. Потым па тэлефоне метадычна камусьці
тлумачыць, як дзейнічае лякарства і колькі яго прымаць. Падалося, што размаўляе
аптэкарка з малымі і неразумнымі дзецьмі, якіх трэба пашкадаваць, пагладзіць па
галоўцы, праспяваць песеньку, каб боль суняўся. Мабыць, такія
псіхатэрапеўтычныя дзеянні Людміла Васільеўна і выкарыстоўвае. Таму і любяць яе
не толькі ў Ліпені, але і па навакольных вёсках. Нават пісалі ў газету,
дзякуючы за ўвагу і клопаты.

Пры магчымасці, спецыяліст прапаноўвае сваім
наведвальнікам прэпараты-аналагі айчыннай вытворчасці таго ж дзеяння, але больш
танныя, — клапоціцца аб іх сямейным бюджэце.

Акрамя непасрэдных функцый загадчыцы і
фармацэўта, яна яшчэ і санітарка, і апальшчык, і дворнік. Даводзіцца і дровы
рыхтаваць, і рамонт рабіць, і сцежкі да ганка зімой расчышчаць. Добра, што муж
і сыны дапамагаюць. Дарэчы, у яе трое дзяцей, двое з якіх таксама, гледзячы на
маці, звязалі лёс з медыцынай, толькі ўрачуюць не людзей, а нашых чатырохногіх
сяброў. Відаць, прыкладам жанчына служыць для ўсіх: і для сям’і, і для жыхароў
навакольных вёсак. І ўсюды спраўляецца на “выдатна”.