Лес вабіць да сябе ў любую пару года, а з надыходам вясны — асабліва. Так і цягне праверыць, якія змяненні ўжо адбыліся: ці з’явіліся першацветы, ці набухлі пупышкі на галінках, ці пайшлі ў рост маладыя елачкі і сасонкі — гэта заўважаецца ў першую чаргу. Хочацца радавацца і заняцца якой-небудзь стваральнай справай. І навявае лес усялякія разважанні…

“Калі я наведваю лес, які прымыкае да Аўтазаводскага мікрараёна, заўсёды прыходзіць на памяць, як Дон Кіхот сустрэў стражніка, які вёў невялікую групу людзей, закаваных у ланцугі, — дзеліцца думкамі ў сваім лісце ў газету асіпаўчанін Станіслаў Лукашэвіч. — Кожны з іх сцвярджаў, што ён не вінаваты і яго пазбавілі свабоды незаслужана. Тады Дон Кіхот, рызыкуючы сваім жыццём у бойцы са стражнікам, перамог яго. А калі зняў са зняволеных кайданы, тыя, адбегшы ад рыцара, пачалі з насмешлівымі здзекамі кідаць у яго камянямі і ледзь не забілі свайго збавіцеля.

Пры такіх роздумах мне заўсёды здаецца, што лес — гэта Дон Кіхот, а мы — злачынцы. І пры сустрэчы з намі ён вызваляе нас ад тлуму паўсядзённага жыцця, дорыць гаючае паветра, ягады, грыбы, эстэтычную асалоду для душы. А мы замест удзячнасці кідаем у яго камяні эгаізму, хамства і бескультур’я”.

Прычынай такога сумнага роздуму сталі кранальныя “краявіды”, зафіксаваныя тэлефонам неабыякавага асіпаўчаніна. Ды іх, у прынцыпе, убачыць любы, хто наведае лес. Дык можа пара адгукнуцца на кліч аб дапамозе і зрабіць так, каб не сорамна было адзін аднаму глядзець у вочы? Ну і, зразумела, Дон Кіхоту таксама.

Ад рэдакцыі. Вясна — заўсёды час навядзення парадку, у тым ліку ў лясных масівах. Раёнка гэтаму кірунку будзе надзяляць асаблівую ўвагу і абавязкова паведаміць сваім чытачам, як вырашыцца праблема з засмечаным побліз горада лесам. Сорамна нам, землякі, мець такую загану, асабліва ў Год якасці і напярэдадні 100-годдзя заснавання нашага раёна. Справімся разам?