Старшы лейтэнант Алена Голуб — начальнік аддзялення па грамадзянстве і міграцыі і — адзіная жанчына сярод начальнікаў аддзяленняў Асіповіцкага РАУС.

У жыцці Алены шмат “зігзагаў лёсу”: вучылася на выкладчыка фізкультуры і інструктара-метадыста фізічнай рэабілітацыі — апынулася фельчарам у медвыцвярэзніку, планавала працаваць у аддзеле кадраў РАУС — стала інспектарам аддзялення па грамадзянстве і міграцыі.

— Не шкадуеце, што памянялі медыцынскі халат на міліцэйскія пагоны?

— Калі прапанавалі прайсці паўгадавыя курсы перападрыхтоўкі ў навучальным цэнтры МУС і стаць афіцэрам міліцыі, пагадзілася адразу. А чаму не? У 2009 годзе жанчына-міліцыянер ужо не была ў навіну, ды і многія супрацоўнікі, праца аддзела знаёмыя: маці больш за 20 гадоў узначальвала фінансавую частку. Праўда, без пагон. У пэўным сэнсе ў нас — жаночая міліцэйская дынастыя…

— Небылірасчараваныя, калізаместаддзелакадраўадправілісяўад-дзяленне па грамадзянстве і міграцыі?

— Можа — толькі спачатку. Ужо праз пару месяцаў зразумела, што тут даведваюся новае аб іншых дзяржавах, заканадаўстве, рэжыме ўезду і знаходжання ў іх, маю зносіны з людзьмі, магу аказаць рэальную дапамогу.

— Чым увогуле займаецца аддзяленне?

— Функцый шмат: выдача дазволаў на пастаяннае пражыванне замежным грамадзянам і асобам без грамадзянства, афармленне часовага пражывання, выдача віз, запрашэнняў, спецдазволаў на права разавай рэалізацыі тавараў на рынку для замежнікаў і многае іншае.

— І як ідуць справы з міграцыяй у раёне?

— У мінулым годзе на ПМЖ прыбыло 113 чалавек з краін СНД і Прыбалтыкі, Турцыі, Сербіі, ЗША, з’ехала 27, дэпартавана за незаконнае знаходжанне на тэрыторыі РБ 6 чалавек. Думаецца, сёлета прырост насельніцтва за кошт міграцыі будзе яшчэ вышэй.

— Праца, уасноўным, кабінетная. Аў “поле” выходзіце? Ціжанчынтуды не адпраўляюць?

— І ў “поле” на ўзмацненне аховы выходзім, і зброяй валодаем, і спартыўныя нарматывы выконваем, і ў працяглыя камандзіроўкі ездзім. У маі рушу ў Мінск аказваць дапамогу ў рэгістрацыі замежных грамадзян, якія прыедуць на чэмпіянат свету па хакеі. Мы роўныя сярод роўных, патуранняў няма.

— А як муж ставіцца да таго, што жонка носіць пагоны?

— У нашай сям’і гэтым ганарацца: нават мой васьмігадовы сын Арцём марыць быць, як… мама, — усміхаецца Алена. — Так што, магчыма, дынастыя працягнецца. А дома я проста жонка і маці. Як і любая жанчына…

Алена ЛЕПЛЯНІНА-КУБАР.