Заўсёды цікава, з чаго пачыналася
прафесіянальнае станаўленне выдатных спецыялістаў і што яны самі лічаць важным
у сваёй справе.

Вось з гэтай нагоды “раёнка” і задала вынесенае
ў загаловак пытанне некалькім, найбольш аўтарытэтным у асяроддзі калег,
супрацоўнікам органаў міліцыі.

Iнспектар ДПС АДАI Віктар ВIкторчык:

— Міліцыянерам увогуле і інспектарам ДАI ў
прыватнасці стаў выпадкова: марыў быць мараком, аднак паступіць у марское
вучылішча не атрымалася. Сябры параілі прыглядзецца да міліцэйскай кар’еры,
вось гэтай парады і прыслухаўся. У першы ж дзень службы мяне, як механіка,
накіравалі ў аўтаінспекцыю — там якраз выслабанілася вакансія…

У рабоце інспектара ДАI самае цікавае і самае
складанае — знайсці ўзаемаразуменне з чалавекам. Штодзень даводзіцца мець
справу з самымі рознымі людзьмі, якія па нейкай прычыне парушылі правілы руху.
Аднак калі знойдзеш да парушальніка правільны падыход, апошні не толькі
ўсвядоміць сваю памылку, але і прыме законнае пакаранне без крыўды. Калі такое
атрымоўваецца, адчуваю поўнае задавальненне ад справы.

Оперупаўнаважаны
АБЭП Віктар Штык — лепшы па прафесіі ў Магілёўскім УУС па выніках работы за
2010 год:

— У свой час быў вельмі ўражаны прыгодамі герояў
фільма “Месца сустрэчы змяніць нельга”, вось і захацелася паспрабаваць сябе на
такой цікавай рабоце.

Магу сказаць, што міліцэйская “кухня” там
перададзена дастаткова дакладна, за адным, бадай, выключэннем: у рэчаіснасці
вельмі часта даводзіцца шукаць адказы на куды больш складаныя пытанні, чым
паўстаўшыя перад Жэгловым і Шарапавым. I не заўсёды адчуваеш задавальненне,
калі знаходзіш на іх правільныя адказы…

Але работа ёсць работа, таму выконваць яе трэба
па магчымасці добра і абавязкова — сумленна.

Памочнік
дзяжурнага аператыўна-дзяжурнай службы АУСТ Дзмітрый Чаропка:

— У арміі быў дэсантнікам, прывык да высокіх
нагрузак і пастаяннага прытоку адрэналіна, таму служба ў міліцыі пасля
звальнення ў запас падалася найбольш прымальным заняткам. Да таго ж мне з
маладосці не падабалася схільнасць землякоў да п’янства і было жаданне з гэтым
злом па-змагацца.

Сёння, калі да звальнення з органаў застаюцца
лічаныя месяцы, магу сказаць, што з выбарам справы не памыліўся. Колькі змог
зрабіць для аховы правапарадку на Асіповіччыне асабіста — судзіць не бяруся, ды
і не галоўнае гэта. А вось тое, што Асіповіцкі АУСТ быў і застаецца надзейным
абаронцам законапаслухмяных землякоў — нагода для прафесійнага гонару.

Дзмітрый САЎРЫЦКI.