Наяўнасць дзяцей у вёсцы сведчыць аб тым, што
населены пункт жыве. І чым часцей юныя жыхары сустракаюцца на вуліцах, тым
больш радасна становіцца на душы і пераконваешся: у сяла ёсць будучыня.

Калі наведаліся ў Вязаўніцу, здалося, што дзеці
тут уладараць паўсюль: у школе, на вуліцы, каля вясковага клуба і ў самім яго
будынку. Што і не дзіўна: школа рыхтавалася да 100-гадовага юбілею.

Са слоў старажылаў, у 1912 годзе памешчык
Барэшчанскі адкрыў царкоўна-прыходскую школу, і для непісьменнай вёскі гэта быў
вялікі крок наперад. У яе прымаліся толькі хлопчыкі, заняткі вёў мясцовы поп, і
галоўнай навучальнай дысцыплінай стаў Закон Божы.

Памешчык пабудаваў у Вязаўніцы спіртзавод на
каменным падмурку, будынак якога пасля рэвалюцыі аддалі школе. Забяспечваючы
патрэбы завода ў кадрах, выраслі вёскі Малінаўка, Лабковіца.

У той час навучала малых Ксенія Іванаўна Шпак,
затым Пётр Антонавіч Цяслёнак, у 1922 годзе эстафету прыняў Сцяпан Фёдаравіч
Стэльмах, двума гадамі пазней — Вера Андрэеўна Лагун, а потым настаўнічала Ніна
Львоўна Шырокая. Вучылі дзяцей Іосіф Антонавіч Бродскі, Лідзія Антонаўна Булыга
— у час вайны загінулі ў барацьбе з фашыстамі.

Пасля Вялікай Айчыннай сабралі ўсіх дзяцей,
сярод якіх налічвалася многа пераросткаў, у два класы, з якімі працавалі 3
настаўнікі. Будынак, на жаль, не ўца-леў, таму школа качавала па хатах: у каго
жытло больш прасторнае, тое і адводзілі пад вучэбныя аўдыторыі.

Першы пасляваенны выпуск быў зроблены ў 1954
годзе — у самастойнае жыццё пайшло 18 вучняў.

У 50-60-х гадах дырэктарам працаваў Антон
Леанардавіч Шпілеўскі. Пры ім была пабудавана новая школа — з цэглы, з 6
класнымі памяшканнямі, настаўніцкай, бібліятэкай…

Настаўнік гісторыі Вязаўніцкага ВПК Тамара
Хальцова, якая на працягу 20 гадоў па крупінках збірала звесткі з жыцця школы,
пазнаёміла са зместам унікальнага журнала, у якім занатаваны спіскі ўсіх
выпускнікоў. У ім жа прасочваецца далейшы шлях былых шкаляроў: якую навучальную
ўстанову скончылі, кім сталі, дзе працуюць.

З вялікай павагай расказвае Тамара Сцяпанаўна аб
выпускніках. Многім вядомым і знакамітым людзям дала базавую адукацыю за
векавую гісторыю Вязаўніцкая школа. Гэта — прафесар, доктар гістарычных навук
Алег Слука, кандыдаты навук Анатоль Слука, Уладзімір і Георгій  Раіцкія, Аляксандр Грыгор’еў… Уладзіміра
Роўбеля ў нашым раёне ведае амаль кожны: з 1976 па 2007 — 30 гадоў! —
узначальваў мясцовы калгас, вывеў яго ў лік перадавых. Мікалай Шаўчонак на
працягу многіх гадоў кіраваў асіповіцкім “Энерганаглядам”. Браты
Уладзімір і Валерый Рачкоўскія, Сяргей Багдановіч — былыя ваенныя. Мікалай
Роўбель і сёння ўзначальвае Асіповіцкі лясгас. Словам, Вязаўніцкая школа дала
пуцёўку ў жыццё эканамістам і настаўнікам, міліцыянерам і інжынерам. Жывуць яе
гадаванцы ў Прыбалтыцы і Расіі, Украіне і Амерыцы. Па падліках педагогаў,
установа за гады існавання дала магчымасць набыць веды амаль 2 тысячам юных
грамадзян.

Больш за чвэрць века на чале школьнага калектыву
стаяла Людміла Васільеўна Старавойтава. І зараз з мужам Віктарам Іванавічам
працуе ў роднай школе — перадаюць веды і вопыт маладым. Чатыры гады ўзначальвае
школу Фёдар Кузняцоў. Творчасцю вызначаюцца Святлана Шчэгрыковіч, Людміла
Чыгілейчык, Таццяна Ціханчук, Тамара Хальцова — педагагічны калектыў сёння
налічвае 18 чалавек.

Маюць і школьнікі ўласныя дасягненні. Так,
6-класні-ца Святлана Пірагова заняла сёлета III месца ў раённай алімпіядзе па
нямецкай мове (настаўнік Валянціна Якушэвіч), а яе сачыненне “Разам —
мацнейшыя” ў раённым конкурсе творчых работ “Захоўваем законы
дарог” (настаўнік Таццяна Ціханчук) было прызнана наогул лепшым. Марыя
Далгакова прыняла ўдзел у конкурсе “Выратавальнікі вачыма дзяцей”: у
раёне — пяты вынік, у вобласці — трэці, а на рэспубліканскім этапе —
“срэбра”.

Карацей, установа жыве, працуе, развіваецца.
Галоўны ж скарб любой школы — дзеці, і абыходзяцца з ім у Вязаўніцкім
вучэбна-педагагічным комплексе дзіцячы сад-базавая школа як належыць:
беражліва, з любоўю і клопатам.

Кацярына IВАНОВА.