— Абавязкова напішыце, што я паляшучка, бо гэтай
акалічнасцю ганаруся. І што ў нас вельмі добры калектыў, — папрасіла, падводзячы
рысу пад грунтоўнай размовай, галоўны эканаміст ААТ “Пратасевічы” Людміла
Баброва.

Палешукі — народ асаблівы, самабытны. Адметных
рыс некалькі: большая, чым сярэднебеларуская, памяркоўнасць, працавітасць і,
мабыць ад гэтага, ашчаднасць да вынікаў сваёй працы. Адзін з прынцыпаў
паляшуцкага жыцця — “А што людзі скажуць?”. Апошняе ўжо з самага дзяцінства
за-кладвае: трэба жыць годна. Людмілу Баброву адрознівае ад паляшуцкага
архетыпа, бадай, толькі лёгкасць у стасунках, давер да свету ды аптымістычны
характар.

Як ні старайся, а паўнацэнны партрэт чалавека
без яго сям’і не атрымаецца. Людміла Пятроўна лічыць, што яна не проста ў
шлюбе, яна — замужам, а правільней напісаць — за мужам, са-праўдным і
надзейным. Ён і быў прычынай, што да сваёй радзімы Століншчыны 15 гадоў назад
дадала яшчэ адну — Асіповіччыну. Менавіта тады ў Пратасевічах уладкаваўся на
працу яе муж Аляксандр пасля заканчэння Беларускай дзяржаўнай сельгасакадэміі.
Праз два гады, завяршыўшы сваю вучобу і ўжо не раз пабыўшы на практыцы ў
гаспадарцы, прыехала сюды жыць і працаваць і Людміла.

Аляксандра, спецыяліста перспектыўнага, праз
некаторы час прызначылі кіраўні-ком сельгаспрадпрыемства. “Добра, калі муж і
жонка глядзяць у адзін бок, ідуць побач, але не абавязкова па адной сцежцы”, —
жартуе зараз Баброва.

Так яно і атрымалася, што кожны заняў сваю нішу:
Аляксандр Аляксандравіч узначаліў адно з самых значных прадпрыемстваў райцэнтра
— Асіповіцкі вытворчы ўчастак ААТ “Бабруйскі камбінат хлебапрадуктаў”, а жонка
стала галоўным эканамістам “Пратасевічаў”.

Ці не шкадуе Людміла Пятроўна, што некалі абрала
сельскагаспадарчы шлях? Ніколькі. Больш таго, можа любога пераканаць, што такая
дарога не памылковая: зямля — гэта святое і вечнае; як ні круці, а 30%
насельніцтва — мільёны людзей — у нас вясковыя, хоць работа ў сельскай
гаспадарцы нялёгкая, але затое амаль ні ў каго няма жыллёвай праблемы. Вось і
зараз, напрыклад, у Забалацці адзін з добраўпарадкаваных дамоў чакае галоўнага
заатэхніка.

З захапленнем успамінае Людміла Пятроўна гады
вучобы, як дружна і весела жылі, якім моцным было “студэнцкае брацтва”.
Сённяшнія студэнты сельгасакадэміі кажуць, што такі дух захаваўся тут і зараз.
Ну а самым цікавым бокам сваёй работы галоўны эканаміст Баброва лічыць стасункі
з людзьмі. Ды і кожная лічба расказвае пра канкрэтныя факты.

Ёсць у сям’і Бабровых акрамя асабістых і
агульныя захапленні. Так, усе любяць падарожнічаць па Беларусі. У час візітаў
да сваякоў абавязкова наведваюць розныя гістарычныя мясціны. А яшчэ сям’я з
задавальненнем штогод вырошчвае на прыся-дзібным участку памідоры — гэтае
захапленне мае столінскія карані.

І мама, і тата ганарацца сваёй дачкой Кацярынай,
якая зараз вучыцца ў 7 класе САШ № 3. Дзяўчынка выдатна спраўляецца з урокамі,
мае рознабаковыя інтарэсы. Каб мець больш агульных тэм для размоў, Людміла
Пятроўна з задавальненнем перачытвае многія творы са школьнай праграмы — цікава
адкрываць для сябе па-новаму раней пройдзенае, пачуць меркаванне сваёй дачкі,
параўнаць са сваім…

Пра такую сям’ю, як Бабровы, палешукі сказалі б:
харошыя людзі, талковыя, добрыя гаспадары. З такой высновай цалкам згодны і
асіпаўчане.