Багата асіповіцкая зямля на працавітых і дбайных людзей. Сярод іх і Браніслава КАЛЕСНІКАВА з Ясеня. У васьмідзясятыя гады мінулага стагоддзя яе імя практычна не сыходзіла са старонак раённай газеты. Не адзін раз мела зносіны і з журналістамі абласной прэсы. Чаму ж так цікавіліся ёю майстры публіцыстычнага жанру?

Правільна здагадаліся: прычынай для шматлікіх сустрэч з карэспандэнтамі служыла яе плённая праца на карысць радзімы. Працуючы ў калгасе імя Леніна напачатку свінаркай, а пасля цялятніцай, Калеснікава неаднаразова дасягала высокіх вытворчых паказчыкаў. Свінкі і цяляткі, якіх даглядала гэтая руплівая жанчына, раслі як на дражджах. Пазней прыйшлося ёй і кароў даіць, і малочнатаварнай фермай загадваць. Які б участак ні ўзначальвала, усюды шчыравала з душой і натхненнем. Не аднойчы выбіралася дэлегаткай камсамольскіх, а затым і партыйных канферэнцый, членам райкама і абкама партыі. А ў 1985 годзе прыняла ўдзел у ХХХ з’ездзе Кампартыі БССР.  Безумоўна, для яе гэта быў вялікі гонар — прадстаўляць Магілёўшчыну на такім важным форуме.

“У чым жа сакрэт поспеху?” — часта запытваліся тады ў працаўніцы. Гэтае ж пытанне ў чарговы раз Браніслава Адамаўна пачула і цяпер.

— У тых, хто шчыра і натхнёна працуе, адказна адносіцца да выканання даручанай справы, заўсёды ёсць перавага над гультаямі і прыстасаванцамі. Ніколі не шукала лёгкай работы. Так сталася, што, атрымаўшы прафесію будаўніка, амаль 40 гадоў працую ў жывёлагадоўлі. Зараз значна лягчэй — усё механізавана, а раней прыходзілася разлічваць толькі на свае рукі.

Колькі прайшло праз іх рознай жыўнасці, падлічыць цяжка! Акрамя калгаснай скаціны, клапатлівая працаўніца разам з мужам Віктарам Рыгоравічам увесь час трымала вялікую дамашнюю гаспадарку. Каровы, свінні, а раней яшчэ авечкі і коні складалі і складаюць аснову іх жыцця. І зараз дыхтоўны хлеў сяльчан не пустуе. Любяць завіхацца з дамашнімі жывёламі і ўнукі, якіх у шчаслівай бабулі пяцёра. Васьмігадовая Крысціна — асіпаўчанка, але падчас прыезду ў вёску бярэцца за любую работу. Асабліва падабаецца ёй даіць карову.

— Гаспадыня расце, — з гонарам зазначае Браніслава Адамаўна. — Лічу, што без карміліцы жыць на сяле нельга. Не сядзець жа склаўшы рукі! Прынцып у мяне з гаспадаром такі жыццёвы — працаваць, бо ад гэтага залежыць сямейны дабрабыт і забяспечанасць дзяцей. Іх у нас трое. Яны таксама да працы прывучаныя, усю пасільную работу па дому ўскладвалі на іх плечы. Часта дапамагалі нам на ферме. Так за працай і выраслі. Сама за ўвесь час ні разу і ў адпачынку не была. Навошта мне ён, што ў тым водпуску рабіць? Лынды біць — не па мне. Ездзіць за моры-акіяны таксама не люблю. Праўда, аднойчы выправілася ў круіз па Волзе — і не магла дачакацца, пакуль ён скончыцца, сумавала па сям’і і рабоце. Кожны вечар, запёршыся ў каюце, плакала. Затое, як вярнулася дадому, шчаслівейшай за мяне не было на ўсім свеце. І пасля ні ў якія больш вандроўкі не адпраўлялася. Хаця тады, пры жаданні, ездзіць можна было ледзь не кожны год і ў санаторый, і за мяжу — гаспадарка клапацілася пра людзей.

Апошнія 20 гадоў Браніслава Адамаўна аддала прафесіі тэхніка-асемянатара. Прычым асвоіла гэтую навуку самастойна. Калі захочаш — навучышся ўсяму, лічыць яна. Нягледзячы на пенсійны ўзрост, жанчына і сёння ў рабочым страі. Калгасныя справы, якімі лёс звязаў яе ў далёкія васьмідзясятыя, трывала трымаюць і не даюць пайсці на заслужаны адпачынак. Яна ўпэўнена, што толькі дзякуючы клопатам па гаспадарцы, пастаяннай падтрымцы мужа і дзяцей у любым пачынанні, магчымасці спяшацца што-дзень на любімую працу, дзе яе паважаюць і цэняць за майстэрства, і заключаецца сакрэт жыццёвага поспеху.