Падобныя прадметы ў свой час былі папулярнымі і вырабляліся з розных матэрыялаў. Сяляне часта рабілі такое прыстасаванне з дрэва, выкарыстоўваючы цвёрдыя пароды.

Прылада ў гаспадарцы запатрабаваная, аднак цэняць яе Юшкевічы не толькі за карысны функцыянал: сёння ёсць і больш зручныя аналагі.

Справа ў тым, што гэтую самую кухонную рэч, якая і сёння захоўвае асаблівы водар, гадоў трыццаць пяць таму назад зрабіў і падарыў унучцы дзед Мікалай Акімавіч Шкор. І цяпер яна служыць не столькі ў якасці здрабняльніка спецый, колькі як светлы напамінак пра дарагога сэрцу чалавека. Дарэчы, добра памятаюць яго не толькі родныя і блізкія, але і многія жыхары пасёлка: шмат часу працаваў у мясцовай школе, аддаючы ўсяго сябе справе выхавання юных ялізаўчан.

— Дзядуля быў рознабакова цікавым чалавекам з шырокай душою, — дзеліцца Ірына Барысаўна. — І выдатным педагогам. Прынамсі, ён і даў пачатак нашай педагагічнай дынастыі. Настаўніцай была наша мама Тамара Мікалаеўна Мілько, а потым і мы, тры сястры: я, Святлана і Вольга. Педагагічную сцежку з мастацкім ухілам абрала і мая дачка Вераніка — зараз таксама працуе ў Ялізаўскай СШ. Ды і ўнук Станіслаў, думаю, з цягам часу выйдзе на настаўніцкую прафесію. Вельмі любіць гісторыю. У тым ліку захапляецца і генеалагічным дрэвам нашай сям’і. Таму заўсёды з задавальненнем слухае ўсялякія аповеды пра бабуль-дзядуль.

Лёс у Мікалая Акімавіча быў няпросты і цікавы. Некалі разам з жонкай Ганнай Цімафееўнай, малодшым лейтэнантам медыцынскай службы, прайшлі баявы шлях ад Ржэва да Бярліна. Дзядуля быў узнагароджаны ордэнам Чырвонай Зоркі, ордэнам Вялікай Айчыннай вайны ІІ ступені, медалямі “За адвагу” і “За перамогу над Германіяй у Вялікай Айчыннай вайне 1941-1945 гг.” Пра ліхалецце расказваць не любіў. Неяк толькі раз пад Новы год удалося разгаварыць. Тады і даведаліся, што дзядуля, наводчык гарматы ў 873 знішчальна-процітанкавым артылерыйскім палку, збіў пяць варожых самалётаў. У наступальных аперацыях на Ржэў у сакавіку 1943 года, кіруючы гарматай прамой наводкай, знішчыў каля ўзвода варожай пяхоты. За ўдакладненнем звестак звярталіся да інтэрнэт-партала “Памяць народа”. Ёсць у сям’і і партрэты бабулі і дзядулі, спецыяльна зробленыя для таго, каб у Дзень Перамогі выходзіць з імі на свята, такім чынам таксама далучаючы родных да агульнай урачыстасці.

— Добра памятаю прадзядулю, — успамінае праўнучка Вераніка. — Жыў ён у невялікім доміку, які стаіць і зараз. Калі не стала прабабулі, другую жанчыну нават і не шукаў, захоўваючы вернасць сэрцу. У яго былі дзеці, унукі, сябры. Усе любілі да яго наведвацца. Парадак заўсёды быў як у доме, так і на агародзе — уласнаручна палоў кожную граду. Увогуле, усё ўмеў рабіць сам. А смак “сэндвічаў” з хлеба і цукру, самага найлепшага пачастунку, не забыўся да цяперашняга часу.

— Дзядуля быў строгім настаўнікам, асабліва ў дачыненні да сваіх, — працягвае ўспаміны Ірына Барысаўна. — Патрабавальным, справядлівым. Увогуле, сапраўдным прыкладам ва ўсім: высакародны чалавек, добры муж, увішны гаспадар, заядлы рыбалоў. Развіваў рознабакова і ўсіх нас. Ва ўсялякай справе любіў парадак і паслядоўнасць. Цаніў кожны пражыты дзень, магчыма таму, што давялося пераадолець нямала ваенных дарог, дзе сустракалася рознае, умеў ставіць дастойныя мэты і ісці да іх.

Застаецца толькі быць удзячным лёсу за такога дзядулю і прывіты ім смак да жыцця.