Тое, што нялёгка даглядаць старога нямоглага
чалавека, які пазбаўлены магчымасці рухацца, не заўсёды можа адэкватна
рэагаваць на рэальнасць, ведаюць многія. А калі 25 такіх людзей сабраны пад
адным дахам? І ці толькі догляд патрэбен былым жвавым, нераўнадушным асобам,
многія з якіх займалі па-сапраўднаму актыўную жыццёвую пазіцыю?

Працаўніцы Татаркаўскай бальніцы сястрынскага
догляду ведаюць аб кожным са сваіх “пастаяльцаў” усё: адкуль тыя
родам, іх працоўныя вехі і дасягненні, пра сем’і і родных, былыя захапленні і
цяперашнія асаблівасці, дыягназы і індывідуальную рэакцыю на лекі. Яны цярпліва
пераносяць капрызы і перыяды абвастрэнняў, угаворваюць паесці, спакойна прыняць
медыцынскія і гігіенічныя працэдуры і г.д.

Штогод тут праводзіцца паглыблены медыцынскі
агляд вузкімі спецыялістамі-дактарамі. Двойчы на ты-дзень наведваецца тэрапеўт
Святлана Іванаўна Косціна, якая робіць неабходныя назначэнні. А вось пастаянны
штодзённы карпатлівы до-гляд за хворымі людзьмі, якім патрэбны нагляд 24
гадзіны ў суткі, ажыццяўляюць 5 медсясцёр і 10 санітарак, якіх разам з загадчыкам
гаспадаркі і двума кухарамі можна смела назваць сёстрамі міласэрнасці ў
першапачатковым сэнсе гэтага слова.

Кантынгент бальніцы вельмі складаны, вялікая частка
хворых пасля інсульту, маюць многа розных ускладненняў, абмежаваныя ў рухах. На
карыдорах не ўбачыш разгульваючых выздараўліваючых, не пачуеш вясёлага смеху:
людзі прыкаваныя да ложкаў, даводзіцца рознымі метадамі адрываць іх ад пасцелі,
каб крыху распрацоўваць мышцы. І, заходзячы ў палату, адразу звяртаеш увагу на
тое, што кожны хворы размяшчаецца ў ложку па “індывідуальнай праграме”
— як найзручней для скручанага хваробай цела. Хтосьці — тварам да акна, а
камусьці — нібы дзьме, і яго разварочваюць; адны паўляжаць, а другіх на нейкі
час пасадзілі, каб затым прыпадняць, перавярнуць, выбраць больш зручнае
становішча.

І гэтак — бясконца, каб хоць якія рухі
прысутнічалі, не было пролежняў. Дзень расцягваецца да бясконцага паўтарэння
адных і тых жа маніпуляцый. Адно штогадовае флюараграфічнае абследаванне чаго
каштуе, калі для яго правядзення трэба пацыента падняць і надаць яму
вертыкальнае становішча, дапамагчы зафіксаваць дыханне…

Сярод хворых 10 адзінокіх і 15
адзінокапражываючых чалавек. Да апошніх калі-нікалі наведваюцца родныя, каб
пагутарыць, “адзначыцца” ў ведамасці свайго сумлення і потым пакінуць
з людзьмі, якія воляй лёсу сталі самымі блізкімі і роднымі. Бадай, як да
ўласнай дачкі адносяцца бабулі і дзядулі да старэйшай медсястры Вольгі
Дзмітрыеўны Гоцінай. І яна не асуджае сваякоў безабаронных старых, лічыць, што
па-рознаму збягаюцца абставіны, не заўсёды адназначна можна меркаваць аб
людскіх учынках. Ды і наогул, дзеля справядлівасці, не ўсякая сям’я можа
наладзіць такі догляд за нямоглым інвалідам, як Татаркаўская “служба
міласэрнасці”.

У бальніцы лечацца і падтрымліваюць жыццёвыя
сілы людзі рознага ўзросту. Старэйшы жыхар — 1919 года нараджэння. Ёсць і 35-гадовая
жанчына, якая не можа самастойна жыць па стане здароўя. Але ня-гледзячы ні на
што людзі павінны жыць годна да апошніх сваіх дзён — гэтым прынцыпам кіруюцца ў
бальніцы. Таму не толькі наладжваюць догляд, але і нейкім чынам арганізоўваюць
вольны час, хоць гэтае слова, можа, і не зусім дапасуецца да стану людзей.

— Яны становяцца бездапаможнымі, як дзеці, —
разважае Вольга Дзмітрыеўна, — і мы з такім жа цярпеннем і вытрымкай стараемся
з імі абыходзіцца. А яшчэ чымсьці заняць-зацікавіць, каб не аслабела цяга да
жыцця. Хочацца Веры Пятроўне ў канцы лістапада абмеркаваць пасадку агарода —
калі ласка. А з Раісай Паўлаўнай паўспамінаем пра пасляваенныя гады…

Акрамя магчымасці паглядзець тэлевізар ды
паслухаць радыё тут арганізоўваюцца самадзейныя канцэрты: адчыняюць дзверы ва
ўсе палаты і, хто можа, спяваюць песні. Астатнія слухаюць, асэнсоў-ваючы
пачутае, даюць заяўкі на любімыя нумары. Вельмі ўдзячныя мясцовыя
“жыхары” ансамблю “Сяброўкі” з чыгуначнага клуба, якія
наведваюць іх, разганяючы сум сваімі спевамі.

Айцец Уладзімір клапоціцца аб душэўным стане
хворых. І ён не проста наносіць візіты, але і спавядае, кагосьці нават і
ахрысціў.

Віншуюць медыкі сваіх пацыентаў з хрысціянскімі
і свецкімі святамі, днямі нараджэння.

Вялікая ўвага надаецца захаванню
санітарна-эпідэмічнага рэжыму. Хоць, чэсна кажучы, вельмі цяжка абыходзіцца без
памперсаў, якіх на бальніцу проста не выдзяляецца, а сваякі, калі і прывязуць
3-5 штук, то гэта — кропля ў моры па-трэб. Але медыкі неяк вы-кручваюцца, у
палатах чыста, як у звычайнай бальніцы. Існуе тут нават свая сігналізацыя. Калі
камусьці становіцца дрэнна, знямоглая рука самога хворага ці яго суседа
дацягваецца лыжкай да шклянкі: гучыць сігнал SOS, зразумелы ўсім. І заўсёды
своечасова спяшаюцца на дапамогу ўсе: медсёстры, санітаркі і кухары. Бо боль
тут і гора — агульныя…

— Я зусім не гаварыла, — дзеліцца адна з
бабулек, — прывезлі мяне сюды паралізаваную, а цяпер, бачыце, і мова вярнулася,
і ўстаю крыху, рукамі варушу. Дзякуй Богу і нашым сястрычкам…

— Тут нам вельмі добра. Ведаеце, аб чым мару? —
падхоплівае размову другая жанчына. — Хачу ў Татарцы і памерці.

І гэтыя нязвыклыя словы гучаць тут як найлепшае
пацвярджэнне якасці абслугоўвання.