Звычайна, менавіта да старасты спяшаюцца найперш з набалелым вяскоўцы. У гэтым пераканаліся і ў Цэзарова.

Пакуль размаўлялі з Валянцінай Ганчарык, убачылі ў яе хаце не аднаго з жыхароў, якія задавалі розныя бытавыя пытанні. Убачыўшы надпіс “Прэса” на рэдакцыйнай машыне, забегла і суседка: думала, што прывезлі з бібліятэкі кнігі-газеты.

Аказалася, у вёсцы любяць чытаць. Паважаюць класіку, цікавяцца меладрамамі ды творамі пра вайну, знаёмяцца з перыёдыкай. Таму сюды наведваюцца не толькі бібліятэкары, але і паштовая машына — прама на месцы можна аплаціць камунальныя і іншыя паслугі, купіць, напрыклад, насенне агародніны ці атрымаць карэспандэнцыю.

Валянціна Уладзіміраўна 16 гадоў адпрацавала ў калгасе даяркай і загадчыцай фермы. Пажыла і ў Мінску, але потым вярнулася ў родную хату. І вельмі спатрэбілася, без яе цяпер ніводнае сацыяльна значымае пытанне не вырашаецца.

У полі зроку заўсёды знаходзіцца знешні выгляд населенага пункта. Сядзіб засталося нямнога, але ўсе трэба падтрымліваць у належным стане. Адну хату вырашана знесці: ужо не засталося нікога з наследнікаў гаспадароў — знайшлі людзей, якія згодны разабраць пабудову на дровы.

Валянціна шмат увагі надзяляе ўтрыманню прыдамавых тэрыторый жыхароў, з яе ўдзелам выдадзена 10 прадпісанняў, якія былі своечасова выкананы. Сочыць за расчысткай снегу зімой. Арганізавала 3 суботнікі па санітарнай уборцы тэрыторыі. Жыхарамі ліквідавана 6 несанкцыянаваных звалак бытавога смецця, адрамантавана 140 і пабудавана 65 пагонных метраў паркана. У сельскагаспадарчы абарот перададзена 5 з паловай га зямлі.

Летам стараста сочыць за тым, каб вуліца абкошвалася, на дрэвах не было сухіх галін, якія ствараюць небяспеку. У студзені пасля наведвання знакамітага цыклону 2 дні былі без святла — сувязь з сельсаветам і раёнам электрасетак таксама трымала яна. Даводзіцца праводзіць і тлумачальную работу аб аплаце за вываз смецця — паслугу “Райсэрвіс” аказвае стабільна.

Валянціна Уладзіміраўна прадастаўляе сваю хату для наведванняў розных службаў і спецыялістаў. Заязджаюць старшыня сельсавета і доктар з Градзянкі. Стараста нагадвае час прыезду медыкаў — вяскоўцы загадзя заказваюць неабходныя лекі. Асаблівую ўдзячнасць выказваюць людзі Галіне Цалкоўскай, якая прыязджае нават увечары, можа аказаць першую дапамогу, зрабіць укол або перавязку. А ў начную пару выклікаюць “хуткую дапамогу” з Ялізава.

Калі яе дом з’яўляецца домам сацыяльных паслуг, то двор замяняе вясковы клуб. Сюды летнімі вечарамі, парабіўшы справы на агародзе, збіраюцца сяльчане, каб абмеркаваць жыццё-быццё. У альтанцы месціцца 10-12 чалавек. Падчас хтосьці адзін заводзіць песню — падтрымліваюць. Бывае, што і да цямна плыве над вясковай вуліцай шчырая лірычная мелодыя, запаўняючы прастор.

Стараста вёскі — гэта грамадскі абавязак. І яго возьме на сябе толькі чалавек, які нераўнадушны да патрэб навакольных, вельмі любіць свой населены пункт і робіць усё магчымае, каб той быў што лепш. Як Валянціна Ганчарык, узяўшая адказнасць за Цэзарова і яго 53 жыхароў.