Прыгожая, дагледжаная хата на вуліцы Вязычына
адразу кідаецца ў вочы. Акуратна падрэзаныя таполі, фігуркі лебедзяў уздоўж паркана.
Калодзеж у двары. Сасна пад акном. Свежаўзараны агарод. Садовыя дрэвы ў
квецені. I веснавыя спевы птушак. Хараство, якое пануе толькі ў першай палове
мая. Нават не засмучаюць надакучлівыя камары.

Душа Уладзіміра Аляксандравіча радавалася, бо
якраз у гэты дзень пасадзілі бульбу. А для вясковага гаспадара з гэтага моманту
пачынаецца новы працоўны сезон, які, па сутнасці, не завяршаецца, можа, толькі
ўзімку крыху меней работы.

Яшчэ адной нагодай для радасці стаў прыезд
малодшай дачушкі Русланы з далёкага Каўказа.

У сям’і Грынько выраслі тры дачкі. “Дамскі
тата — так мяне называлі калегі”, — з усмешкай успамінае Уладзімір
Аляксандравіч.

Дарэчы, гаспадар ад-працаваў 32 гады
механі-затарам у калгасе “Усход”. Таму бацьку дзеці бачылі толькі
позна ўвечары. Раніцою, калі яны прачыналіся, тата быў ужо далёка ў полі.
Затое, калі выдаваўся выхадны дзень, ён вёў дачок у лес, на рэчку. Гэтыя
прагулкі яны ўзгадваюць і цяпер.

У Вязычын Уладзімір Грынько трапіў пасля вайны.
А нарадзіўся ён у вёсцы Лазовае. Калі пачалася акупацыя, хлопчыку было толькі 4
гады, але яркія эпізоды ваеннага ліхалецця памяць занатавала назаўжды. Як
ворагі спалілі вёску, хацелі расстраляць людзей. Маці з трыма маленькімі хлопчыкамі
— браты былі маладзей Уладзіміра — хавалася ў лесе. Людзі рабілі зямлянкі,
ствараючы грамадзянскі лагер непадалёк ад партызан: так было больш надзейна.

А потым перабраліся да бабулі ў Вязычын. Тут і
паставілі хату. Хлопец скончыў мясцовую пачатковую школу, затым хадзіў у
Свіслацкую. Але доўга вучыцца не было часу. Рана стаў працаваць у калгасе.

16 жніўня 1956 года прызвалі на службу. Каранцін
прайшоў у танкавым палку пад Пружанамі, а затым трапіў аж у Германію ў
артылерый-ска-зенітны полк, потым — у Калінінград. У арміі юнаку падабалася,
хацеў там застацца, але дома хварэла маці, патрабавалася дапамога. Была і яшчэ
адна нагода зняць салдацкую гімнасцёрку: любая дзяўчына Галя з суседняй
Малінаўкі, з якой сябравалі два гады, і якая верна чакала хлопца з войска на
працягу трох гадоў.

Вярнуўшыся дадому, Уладзімір пайшоў працаваць у
калгас трактарыстам. Збудавалі хату, якая паступова стала напаўняцца дзіцячымі
галасамі.

Неўпрыкмет прабеглі зімы і вёсны, адна за адной
пайшлі ў свет дочкі. Старэйшая Iрына ўладкавалася ў Мінску, займаецца вельмі
неабходнай справай вяртання людзей да жыцця: працуе рэаніматолагам. Руслана —
спецыяліст па бібліятэчнай справе ўпраўлення адукацыі, Людмілу ў Асі-повічах
ведаюць амаль усе: яна кіруе хорам ветэранаў, выступае на розных раённых
святах, многа робіць для захавання музычнай спадчыны беларусаў. Дзядулю радуюць
чацвёра ўнукаў, тры з якіх — таксама дзяўчынкі.

Праводзячы да веснічак, гаспадар паказаў на
таполі і усміхнуўся: “Пасадзілі мы іх 30 снежня(!) 1968 года. Як бачыце,
прыняліся і вось ужо колькі гадоў радуюць вока. Раней тут нават совы жылі. I
няпраўда, што днём яны не бачаць, арыентуюцца, як мае быць”.

На развітанне дачка Руслана сказала:
“Хтосьці з вялікіх адзначыў, што жанчына шчаслівая тады, калі яна бачыць
бляск у вачах свайго таты. Што гэта менавіта так, я сама пераканалася”.