З гэтым выслоўем сённяшні суразмоўца згодны па ўсіх пазіцыях. І на працягу жыцця, ідучы асабіста абраным шляхам, не
толькі ўнутрана ўдасканальваецца, але і сапраўды апрацоўвае сад у прамым сэнсе
— і свой, і калгасны. Аб дрэвах і не толькі — у гутарцы са старшынёй СВК
“Калгас “Лапічы” Мікалаем Аляшкевічам.

—
Займацца садам для мяне — з разраду сапраўднага задавальнення. На сваім
прысядзібным участ-ку маю каля 40 пладовых дрэў, і ўсе — розных відаў і
гатункаў. Нельга сказаць, каб аддаваў перавагу чаму-небудзь аднаму — аднолькава
цікава завіхацца як з грэцкім арэхам, так і з грушамі. А пачынаў некалі наогул
з дзвюх прынесеных з лесу дзікіх яблынек, якія сам і прышчэпліваў, і старанна
даглядаў. З цягам часу набраўся вопыту, цяпер цалкам забяспечваю сям’ю
садавінай на зіму. Дарэчы, гатункі беларускай селекцыі таксама нядрэнна
захоўваюцца — ёсць яшчэ чым пачаставаць гасцей нават зараз, у маі.

— Вы выраслі ў сям’і, дзе было шасцёра дзяцей. Хоць па тых
часах гэта і не рэдкасць, але якім чынам бацькам удавалася так якасна
выхоў-ваць нашчадкаў? Найперш маю на ўвазе працавітасць.

—
Кожны меў свае абавязкі. І не выканаць даручанае было проста сорамна і
крышку… страшнавата. Не скажу, каб нас білі або вельмі ўшчувалі, а вось тое,
што бацька мог сярод ночы падняць, каб зрабіць загаданае днём, урэзалася ў
памяць добра. Праўда, гэта было толькі пару разоў і тычылася не мяне, а брата.
Аднак метад аказаўся вельмі дзейсны.

— Які яшчэ ўспамін з дзяцінства застаўся найбольш яркім
малюнкам у памяці?

—
Гульня ў хакей з вясковымі хлопцамі пры святле месяца. Уявіце: вёска Каменічы,
мароз, цёмна-сіняе неба з яркімі зоркамі, імклівыя і паслухмяныя канькі,
бліскучы лёд — і гарачы гульнёвы імпэт. Дарэчы, каб тады была магчымасць
займацца ў якой спартыўнай школе, з мяне, мусіць, выйшаў бы нядрэнны хакеіст:
на лёдзе з клюшкай не было роўных…

— Як ставіцеся да грошай?

—
Яны любяць падлік — гэта факт. Але такая крайнасць, як сквапнасць, таксама
лішняя. Як, у прынцыпе, і марнатраўства. Калі ж ведаеш цану грошай і ставішся
да іх з павагай, то кашалёк па жыцці пустым не будзе.

— А якія былі самыя “дарагія”?

—
У час вучобы ў Клімавіцкім тэхнікуме часта з хлопцамі хадзілі на чыгунку
разгружаць вагоны. За ноч можна было зарабіць 15 рублёў — сума па тых часах
немалая. Прыемна было адчуваць сваю самастойнасць. Ды і наогул імкнуліся так
распараджацца сродкамі, каб бацькам як мага менш дастаўляць клопату.

— Псіхолагі раяць: каб працаваць без урону для здароўя, трэба
вучыцца “пакідаць работу на рабоце”. Упэўнена на ўсе сто, што ў старшыні
калгаса гэта не атрымліваецца…

—
Так, таму проста застаецца прыняць работу як неад’емную частку свайго жыцця, не
падлічваць “лішнія” гадзіны, праведзеныя на полі або ў канторы, і памятаць, што
ад твайго настрою залежыць запал, з якім будуць працаваць лю-дзі. Пакуль сам
гарыш і верыш у поспех справы, зможаш і другіх падтрымліваць.

— Але адпачываць таксама ж трэба?

—
А як жа. Добры сродак зняць стомленасць і пераключыць думкі — паляванне.
Праўда, ужо некалькі гадоў неяк не выпадае арганізавацца. А вось схадзіць у
лазню, якую, дарэчы, сваімі рукамі паставіў — гэта рэгулярна. А калі яшчэ
прымяніць асабіста звязаны пахучы венічак… Рэкамендую!

— Што найбольш натхняе Аляшкевіча і робіць яго шчаслівым?

—
Час, праведзены з 5-гадовым унучкам. Ён ужо не раз і ў полі быў, і ў
майстэрнях, даследаваў увесь калгасны парк. Тое, што дзіця па-сапраўднаму
цікавіцца тэхнікай — бальзам на душу.

Валянціна КОРБАЛЬ.