Адно з папулярных захапленняў сучаснага чалавека — падарожжы, прычым самага рознага зместу. І калі прыморскія курорты ўлагоджваюць цела, то паломніцкія паездкі накіраваны на аздараўленне душы. Наш зямляк Арцём Кушнер стварыў сэрвіс “Багамолец.by”, дзе кожны жадаючы можа выбраць напрамак для духоўнага і душэўнага адпачынку.

— Я карэнны асіпаўчанін, але таму што бацька быў вайскоўцам, у горадзе сям’я жыла перыядамі, — расказвае Арцём Іванавіч. — Потым пасяліліся ў Бабруйску, дзе бацькі, будучы шчырымі вернікамі, аддалі мяне ў нядзельную школу пры Георгіеўскім храме, больш вядомым як Белая царква. Паступіў у Смаленскую духоўную семінарыю, адвучыўся год, аднак зразумеў, што не гатовы да такога жыццёвага шляху. Наступным месцам вучобы стаў Інстытут прадпрымальніцтва па спецыяльнасці “эканоміка і кіраванне турысцкімі прадпрыемствамі”. Паралельна праходзіў перападрыхтоўку ў Мінскім дзяржаўным лінгвістычным універсітэце па спецыяльнасці “нямецкая мова”, скончыў курсы гідаў-перакладчыкаў, працаваў у мінскіх турфірмах менеджарам і экскурсаводам. Атрымаў ступень магістра эканамічных навук. У 2010 годзе выпадкова пазнаёміўся з епіскапам Бабруйскім і Быхаўскім Серафімам. Епархіі патрабаваўся чалавек для арганізацыі працы паломніцкага аддзела. У мяне быў досвед як у духоўным, так і турыстычным напрамку, таму Уладыка благаславіў маё назначэнне. У аддзеле працаваў амаль дзесяць гадоў.

Падчас эпідэміі каранавіруса паломніцкія паездкі, як і іншыя масавыя мерапрыемствы, не праводзіліся і аддзел расфарміравалі. Але патрэба дарыць людзям радасць ад сустрэчы са святынямі ў маладога чалавека не паменшылася. Таму ён папрасіў у епіскапа Серафіма благаслаўлення на арганізацыю паломніцкіх паездак у якасці індывідуальнага прадпрымальніка. Так і з’явіўся “Багамолец”.

— Назва сэрвісу невыпадковая, — дадае мужчына. — Яна ўключае ў сябе адразу два бакі. Вандроўкі па-ранейшаму цесна звязаны з епархіяй, хаця і арганізуюцца юрыдычнай асобай. Аднак мірскога ў гэтых падарожжах мала. Мы молімся, прысутнічаем на службах, гутарым з настаяцелямі храмаў, жывём у манастырах.

Сёння “Багамольцам” арганізоўваюцца паломніцтвы па 16 маршрутах па тэрыторыі Беларусі. Для жадаючых пазнаёміцца з рэлігійным жыццём іншых праваслаўных краін ёсць дзевяць расійскіх напрамкаў. Паклапаціліся і пра тых, хто па розных прычынах не можа ездзіць у паломніцтвы. Сэрвіс прапаноўвае замовіць правядзенне разнастайных адпраў у вядомых манастырах і храмах.

— За час працы ў епархіі шмат ездзіў як па Беларусі, так і па блізкім замежжы, — каменціруе Арцём Іванавіч. — Таму туры фармірую абапіраючыся на ўласны густ і інтуіцыю. Абавязкова ўключаю ў праграму знаёмства значныя прыродныя і гістарычныя аб’екты.

Людзі, дзе б яны ні жылі, заўжды шукаюць цуда, але не заўжды ведаюць, што яго можна знайсці побач.

— Асіповіччына — зямля, пацалаваная Богам, — лічыць прадпрымальнік. — Тут маецца безліч месцаў, у якіх прысутнасць вышэйшых сіл адчуваецца мацней. Самым жаданым пунктам наведвання стала Прошчанская пустынь — намоленае месца, дзе цудадзейная крыніца і мудрыя святары. Не менш цікавы Зборск. Мясцовую жыватворную крыніцу ведаю з дзяцінства. Падчас існавання паломніцкага аддзела епархіі ездзілі і ў іншыя храмы раёна. Дасюль помніцца цеплыня прыёму ў лапіцкім Петрапаўлаўскім храме. Лічу, што ў вялікіх храмах чалавек проста раствараецца, яму не надзяляецца столькі ўвагі, а вось гэтая простая гасціннасць лечыць душу не горш за шчырую малітву. Свіслацкі храм заўжды быў важным пунктам паломніцтва. Там спыняліся папрасіць у святога Мікалая Цудатворца благаславення ў дарогу. Варты ўвагі і Ліпень. Мы наведвалі населены пункт у 2010 годзе. У аграгарадку ёсць маленькая сельская хата, якая па ініцыятыве мясцовай жыхаркі пераўтварылася ў храм. 50 чалавек, якія тады наведалі Ліпень, ледзь змясці-ліся ў невялічкім пакоі. Айцец Уладзімір Яроміч адслужыў малебен. Гэта было настолькі цудоўна, што нават зараз не магу знайсці слоў, каб апісаць стан душы ў той момант. Яшчэ бацюшка вадзіў нас у двор індывідуальнага домаўладання, дзе мясцовыя жыхары закапалі звон з разбуранай мясцовай царквы. Пасля развалу Саюза рэліквію адкапалі і перадалі ў Свята-Уведзенскі храм айцу Васілію. Менавіта тады прыйшло разуменне, што такое хараство, якое бывае ў невялічкіх прыходах, нельга ні з чым параўнаць. Таму ўключаю іх у маршрут не толькі каб людзі адчулі незвычайнасць і цудадзейнасць такіх месцаў, а і для таго, каб падтрымаць храмы матэрыяльна.

Якія людзі адпраўляюцца ў паломніцтва?

— Людзі ездзяць самыя розныя, — расказвае субяседнік. — Большую частку складаюць жанчыны сярэдняга ўзросту. Моладзь імкнецца да святыняў у асноўным па якіх-небудзь бытавых патрэбах: выйсці замуж, рашыць праблемы ў сям’і ці справах. Больш сталыя жадаюць паправіць здароўе. Бяруць у паездкі і дзяцей. Самаму маленькаму паломніку было тры гады, самаму пажылому — 70. Арганізаваўшы не адзін дзясятак паездак, пагля-дзеўшы і спазнаўшы, з якімі патрэбамі звяртаюцца да ікон, святароў, крыніц, магу адзначыць, што людзі не заўсёды ўмеюць быць удзячнымі. Здаецца: што можа быць лягчэй, чым проста падзякаваць Богу і святым, па магчымасці справіць міласціну. Прыходзіцца паціху прывучаць іх да ўдзячнасці праз расказы пра збавенне.

* * *

У планах Арцёма Кушнера зрабіць паломніцкі маршрут па Палессі, а таксама ўключыць у праграму некалькі касцёлаў, дзе захоўваюцца святыні, значныя для вернікаў мноства рэлігій.