— так называецца адзін з раздзелаў Дараганаўскага комплекснага краязнаўчага музея, дзе сабраны экспанаты, што характарызуюць быт і адпачынак сялян у ХIX-першай палове XX стст.

— Драўляная саха, драўляныя і каменныя жорны, кросны на каркасе і на козлах, стацыянарны гліняны лучнік, які мясцовыя жыхары называюць “светачам”, “перасветам” — гэта толькі невялікі пералік прадметаў побыту, якія захоўваюцца ў музеі, — гаворыць яго гаспадыня Жанна Караленя. — А па ўзорах нацыянальнага адзення з экспазіцыі музея быў створаны асіповіцкі строй, які прадстаўляў раён у 2008 годзе на абласным семінары “Нацыянальнае адзенне Магілёўскай вобласці”. Рабілі касцюм майстры з раённага Цэнтра народных рамёстваў пад кіраўніцтвам Аляксандры Рыбак, а прадстаўляў яго на семінары народны ансамбль “Вяселле” Каўгарскага сельскага клуба. Раздзел пастаянна папаўняецца рэчамі, што прыносяць сюды сяльчане, якія неабыякавыя да спадчыны продкаў…

На здымку: вучаніца 9 класа Дараганаўскага ВПК Ксенія Сітнік за дэманстрацыяй ступы — прылады для апрацоўкі зерня на крупы. Ступу рабілі з кавалка тоўстага ствала дуба, граба, часам таполі або ліпы. У ствале выдзёўбвалі ці выпальвалі конусападобную выемку. Зерне ў ступе таўклі таўкачом. Яна была незаменнай з восені і да вясны. Дамашняя ступа лічылася не толькі гаспадарчай прыладай. Ёй прыпісваліся лячэбныя якасці: у ступе спрабавалі стаўчы хваробу як у дарослых і дзяцей, так і дамашняй жывёлы, пад ёй “марылі” ліхарадку. Выкарыстоўвалася яна і ў вясельным абрадзе. Каб у будучай сям’і былі і сыны, і дочкі, нявеста павінна была прысесці па чарзе і на ступу, і на таўкач.

Ніна ВІКТОРЧЫК. Фота аўтара.