Ведай нашых!

Чарговы год завяршае свой ход, каб, як і іншыя, адысці ў гісторыю. Зараз гадзіннік адлічвае апошнія яго гадзіны, а кожны з нас міжволі ўспамінае, чым гэты адрэзак часу быў адметны. А было, калі добра пакапацца ў памяці, нямала.

У сённяшнім святочным выпуску хочацца ўзгадаць некаторых землякоў, якія прыемна здзівілі і ўразілі сваімі поспехамі.

Дырэктар гісторыка-краязнаўчага музея Антаніна Сцяпанава сёлета арганізавала ўжо традыцыйныя Магдаленаўскія чытанні ў прынцыпова новай форме. На гэты раз стацыянарная сустрэча выйшла за межы звыклай гутаркі літаратараў і чытачоў. Суполка неабыякавых людзей адправілася ў аўтамабільнае падарожжа па месцах, звязаных з жыццём і творчасцю знакамітай мецэнаткі, якое пачалося ў вёсцы Дуброва, а далей ляжала праз Мінск на Уздзеншчыну. Вандроўка стала першай, але яна мае ўсе шанцы ператварыцца ў турыстычны маршрут, які пазнаёміць удзельнікаў з гісторыяй Асіповіччыны і іншых рэгіёнаў Беларусі.

Даволі незвычайны праект Алены Ерашэвіч прыемна здзівіў наведвальнікаў яе выставы, чытачоў нашай газеты і меў рэзананс у фотасуполцы ўсёй краіны. Нагадаем: вядомы асіповіцкі фотамастак арганізавала выставу “Фэшн: Прыгажосць і стыль”, а яе мадэлямі на гэты раз сталі работнікі сельгаспрадпрыемстваў з Пратасевіч, Орчы, Каменіч.

У кампаніі фатографа тварылі стыліст, візажыст, цырульнік і іншыя спецыялісты. Грандыёзныя пераўтварэнні, якія адбыліся з сельскімі працаўнікамі, спадабаліся ўсім. У 2022 годзе будзем чакаць новых творчых праектаў і ўдалых знаходак!

101 год адзначыла летам асіпаўчанка Таісія Каваленка. Шмат гадоў прысвяціла яна ахове здароўя землякоў і выхаванню немаўлят. У 1944 годзе, як толькі горад вызваліўся ад акупацыі, дзяўчына стала працаваць медсястрой інфекцыйнага аддзялення. Змагалася з дыфтэрыяй, сыпным і брушным тыфам, кішэчнымі інфекцыямі, рабіла прышчэпкі. У навакольныя вёскі дабірацца даводзілася сваім ходам, працавала ў эпідачагах, выратавала шмат людзей. А затым перайшла ў яслі і гадавала малых. 2 дачкі, 11 унукаў, 10 праўнукаў і 3 прапраўнукі — гэта яе ўласны набытак.

Да нядаўняга часу жыхарка вёскі Углата Таццяна Кунцэвіч была адзінай прадстаўніцай цудоўнага полу ў вялікай сям’і. А яе мужу Дзмітрыю спакойна можна было арганізоўваць футбольны матч ва ўласным падворку: каманда з васьмі сыноў, старэйшаму з якіх 17 гадоў, ахвотна падтрымала б такую прапанову. Але нядаўна сям’я ў чарговы раз папоўнілася, і цяпер бацькі гадуюць і маленькую дачушку, якую ўсе вельмі чакалі. Іх радасць падзяляе і бабуля. Яна адзначыла, што сям’я сына — гэта і яе сям’я, а нявестка стала сапраўднай дачкой, пра якую яна клапоціцца, як пра ўласную.

Хто-небудзь атрымоўваў у падарунак да дня нараджэння новы дом? Не ўзгадваеце такога выпадку? А вось юны жыхар Вяззя Багдан Бегункоў на сваё 9-годдзе стаў уладальнікам уласнага дома. Праўда, сезоннага. Бо, як зайка ў казцы, апынуўся ў ледзяной хатцы. Але, у адрозненне ад вушасціка, зусім не засмуціўся, а наадварот узрадаваўся такой прыгодзе. Дарэчы, ён сам дапамагаў тату ў будоўлі дома, у якім затым кожны дзень гуляў, а любячыя бацькі дапамагалі хлопчыку прыдумваць усемагчымыя забавы. Вось гэта канікулы атрымаліся! Не хочаце паспрабаваць?

100 балаў па адной з дысцыплін цэнтралізаванага тэсціравання набраць удаецца далёка не кожнаму. Сёлета парадавала сваіх настаўнікаў, родных, а таксама ўвесь райаддзел па адукацыі выпускніца Ліпенскага вучэбна- педагагічнага комплексу Кацярына Астраух. Яна набрала 100 балаў па біялогіі, 98 — па хіміі і 91 — па рускай мове. Заканамернай адзнакай ведаў стаў і залаты медаль, які быў уручаны дзяўчыне. З трывалымі ведамі Каця ўпэўнена здзейсніла сваю мару: стала студэнткай медуніверсітэта. Дарыць людзям шчырыя ўсмешкі — гэта хутка стане яе прафесіяй, бо Каця вучыцца па спецыяльнасці “стаматалогія”.

Гісторыю адукацыі ў Дараганаўскім краі сабраў педагог, краязнаўца і сапраўдны патрыёт Мікалай Тамашоў. І атрымалася праца даволі ўнушальных памераў з багатым фотаматэрыялам. Гэтаму папярэднічалі дні і гадзіны, праведзеныя ў архівах, бібліятэках, рэдакцыях нашага і суседняга Старадарожскага раёна, да якога Дараганава пэўны час адносілася. Тысячы дакументаў перагледжана-перачытана, з дзясяткамі людзей праведзены сустрэчы-гутаркі. Затое цяпер кожны можа даведацца пра тое, як прыйшла асвета ў канкрэтны населены пункт паўднёвай часткі раёна, і атрымаць прыблізную карціну развіцця сістэмы адукацыі на Асіповіччыне ў цэлым.

Мільён кіламетраў — гэта шмат? Уявіць такую адлегласць наўрад ці атрымаецца. А вось для Аляксандра Высоцкага гэта не лінейная велічыня: яна вымяраецца колькасцю адпрацаваных гадоў, перавезеных пасажыраў і грузаў. Нагрудны знак “За безаварыйны прабег на лакаматыве 1 000 000 кіламетраў” ён атрымаў сёлета як напамін і падзяку за добрасумленную працу і адданасць справе, якая для яго, можна сказаць, фамільная: дзед, бацька, дзядзька, два сыны — усе паездзілі не толькі ў вагонах цягнікоў, але і ў лакаматывах.

Наталля Гоціна вырасла ў Радуцічах, а затым атрымала адукацыю і пасялілася ў горадзе. Доўгі час настаўнічала, узначальвала адну са школ. Але ніколі не парывала сувязі з роднай вёскай. І калі пайшла на пенсію, канчаткова перабралася на малую радзіму. Але толькі не для таго, каб там адпачываць: сапраўдныя вяскоўцы жывуць працай. А Наталля Уладзіміраўна дбае не толькі аб уласнай сядзібе. Населены пункт для яе — гэта агульны дом, аб якім неабходна клапаціцца. Дзякуючы намаганням такіх нераўнадушных сялян — а іх у Радуцічах нямала, — у вёсцы з’явіліся дзіцячая пляцоўка, ліпавая алея, кветнікі, рэгулярна праводзяцца суботнікі, даглядаюцца могілкі. Людзі ладзяць сумесныя святы, арганізоўваюць канцэрты.