Даўно хацелася даведацца ў каго-небудзь са
стаматолагаў, ці баяліся яны ў дзяцінстве хадзіць у “зубную” паліклініку. Такая
нагода выпала пры знаёмстве з Вольгай Бурчыц. Яна не стала выключэннем. Як і
ўсе малыя, недалюблівала стаматолагаў, але была паслухмянай дзяўчынкай і заўжды
пагаджалася лячыць зубы. А перастала гэтага баяцца, калі сама стала ўрачом.

Вольга Уладзіміраўна вучылася ў Мінскім
медуніверсітэце. Пасля праходжання інтэрнатуры выбрала самую складаную
стаматалагічную спецыялізацыю — хірургію, і ўладкавалася працаваць у
Асіповічах.

Не сакрэт, што нават да звычайнага тэрапеўта
многія з нас звяртаюцца без асаблі-вай ахвоты. А пра жаданне схадзіць да
хірургаў-стаматолагаў і казаць няма чаго. Іх пацыенты, малыя і сталыя,
пакутуюць не толькі ад болю, але і вялікага страху. І медык павінен да кожнага
знайсці падыход, быць вельмі цярплівым і акуратным. Боль сунімаецца адэкватна
зробленай анестэзіяй, а страх — ветлівай усмешкай і добрымі словамі. Толькі пры
такім далікатным стаўленні людзі не будуць адкладаць наступны візіт надоўга. З-за
страху яны часта звяртаюцца да стаматолагаў несвоечасова і не ведаюць, што стан
зубоў напрамую звязаны з агульнымі захворваннямі: гастрытам, халецыстытам і
г.д.

Самы складаны кантынгент у хірургаў — маленькія
дзеткі. Пры стасунках з некантактнымі пацыенцікамі больш часу ідзе на
ўгаворванне, чым на лячэнне. Самыя ж адчайныя нават вырываюцца з крэсла і
збягаюць, а бацькі потым ловяць нашчадкаў дзесьці ў калідорах…

Штодня Вольга Уладзіміраўна прымае недзе 30-35
чалавек — на трэць больш за норму. Здаралася і такое, што за змену ўрач
абслугоў-вала да 60 хворых. А за 16 гадоў працы ў Асіповічах яна аказала
дапамогу тысячам людзей. Твары першых пацыентаў ужо падзабыліся, але жанчына
добра памятае здымкі іх зубоў. Такая вось цікавая асаблівасць ёсць у
стаматолагаў: могуць прыгадаць чалавека, пабачыўшы яго рот…

— Я люблю сваю працу за тое, што дапамагаю
людзям пазбавіцца ад болю і пакутаў. Ды і вынік яе становіцца відавочным
адразу, — прызнаецца Вольга Бурчыц.

А хворыя ў сваю чаргу выказваюць ёй удзячнасць
словамі: “Да Вас не страшна хадзіць!”. Вы згодны, што такія словы прыемна
пачуць любому стаматолагу?

Вольга ЖАРНАСЕК.