Навагодняе свята немагчыма ўявіць без прыгажуні ёлкі. Ззяюць-пераліваюцца яны рознакаляровымі агеньчыкамі на плошчах, вуліцах, у дамах. Зараз многія аддаюць перавагу штучным прыгажуням, але па-ранейшаму карыстаюцца попытам лясныя гадаванцы: свежы лясны пах ялінак стварае ўзвышаны настрой…

Дарэчы, людзі заўсёды з павагай адносіліся да вечназялёных дрэў — нават называлі паселішчы ў іх гонар. На карце Асіповіччыны таксама ёсць найменні, звязаныя з галоўнымі сімваламі Новага года — ёлка, сасна. Гэта — Вялікі Бор, Заельнік, Сасновы і Ялцоўка. І “АК” павіншаваў з надыходзячым святам сяльчан, якія жывуць тут.

Першая вёска носіць назву, не сугучную са словамі ёлка і сасна, але, як вядома, менавіта ў бары яны і  растуць. Жыве ў Вялікім Бары, які знаходзіцца ў Дрычынскім сельсавеце, 176 чалавек, у тым ліку 20 дзяцей і 38 пенсіянераў. Сярод апошніх стараста вёскі Валянціна Дашкевіч.

— Пасяліліся тут разам з мужам у 1983 годзе, — гаворыць жанчына. — Непадалёк лес, які радуе разнастайным багаццем. Ёсць у ім і елкі-сосны. Раней перад Новым годам гаспадар або сын сякеру за плечы — і выбіраць ёлку. Доўга блукаюць, пакуль не патрапіць на вочы самая прыгожая. Зараз, безумоўна, усё па законе — у лес ні нагой. Хочаш, каб у хаце на свята пахла сапраўднай хвояй? Не праблема: лясніцтва прадае па даступнай цане — менавіта там і набываю. Цацак для ўпрыгожвання хапае, яшчэ з савецкай пары засталося многа. Але і сучасныя пластмасавыя шары ёсць — у гандлёвых кропках іх хапае на любы густ. Заўсёды, калі пачынаю прыбіраць ёлку, успамінаю дзяцінства. Яно прайшло ў Казахстане, куды бацькі прыехалі, каб асвойваць цалінныя землі. На канец 50-х гадоў мела гады 4-5, і стрыечная сястра прывяла мяне ў школу на ёлку. І якое было здзіўленне, што замест прывычнага беларусам дрэва ў зале стаяла… бяроза з жоўтымі лістамі! Упрыгожана была ватай, папяровымі рознакаляровымі гірляндамі і сцяжкамі. Дзеці вадзілі карагоды, пелі песні, расказвалі вершы. Дзед Мароз і Снягурка давалі падарункі — цёплыя ўспаміны… Дома ж мама ўпрыгожвала яловыя лапкі, якія пасылкай высылаў дзядзька з Волагды. Абавязкова дзялілася галінкамі з суседзямі. Пах тых хваінак запомніўся назаўжды, таму ніколі не памяняю жывую ялінку на штучную. Лясная прыгажуня заняла пачэснае месца ў доме перад каталіцкім Божым нараджэннем. Дзеці і ўнукі сёлета нас з мужам павіншуюць з Новым годам па тэлефоне. Да святочнага стала рыхтуем розныя прысмакі. Па прыкмеце ж: як сустрэнеш, так і правядзеш. І абавязкова пойдзем у мясцовы клуб — будзем весяліцца з аднавяскоўцамі да раніцы.

У Заельніку Ясенскага сельсавета жыве 54 чалавекі: 31 — працуючы, 19 — на заслужаным адпачынку і 4 дзяцей. Сяргей і Надзея Сахон пераехалі сюды з Бабруйскага раёна.

— Падабаецца мясцовасць, — гаворыць Надзея Уладзіміраўна. — Вакол лес, шмат ялінак і хвоек. Але ў доме ставім штучную ёлку: купіў адзін раз — і на ўсё жыццё… У дзяцінстве разам з мамай упрыгожвала жывую зялёную прыгажуню. Цацак нямнога было, таму вешалі цукеркі, яблыкі. Бацькі клалі пад ёлачку што-небудзь смачнае. Сваім дзеткам шыла навагоднія строі Сняжынкі, Феі, Ночы. Ды і другія матулі рабілі гэтак жа, гэта цяпер карнавальныя касцюмы купляюць у магазінах. Прыход свята ў вёсцы не надта адчуваецца: клуба няма, каб схадзіць на прадстаўленне з Дзедам Марозам і Снягуркай, жадаючых ператварыцца ў гэтых персанажаў і прайсціся з віншаваннямі па хатах таксама не назіраецца. Кожны гаспадар стварае святочны настрой сабе сам або з дапамогай тэлевізара. І будзем чакаць у госці дзяцей.

Пасёлак Сасновы Лапіцкага сельсавета налічвае 220 жыхароў: працаздольных — 108, дзяцей — 32, пажылых — 80. У надыходзячым годзе паселішча адсвяткуе 50-годдзе існавання. Амаль столькі ж тут жыве былы загадчык мясцовага клуба Анатолій Бобр.

— Свайму ўзнікненню пасёлак абавязаны будаўніцтву радыёперадаючага цэнтра, — расказвае ён. — Відаць, першапасяленцы, абмяркоўваючы найменне, вырашылі так назваць паселішча, бо вакол растуць сосны. У той, цяпер ужо далёкі час пасялкоўцы жылі весела і дружна. Да святкавання Новага года рыхтаваліся грунтоўна. Для дзяцей праводзіліся шыкоўныя ранішнікі, для дарослых — балі-маскарады, “блакітныя агеньчыкі”, дзе збіралася пад 100 чалавек. Ёлку прывозілі леснікі, і штогод яна выглядала непаўторна. Заўсёды было многа прызоў і сувеніраў. Людзі прыходзілі ў карнавальных касцюмах, якія самі і рыхтавалі. Зараз не так ўсё шчыра і душэўна — людзей у клуб прыходзіць малавата…

Яльцоўка — па-ранейшаму, Ялцоўка — па-цяперашняму. Размешчана таксама ў Лапіцкім сельсавеце. Пражывае 51 чалавек: дзяцей — 5, працаздольных — 38, пенсіянераў — 8. Муж і жонка Аляксандр і Вера Курчэўскія адносяцца да апошняй катэгорыі. Разам жывуць амаль 50 гадоў. І ўвесь час — тут.

— Новы год — свята сямейнае, — гаворыць Вера Сцяпанаўна. — Бацькі-калгаснікі хоць і не надта былі заможныя, але ёлку ставілі заўсёды. Традыцыю падтрымліваю. Дзецям заўсёды былі добрыя падарункі з цукеркамі ад прафкамаў арганізацый, дзе з гаспадаром працавалі. Абавязкова гатавалі смачныя стравы, не абыходзячыся без традыцыйнага “гарошку”. У першы дзень года збіраемся ў брата — адзначаем яго дзень нараджэння. Як заўсёды, абменьваемся віншаваннямі з суседзямі, зычым дабрабыту і здароўя.

Ніна ВІКТОРЧЫК.