Больш за трыццаць гадоў на асіповіцкай зямлі
жыве і працуе сямейная пара Зэйдэляў. Напрыканцы сямідзясятых гадоў маладыя
спецыялісты Аляксандр і Аліна пасля заканчэння Віцебскага медыцынскага
інстытута прыехалі па размеркаванні ў Дараганаўскую сельскую бальніцу.
Аляксандр Канстанцінавіч быў назначаны галоўным урачом лячэбнай установы, Аліна
Пятроўна — урачом агульнай практыкі.

Любоў да прафесіі, актыўная жыццёвая пазіцыя,
паважлівыя адносіны да мясцовых жыхароў зрабілі сваю справу — насельніцтву
спадабаліся дактары. Ім таксама, нягледзячы на тое, што нарадзіліся і выраслі ў
горадзе, прыйшліся па душы і людзі, і ўмовы працы, і тутэйшыя краявіды.
Атрымалі і ўласнае жыллё — дыхтоўны дом на жывапісным беразе ракі Пціч з
вялікім прысядзібным участкам. Калі не лянуешся — трымай сабе падсобную
гаспадарку. Дарэчы, Зэйдэлі якраз з тых гаспадароў, якія ўпэўнены, што асноўным
жыццёвым лозунгам павінен быць кароткі двухслоўны выраз: “Трэба
працаваць”. Менавіта ім увесь час і кіруюцца ў дружнай і вялікай сям’і
сельскіх інтэлігентаў. Сын Косця наогул стварыў уласны плакат з тэкстам
любімага выказвання і прымацаваў яго на сцяне ў сваім пакоі, так што і
прачынаецца, і кладзецца спаць з гэтымі словамі. Астатнія дамачадцы таксама
прытрымліваюцца такой жа пазіцыі.

Сёння Аляксандр і Аліна Зэйдэлі — госці
тэматычнай старонкі “Людзі і лёсы”. Яны разважаюць аб сутнасці работы
ў жыцці, праблемах выхавання і сямейных каштоўнасцях.

А.К.: — З дзяцінства прывучалі дзяцей да працы.
У кожнага з іх былі свае абавязкі па дому. Старэйшыя, Таццяна і Іна, дапамагалі
ў выхаванні малодшых — Канстанціна і Кацярыны. Завіхаліся разам з матуляй на
агародзе, але часцей праяўлялі ініцыятыву самі, сачылі за парадкам у пакоях і
на двары. Для мяне, як для бацькі, прыемна, што сын вырас сапраўдным мужчынам.
Ён можа падмяніць у любой працы: ці то з касой прайсціся, ці то пчол дагледзець
(трымаем вялікую пасеку), ці якую іншую работу выканаць.

А.П.: — Нам і сапраўды не сорамна за дзяцей. У
сям’і ніколі не паўставала пытанне аб тым, як выхоў-ваць дзяцей, якія метады і
прыёмы выкарыстоўваць пры гэтым. Чаму? Лічу, што здаровая сямейная атма-сфера
ўжо станоўча спрыяе працэсу станаўлення падрастаючага пакалення. Калі паміж
бацькамі пануе ўзаемаразуменне, калі яны жывуць арганізавана і мэтанакіравана,
то і дзеці будуць выкарыстоўваць у жыцці менавіта такія ж прынцыпы.

Дарэчы, мы з мужам выраслі ў добрых, паважаных
сем’ях, дзе цанілі працу, клапаціліся пра сямейны дабрабыт, вучылі цярплівасці
і сумленнасці. Гэта адыграла значную ролю ў станаўленні нашых характараў і
маральных асноў. Усе бацькі жадаюць даць дзецям самае лепшае. Хочацца, каб яны
былі ветлівымі, міласэрнымі, моцнымі па сіле духа, а галоўнае — шчаслівымі. Але
ў адных атрымоўваецца дасягнуць жадаемага, а ў другіх — не. На вопыце ж нашага
вялікага роду даказана, што ў яго прадстаўнікоў словы не разыходзяцца са
справай. І кожны дабіваецца пастаўленых мэт.

А.К.: — Жыццё ўвесь час выпрабоўвае кожнага з
нас на трываласць. І толькі дзякуючы настойлівасці, згартаванасці, прыроджанай
цягавітасці ўсе праблемы вырашаюцца станоўча. Памятаецца, як напачатку
станаўлення сям’і прыходзілася шмат працаваць. Хацелася, каб і жонка, і
дачушкі-пагодкі, якія радавалі сваім шчэбетам, ні ў чым не мелі патрэбы. Таму
трымалі вялікую гаспадарку, якая дапамагала мець, як кажуць, лішнюю капейку.
Каб не быць адарванымі ад цывілізацыі, купілі машыну, на якой аб’ездзілі
паўсвета. Калі нарадзіліся Косця з Кацяю, мы былі ўжо вопытнымі і ў некаторай
ступені мудрымі бацькамі. Сямейны стаж налічваўся дзясяткам гадоў. Нягледзячы
на тое, што дзевяностыя гады былі вельмі складаныя, нам удалося справіцца.

А.П.: — Гэта пры тым, што абодва былі заняты на
працы, што я ні разу, нарадзіўшы чацвёра дзяцей, не брала адпачынак па догляду
дзяцей да трох гадоў. Са старэйшымі дапамагалі бацькі, з малодшымі вазіліся
Таня з Інаю. Прычым ніхто ніколі не скардзіўся на занятасць. Дзень быў
распісаны па хвілінах, таму і паспявалі ўсюды: акрамя агульнаадукацыйнай,
вучыліся ў музычнай школе, удзельнічалі ў грамадскім жыцці абедзвюх навучальных
устаноў, дома працавалі як пчолкі. А якія канцэртныя праграмы рыхтавалі да
сямейных свят! Знахо-дзіўся час і на ўлонні прыроды пасядзець — яна ж пад
бокам.

А.К.: — Часта прыхо-дзіцца чуць ад іншых
бацькоў, што іх дзеці не прывучаны да працы. Мяне гэта вельмі непакоіць.
Асабліва, калі тычыцца хлопчыкаў. Яны ж павінны быць здабытчыкамі, абаронцамі
інтарэсаў сям’і, цалкам адаптаванымі да жыцця, а не мамінымі сынкамі.

А.П.: — Ды і дзяўчынкам трэба думаць, што яны —
будучыя маці. Для таго каб роды прайшлі нармальна, каб на свет нарадзілася
здаровае дзіця, трэба развівацца фізічна, актыўна трэніраваць мышцы цела. Мае
старэйшыя дачушкі справіліся з родамі выдатна (дарэчы, двойчы), бо змалку
працавалі. У іх растуць цудоўныя дзеці. Спадзяюся, што і малодшая з гонарам
выканае сваю асноўную на зямлі ролю.

А.К.: — Безумоўна, каб быць самадастатковым,
трэба мець пэўны багаж ведаў, атрымаць добрую адукацыю, пастаянна працаваць над
сабой. Вельмі важна даць дзецям вышэйшую адукацыю, не шкадаваць на гэта
сродкаў. Таццяна і Іна скончылі кааператыўны інстытут, набылі эканамічную
спецыяльнасць, а Косця і Каця — студэнты медыцынскага ўніверсітэта. І хто
ведае, можа, праз пэўны час яны прыйдуць нам на змену?

А.П.: — І гэта было б цудоўна, бо большасць з
нас марыць перадаць нашчадкам сваю любімую справу, назапашаны прафесійны вопыт,
цвёрдыя маральныя ўстоі. Тым самым ствараючы надзейную аснову для працягнення
свайго роду.

Ніна ВІКТОРЧЫК.