Ёсць у лютым незвычайнае свята, напоўненае цеплынёй і настальгіяй па юных гадах. Гэта традыцыйны вечар сустрэчы школьных сяброў. Час, калі ў чарговы раз школа запрашае сваіх выпускнікоў, каб паказаць і расказаць, якой яна стала сёння, даведацца пра поспехі выхаванцаў і чым яны жывуць зараз.

— Усе школы без выключэння, буйныя і не вельмі шматлікія, рыхтаваліся да спаткання са сваімі былымі вучнямі, складаючы цікавыя сцэнарыі, выкарыстоўваючы багатыя школьныя архівы і сучасныя тэхнічныя сродкі, — расказвае галоўны спецыяліст аддзела па адукацыі райвыканкама Алеся Букач. — У кожнай установе адукацыі за гэтыя гады склалася свая традыцыя правядзення гэтага вечара. Напрыклад, у СШ    № 1, дзе некалі вучылася і я, працавала “Кафе “Сустрэча”: на сцэну выклікаліся выпускі-юбіляры, бралася інтэрв’ю ў былых вучняў і іх настаўнікаў. Канечне, успаміналіся найбольш яркія моманты школьнага жыцця, нейкія незвычайныя, часам кур’ёзныя, выпадкі.

У гімназіі, як заўсёды, былыя вучні прадставілі творчыя нумары. Цікава, што за дзень да ўрачыстасці выпускнікі наведалі родныя пенаты і сыгралі там у валейбол. Хто ведае, можа гэта стане новай завядзёнкай? Усе праведзеныя мерапрыемствы ў чарговы раз пацвярджаюць: школа заўсёды патрэбна сваім вучням, а вучні — школе. І гэта, лічу, вельмі добра.

— Вось ужо чвэрць стагоддзя прайшло з таго часу, як наш клас скончыў СШ № 5, — расказвае загадчык Пратасевіцкага СДК Вікторыя Севасцьянава. — Класным кіраўніком і ідэйным натхняльнікам у нас быў вядомы ў раёне педагог Джан Курчэўскі. Дарэчы, мы яго першая скаўцкая група. Далучанасць да гэтага руху мела пэўны ўплыў на наша выхаванне. І не толькі таму, што кожны з нас мог паставіць палатку, раскласці вогнішча, прыгатаваць на ім ежу, галоўнае — гэта пачуццё з’яднанасці і надзейнасці. Мабыць, наш клас быў самым дружным у школе. Сябруем мы і зараз. У “Вайберы” ёсць наша група, дзе пастаянна дзелімся навінамі. А на вечар сустрэчы кожны прынёс школьныя фатаграфіі, дзе мы на розных лінейках, спаборніцтвах. Перад    4 лютага правялі “разведку” нашага былога лагера ў Смыку. Сталовая, якую некалі дапамагалі будаваць аднакласнікі, стаіць і да сённяшняга часу. Крыніца, адкуль бралі ваду, зараз акультурана і стала сапраўдным турыстычным аб’ектам. А на наступны дзень, у нядзелю, разам наведалі магілу Джана Аляксеевіча, каб яшчэ раз падзякаваць яму за выдатнае дзяцінства і тыя рысы характару, якія ў нас выхаваў.