Апытанне

Нашы мамы

Матуля. Такое цёплае і пяшчотнае слова. Ад яго вее дабрынёй, спагадай і ўтульнасцю. Чалавек можа ніколі не набыць багацця, сяброў, работы, жылплошчы. Але маці пры нараджэнні атрымаў кожны. Шчаслівы той, каго яна суправаджала на працягу маленства, а яшчэ больш — хто мае яе і ў сталыя гады.

Напярэдадні Дня маці папрасілі нашых чытачоў расказаць аб сваіх самых родных і дарагіх.

Уладзімір Ізмер:

— Тамара Дзмітрыеўна — так завуць маю матулю. Я ў яе позняе дзіця, таму мама заўсёды перажывала, каб паспець выгадаваць мяне. Вучыўся добра. Калі штосьці рабіў не так, мама не сварылася, а заўсёды старалася зразумець і пад-трымаць. З ёй дзяліўся сваімі думкамі, хваляваннямі часцей, чым з татам. Мяне нават называлі маміным хвосцікам, бо заўсёды быў пры ёй. Мама непакоілася не толькі пра вучобу, але і каб сучасна  апрануць нас. Калісьці ездзіла ў Польшчу за моднымі джынсамі ды світарамі… І зараз яна бадзёрая, на месцы не сядзіць, хоць ужо адлічвае дзявяты дзясятак. Нешта вяжа, шые, спяшаецца на дачу, рынак. Імкнецца дапамагчы ўнукам. Жадаю маме здароўя і пабольш светлых, радасных дзён.

Дар’я Цяслёнак:

— Першая сустрэча з матуляй у мяне адбылася ў паўтарагадовым узросце, калі я трапіла ў прыёмную сям’ю. І тым не менш Алена Уладзіміраўна для мяне — самая родная мамачка ў свеце. Няхай не па крыві, затое па стане душы, а гэта важней.

Мама — лепшая сяброўка. Пра мяне яна ведае ўсё. Паміж намі існуе нейкая нябачная сувязь, якую заўсёды адчуваю. Удзячная, што матуля не толькі даглядала мяне, але і клапацілася аб развіцці ўнутранага свету, вучыла бачыць прыгожае ў навакольнай прыродзе і адчуваць яго ў людзях. Мама выхоўвала мяне не метадам забароны, а даверам. І калі забарону можна парушыць, то падвесці, калі табе давяраюць, недапушчальна.

Бацькі падарылі мне шчаслівае дзя-цінства, за што бясконца ўдзячна. Лепшае пацвярджэнне таго, як да маці і бацькі стаўлюся, — тое, што нядаўна ўзяла іх прозвішча і імя па бацьку.

Зараз я ўжо студэнтка. У будучым планую стварыць уласную сям’ю. Спа-дзяюся, што і ў мяне з дзецьмі будуць такія ж добрыя ўзаемаадносіны.

Юлія Радзюк:

— Мая мама Алена Яўгеньеўна — самая добрая, ласкавая, клапатлівая. А яшчэ яна вельмі акуратная і заўсёды справядлівая. Я яе моцна люблю. Стараюся радаваць прыемнымі сюрпрызамі, якія раблю сваімі рукамі.

Дзень маці — значнае для мяне свята. Вывучыла вершы пра маму і бабулю, якія ім і прачытаю 14 кастрычніка.

Вольга Куцік:

— Найлепшая сяброўка для мяне — мама Валянціна Мікалаеўна. Што б ні здарылася, добрае ці дрэннае, спяшаюся падзяліцца з ёй. Ведаю, што падтрымае, супакоіць, дасць параду. З дзяцінства шкадавала мяне, не загружала абавязкамі, казала: “Яшчэ напрацуешся”. Але заўсёды вучыла захоўваць чысціню. Мама і зараз добрая дарадчыца. Нават з газет часта робіць выразкі з карыснай інфармацыяй на розныя тэмы і ўручае нам з дзецьмі. Па адукацыі яна медсястра, многа гадоў працавала ў дзіцячым садзе, а таму, калі хто дрэнна сябе адчувае, тэлефануем не ў хуткую дапамогу, а свайму роднаму чалавеку.