Я і сёння не ведаю: д’ябал ці Бог

Нас з табой разам звёў у жыцці,

Толькі я без цябе ні на кроплю б не змог

Супакоенасць сэрцу знайсці.

Аб табе ў маладосці далёкай сваёй

Не трызніў я ніколі у ложку начамі,

I, калі ты навекі ўжо стала маёй,

Не было слоў высокіх, прыгожых між намі.

Я ў любові табе не пакляўся ні разу,

Не назваў я цябе ні адзінай, ні мілай,

Хаця ты, бы якая атрута-зараза,

Маё сэрца навек, назаўжды прысушыла.

Вы імя яе, мабыць, жадаеце знаць?

Не трымаў я ніколі таго у сакрэце.

I хачу вам адкрыта і шчыра сказаць,

Што была той каханкай работа ў газеце.

Сёння проста няўцямна і сорамна мне:

Ў журналісты ісці хлопцы штосьці не рвуцца,

I таму у любым рэдакцыйным акне

Толькі твары дзяўчатак прыгожых смяюцца.

Часам мне адрасуюць як кпін ці папрок:

“Вам лягчэй і прасцей было выпусціць нумар:

Ўся газета — на нейкіх А тры чатырох”.

Маўляў, справіцца можна без шуму і тлуму.

Так, чатыры старонкі. Ды тройчы на тыдзень.

I не быў у памочніках ў нас інтэрнэт.

Журналіст раней быў не гультай і не злыдзень,

Не абшарваў у пошуках фактаў сусвет.

Мы рабілі газету — не дошку рэкламы.

Пра даходы, прыбыткі размоў не вялі.

Ў ганарарах мізэрных не бачылі драмы.

Мы адным калектывам з’яднаным былі.

Мы жылі і тварылі глуздамі сваімі,

Галавою уласнай давалі радкі.

…А што сёння не так — я кажу: а Бог з імі!

Мабыць, змены насталі, і час не такі.

Я хачу, каб і далей квітнела “раёнка”,

Каб дарадцай праўдзівай ўваходзіла ў дом,

Каб гучаў яе голас прыгожа і звонка.

Каб змагалася мужна і стойка са злом.

…Вы прабачце мяне, маладыя калегі,

Калі часам успрымеце крыўдна папрок:

Перад роднай “раёнкай” згінаю калені:

Я сябе аддаваў ёй заўжды, колькі мог.

Анатоль ТАМАШЭЎСКI, былы галоўны рэдактар.