1922 вядомы ў гісторыі як год заканчэння грамадзянскай вайны, утварэння СССР, росквіту нэпа, выбрання Сталіна Генеральным сакратаром ЦК РКПб. А яшчэ ў той год з’явілася на свет наша зямлячка Софія Куксар. Падзея быццам бы невялікая ў маштабах краіны, але значная для сям’і, дзе нарадзілася восьмае па ліку дзіця.

Жыццё не песціла Соню. З малых гадоў працавала. Што такое голад і холад, ведае не па чутках. Перажыла вайну, пабачыла шмат гора. Але старалася не засяроджвацца на дрэнным, больш помніць добрае. На тым і трымалася. А яшчэ на доўгім жыццёвым шляху дапамагала песня. Колькі памятае сябе, жанчына спявала. Дома і ідучы з работы, за кроснамі і ў агародзе. Ведала шмат песень. Дзеці заслухоўваліся, калі яна заводзіла чарговую. Здзіўляліся, якія доўгія і змястоўныя творы ведае матуля.

Шмат гадоў адпрацавала Софія Давыдаўна даяркай і сваю гаспадарку мела. На рабоце жанчыну паважалі за стараннасць, а аднавяскоўцы цягнуліся да яе, бо вельмі добразычлівы яна чалавек. Ніколі ні з кім не пасварылася, ніводнага з суседзяў не абразіла, ды і сама крыўдзіцца не ўмела.

У Радуцічы Софія Давыдаўна перабралася з Бабруйскага раёна, калі выйшла замуж. Тут і жыве ўжо многа гадоў. З Цімафеем Мінавічам выгадавалі чацвёра дзяцей. Не так даўно пераехала на суседнюю вуліцу да дачкі, дзе яе акружаюць цяплом і ўвагай блізкія людзі.

Такія падзеі на Асіповіччыне здараюцца нячаста, калі хтосьці адзначае 100-гадовы юбілей. А Радуцічам сёлета пашанцавала. Да імянінніцы ў святочны дзень завіталі ў госці прадстаўнікі раённага цэнтра сацабслугоўвання насельніцтва, райарганізацыі ГА “Беларускае таварыства Чырвонага крыжа”, сельсавета, установы культуры. Юбіляр атрымала кветкі, падарункі, віншаванні ад гасцей і паслухала канцэрт мясцовага музычнага калектыва.