10 чэрвеня раёнка паведамляла аб тым, што вучаніца Ліпенскага ВПК дзіцячы сад-сярэдняя школа Лізавета Джавакова стала адзінай зямлячкай, якая атрымала магчымаць здзейсніць турыстычнае падарожжа ў ліку 200 удзельнікаў першага сумеснага ваенна-патрыятычнага праекта Беларусі і Расіі “Цягнік памяці”, прысвечанага Вялікай Айчыннай вайне і пабудаванага ў храналагічнай паслядоўнасці тагачасных падзей.

У мінулую нядзелю састаў прыбыў у канчатковую кропку маршруту Мінск. Такім чынам, удзельнікі чыгуначнага марафону наведалі 15 гарадоў дзвюх краін, пераадолелі адлегласць у 5 911 кіламетраў і зрабілі цэлых 60 мільёнаў крокаў.

— Незвычайным гэта мерапрыемства стала з самага пачатку, — расказвае Лізавета. — Нас разбілі на групы і падгрупы і размясцілі ў двухпавярховых камфортных вагонах. Цягнік рухаўся пераважна ноччу, а днём мы наведвалі музеі, месцы жалобы, помнікі. Таму падарожжа аказалася больш насычаным, чым чакалася! Нарэшце пашчасціла пабываць ва ўсіх абласных гарадах Беларусі. Для мяне, як чалавека дамашняга і аматара цішыні, паездка стала своеасаблівым выхадам з зоны камфорту. Гарады Беларусі і іх жыхары — проста цуд. Яны ўсе такія розныя і па-свойму адметныя. Гэта здзіўляе. Кранальным быў момант выканання ўдзельнікамі праекта “Вальса Перамогі” на чыгуначным вакзале Магілёва. Паглядзець на нас сабралася шмат лю-дзей. У расійскай частцы маршруту асабліва ўразіла наведванне Ржэва, Масквы і Санкт-Пецярбурга. У кожным былі свае запамінальныя дэталі. Ржэў вельмі здзівіў дваццаціпяцімятровым Мемарыялам Савецкаму Салдату. Пры поглядзе ў вочы байца, поўныя адчаю, захоплівала дух. На секунду нават здалося, што ён дыхае. Чырвоная плошча ў Маскве неймаверна прыгожая і мае асаблівую аўру. Там тварылася гісторыя, і думка пра гэта прыводзіла ў непадробнае захапленне. Планую калі-небудзь зноў наведаць сталіцу Расіі, каб усё паглядзець у больш спакойнай абстаноўцы. Санкт-Пецярбург… Ніколі не забуду гэты найпрыгажэйшы горад! У адзін з вечароў усе з нецярпеннем чакалі разводу мастоў. Дзеля гэтага мы ахвяравалі сном. Ніжні парк у Пецяргофе і яго фантаны, статуі і палац “Мон-плезір”… Аб гэтых месцах можна распавядаць доўга. А дзіўны від на Фінскі заліў варта ўбачыць кожнаму.

Сваёй адкрытасцю і зацікаўленасцю справамі моладзі ўразілі сустрэчы з мэрамі гарадоў, куды мы прыбывалі, лідарамі грамадскіх аб’яднанняў і, безумоўна, з Прэзідэнтам Беларусі Аляксандрам Рыгоравічам Лукашэнкам і ініцыятарамі праекта кіраўнікамі Савета Федэрацыі Валянцінай Матвіенкай і Савета Рэспублікі Наталляй Качанавай.

Паездка была каштоўнай і набыццём новых сувязяў і знаёмстваў. Я пасябравала з членамі сваёй каманды і ніколі так не сумавала, як пры развітанні з імі. Мы паабяцалі адзін аднаму, што будзем пісаць лісты і абавязкова сустрэнемся ў Мінску ці Маскве. З новымі сябрамі наогул не адчувала нацыянальнага бар’ера, што вельмі важна. Думаю, менавіта такая мэта была ў ініцыятараў праекта: акрамя захавання гістарычнай памяці, дапамагчы нашаму пакаленню з дзвюх суседскіх краін зразумець адзін аднаго і зблізіцца яшчэ больш.

Удзел ў гэтым маштабным праекце прынёс Лізавеце яшчэ адну ўзнагароду. Падчас падарожжа сярод удзельнікаў праводзіўся творчы конкурс “Дарогі памяці”, дзе вызначаліся пераможцы ў трох намінацыях: “Спыні імгненне” (лепшы малюнак і фота), “Жывая гісторыя” (самы арыгінальны і змястоўны відэаролік) і “Нататкі вандроўніка” (лепшае апавяданне). Малюнак дзяўчыны заняў першае месца.