#Сям’я

Вольга Пархамовіч атрымала сваё імя ў гонар бабулі. І нават лёс яе чымсьці паўтарыла: таксама пяцёра дзяцей выхоўвае, хаця ў бацькоў было толькі двое — яна і сястра.

Долю жанчыны лёгкай не назавеш. І ўсё, чаго яна дасягае, робіць не дзякуючы, а насуперак, чарговы раз пацвярджаючы, што чалавек сам гаспадар свайго лёсу. Ніколі не чакае дапамогі звонку, ні на каго не ўзвальвае сваіх праблем, жыве згодна з афарызмам філосафа Рычарда Баха: “Калі табе трэба знайсці чалавека, які зможа пераадолець нават самую цяжкую бяду і зрабіць цябе шчаслівым, паглядзі ў люстэрка. Вось ён”.

Рана засталася без бацькоўскай дапамогі і падтрымкі, выжывала як магла. Не спадзявалася знайсці працу прэстыжную і з высокім заробкам: сініца ў руках у такіх выпадках больш надзейная. Да-глядала чужых дзяцей, працавала прыбіральшчыцай, афіцыянткай — ніколі марна не бавіла час. І ўмела са ўсяго здабываць урокі, рабіць правільныя высновы. Удзячная Алене Фядотавай, якая ў свой час паверыла ў яе і падтрымала, бацьку і бабулі, парадамі якіх і цяпер карыстаецца. Умее і сама сябраваць і дапамагаць. І нікога не пакіне ў бядзе, бо ведае, як няпроста бывае. Ды і за прывідамі прыгожага жыцця не гоніцца, лічыць за лепшае жыць па сродках. А сваім самым каштоўным скарбам называе дзяцей. На жаль, выхоўваць іх даводзіцца адной. Прывівае дзецям павагу да працы і пачуццё ўласнай годнасці.

6 гадоў таму сям’я атрымала кватэру, таму многія бытавыя цяжкасці, звязаныя з пераездамі і пошукамі здымных дамоў, засталіся ў мінулым, і цяпер Вольга з дзецьмі цешыцца добраўпарадкаваным жыллём.

Без справы дома не сядзіць ніхто. Хатнія абавязкі размеркаваны так, што ўсе прымаюць удзел у прыгатаванні ежы, мыцці посуду, уборцы. Старэйшая дачка, шаснаццацігадовая Святлана, наогул матуліна памочніца ва ўсіх справах. Разам з ёй Вольга закупляе асноўныя прадукты на месяц, прычым у магазін у такія дні даводзіцца наведацца не адзін раз. Разам чаруюць каля пліты. Падрастае і яшчэ адна гаспадынька — Даша, якой ужо споўнілася 10 гадоў. Сынам Сашу, Гену і Яраславу — 11, 9 і 8 гадоў адпаведна, але і яны памыюць талеркі, навядуць парадак у пакоях, пакормяць хатніх гадаванцаў. А жывёл тут любяць. Сабака, каты, залатыя рыбкі адчуваюць сябе ўтульна побач са сваімі сябрамі.

Дзеці растуць, пытанняў рознага кшталту, як і ў кожнай сям’і, зразумела, узнікае нямала, але Вольга ніколі не адчайваецца, бо ўсе яны маюць сваё рашэнне, калі глядзець на свет аптымістычна. А пазітыўным адносінам да жыцця ў яе можна павучыцца.

Кожны з рабят мае сваё захапленне. Напрыклад, дзяўчынкі займаюцца танцамі, Саша — аматар футбольных баталій. А па выхадных усе разам адпраўляюцца у басейн. А яшчэ любяць адпачынак на дачы ў суседкі Лідзіі, таксама мнагадзетнай матулі, з якой Вольга сябруе.

Любіць жанчына займацца розным рукадзеллем. Шые, вырабляе сувеніры ў тэхніках дэкупаж і ікебана, цацкі з ватных дыскаў. А Даша ў гуртках асвоіла работу з саломкай, глінай. Таму падарункі адзін аднаму робяць сваімі рукамі.

Напярэдадні Дня маці Прэзідэнт краіны падпісаў указ аб узнагароджанні ордэнам Маці. Рабяты вельмі ўзрадаваліся, калі даведаліся, што ў гэтым спісе значыцца і імя іх матулі. Самай добрай, вясёлай і прыгожай, як ахарактарызавала яе дачушка Даша, якая ганарыцца, што знешне вельмі падобна на маму.