Асіповічы: “I не страціць святое штосьці”
114
Вясельны абрад — адзін з самых маляўнічых і хвалюючых народных звычаяў, які напоўнены глыбокім сэнсам і адлюстроўвае духоўную культуру народа.
Вяселлі ладзіліся ў вызначаныя тэрміны. Зімой — ад Вадохрышча да Масленіцы, восенню — па заканчэнні работ на зямлі, вясной — пасля велікоднага посту.
У кожным рэгіёне вяселле мела свае асаблівасці: у рытуальных дзеяннях, вясельнай паэзіі, абрадавых стравах.
На Асіповіччыне, згодна з матэрыяламі, сабранымі этнографам А.Немцавым, шлюбны працэс складаўся з чатырох галоўных момантаў: барышу, запоін, змовін, вяселля. Самы вялікі з іх апошні, які распадаецца на некалькі частак: благаславенне, вянец, “госцікі” — сваты ў маладой, каравай у маладой, пасаг, каравай у маладога.
Каб не адышлі ў нябыт звязаныя з абрадам атрыбуты, раённы краязнаўчы музей у адным са сваіх залаў сабраў унікальныя прадметы ХІХ-пачатку ХХ стагоддзяў, якія належалі землякам: вясельныя строі, вянкі, падарункі жаніха, пасаг нявесты, дзяжу, кажух, вясельныя фатаграфіі розных гадоў. Тут можна ўбачыць тканыя і вышытыя ручнікі, падзорнікі, карункавыя вырабы, абрусы, куфар і іншае.
Па словах дырэктара ўстановы Антаніны Сцяпанавай, зала карыстаецца папулярнасцю ў наведвальнікаў. А маладыя пары, пры жаданні, могуць прыйсці сюды, каб узяць шлюб непасрэдна ў сценах вясельнай залы.
Куфар або скрыня — драўляная ёмістасць, дзе хавалі тканіны, адзенне, бялізну і каштоўнасці; від рухомай мэблі. Вядомы з часоў позняга сярэднявечча як сховішча каштоўнай цэхавай маёмасці. Меў выгляд масіўнай нізкай драўлянай ці металічнай скрыні з плоскім вечкам, часта па-мастацку акаванай і забяспечанай унутраным замком складанай канструкцыі. У магнацкіх і мяшчанскіх інтэр’ерах куфры былі вялікія, драўляныя, з акоўкай па кантах, пафарбаваныя ў чорны ці зялёны колер.
