Каб мець на зямлі апору, а на небе —
блаславенне,

пільнуйцеся сваіх хат.

Ул. Міхно

“Станцыйны наглядчык”

Рухаючыся цягніком з Магілёва да нашага
райцэнтра або ў адваротным накірунку, праязджаеш праз станцыю Асіповічы-ІІ.
Нічым асаблівым яна не выдзяляецца. Роўным шнурочкам цягнецца ў адзін і ў другі
бок чыгуначнае палатно. Паабапал дарогі — аздобленае па-сучаснаму памяшканне
вакзала, па-суседству з ім размясціліся іншыя станцыйныя гаспадарчыя пабудовы.
Трошкі далей віднеецца двухпавярховы дом, дзе 32 гады таму ў сям’і чыгуначнікаў
Таісіі і Аляксандра Чаропкаў нарадзіўся сын Міхаіл. Яго дзяцінства і юнацтва
былі звязаны непасрэдна са станцыяй. Часта прыходзілася назіраць за работай
бацькоў, якія ўсё сваё жыццё аддалі працы на чыгунцы: тата займаў пасаду
начальніка станцыі, а маці была дзяжурнай. За добрасумленныя адносіны да
выканання службовых абавязкаў яны неаднаразова ўзнагароджваліся памятнымі
падарункамі і Ганаровымі граматамі, якія захоўваюцца Міхаілам і яго сям’ёй як
самая дарагая рэліквія ў гонар светлай памяці блізкіх людзей.

Бацькі марылі, каб сын таксама стаў
чыгуначнікам, аднак ён прыняў іншае рашэнне — захацелася сесці за баранку
аўтамабіля. У сярэдзіне васьмідзясятых гадоў многія юнакі выбіралі сабе
менавіта прафесію шафёра. Тады без праблем вывучыцца на вадзіцеля можна было ў
ДТСААФ, прычым бясплатна. Вучоба далася лёгка, і праз адпаведны тэрмін Міхаіл
атрымаў вадзіцельскія правы. Затым — служба ў арміі. Адслужыўшы тэрміновую, уладкаваўся
на працу ў былую сяльгасхімію, пабраўся шлюбам з каханай дзяўчынай. Стварыўшы
сям’ю, атрымаў у Замошшы новенькі дом ад работы. Так і застаўся на роднай
зямлі. Праз некаторы час на сямейным савеце прымаюць Чаропкі вельмі важнае
рашэнне — памяняць сферу працоўнай дзейнасці галавы сямейства, бо яго
заработнай платы не хапала нават на тое, каб аплаціць за харчаванне сына і
дачкі, якія наведвалі дзіцячы садок. Куды падацца? Малады Чаропка, на радасць
родным, вырашыў працягнуць справу бацькоў — стаць чыгуначнікам. Але адно —
кожны дзень сачыць за работай чыгуначнікаў бацькоў, і другое — самаму выконваць
тыя ж функцыі. Ну дык чаго баяцца? Ёсць жа каму падказаць. А тэарэтычную базу
можна папоўніць. Галоўнае, каб было жаданне. Яно і прывяло яго ў Гомельскі
тэхнікум чыгуначнага транспарту.

Міхаіл стаў дзяжурным на роднай станцыі. І вось
ужо колькі гадоў з сігнальнымі атрыбутамі ў руках сустракае і праважае цягнікі.
Як гэта рабіла яго матуля…

“Паненка- сялянка”

Калісьці ў дзяцінстве Таццяна вельмі марыла
стаць тэлеграфісткай. Чым жа захапіла гэтая прафесія вясковую дзяўчыну, якая
вырасла на ўлонні прыроды? Можа, хацелася быць падобнай да гераіні з вядомай на
той час песні Высоцкага “Ноль сем”? Памятаеце: “Милая! Я прошу, продлите! Вы
теперь как ангел — не сходите с алтаря!”? А, можа, таму, што ёй вельмі
падабалася ўтульнасць гарадскіх тэлеграфных памяшканняў? Словам, паступіла прыгажуня
з вёскі Матавіла аж у Брэсцкае вучылішча сувязі, пасля заканчэння якога трапіла
па размеркаванні на працу ў Магілёў.

Што ж, як кажуць, мара збылася, цешся любімай
працай і будзь шчаслівай. Аднак лёс распарадзіўся па-іншаму. У яе юным сэрцы
жыло каханне да маладога чалавека, з якім пазнаёмілася на вяселлі сваёй
сяброўкі, якая жыла ў Замошшы. Было ёй тады ўсяго пятнаццаць гадоў. Частае
расставанне толькі замацоўвала іх пачуцці. Апынуўшыся ў абласным цэнтры,
дзяўчына адчувала, што жыць без каханага не хоча. Ды і Міхаіл прапанаваў ёй
руку і сэрца.

Неўзабаве адгулялі вяселле, і Таццяна на правах
нявесткі ўвайшла ў дом свёкраў, якія вельмі чула і паважліва ставіліся да яе.
Прывыкла да новага месца хутка, улюбілася ў музыку вагонных калёс, смаляністы
пах шпалаў, працяжны гудок паравозаў. Словам, зразумела, што жыць на станцыі
падабаецца, але дзе ўладкавацца на працу тэлефаністцы? Пакуль падрасталі
маленькія дачушка Аленка і сынок Ігарок, можна было і падумаць. Калі ж дзеткі
пайшлі ў садок, уладкавалася прыбіральшчыцай службовых памяшканняў на станцыю,
затым гадоў 10 адпрацавала сакратаркай. І ўсё ж няўрымслівасць натуры клікала
яе зноў у нязведанае. Вырашыла набыць спецыяльнасць бухгалтара, паступіла ў
Гомельскі тэхнікум чыгуначнікаў. І з 2004 года жанчына працуе ў лакаматыўным
дэпо па абранай спецыяльнасці.

Больш за ўсё на свеце Таццяна Іванаўна любіць
сваю сям’ю, паважае мужа, ганарыцца дарослымі дзецьмі і па праву лічыць сябе
шчаслівай. І ніколькі не крыўдуе на тое, што іх утульны дом знаходзіцца ў
вёсцы, што ўжо азначае працу на зямлі, што калі-нікалі знаёмыя і жартам і
ўсур’ёз клі-чуць яе “паненка-сялянка”. Яна лічыць сябе сучаснай жанчынай, з
чым, дарэчы, згодны і сын. Аднак гэта акалічнасць не перашка-джае ёй, адной з
нямногіх замошскіх гаспадынь, трымаць карову, якую ўмеюць даіць нават яе
любімыя мужчыны. Ёсць у гаспадарцы і іншая жыўнасць, без якой Чаропкі проста не
ўяўляюць свайго жыцця і па праву лічаць законнымі членамі сям’і.

Не зарасце бацькоўская сцежка

Грукат калёс і прыгажосць чыгуначнай формы,
сямейныя размовы пра цягнікі і семафоры захапілі і сучаснага юнака Ігара, сына
чаты Чаропкаў. Ён працуе памочнікам машыніста, завочна вучыцца ў Смаленскім
універсітэце шляхоў зносін. Нядаўна адсвяткаваў сваё дваццацігоддзе. Узрост,
пагадзіцеся, прыгожы. Як і думкі і справы, якімі поўняцца галава і рукі
маладога Чаропкі. Юнак вельмі паважае бацькоў і лічыць сям’ю асновай асноў.
Значыць, стварыўшы сваю, будзе і сам сапраўдным сем’янінам, прадаўжальнікам
сямейных традыцый.

На роднай станцыі сыду…

Рамантызм натуры Алены Чаропкі прывёў яе ў
лінгвістычны інстытут. Яшчэ падчас вучобы ў СШ № 2, якая славілася сваімі
дасягненнямі ў навучанні англійскай мове, дзяўчына зразумела, што ёй падабаецца
гэтая навука. Вось і вырашыла абавязкова стаць студэнткай адной з самых
прэстыжных навучальных устаноў. Можна было, канечне, працягнуць сямейную
дынастыю чыгуначнікаў. Аднак дома з рашэннем дзяўчыны пагадзі-ліся і вельмі
ўзрадаваліся яе паступленню. У будучым, упэўнена Алена, яна абавязкова стане
сапраўд-ным прафесіяналам. І хто ведае, можа, прыйдзе той час, калі яна будзе
стаяць каля вытокаў новай ды-настыі настаўнікаў або перакладчыкаў. Пакуль што
пра гэта не думае — навошта, калі і так цудоўна жыць? Побач жа родныя людзі —
тата, матуля і брат, якія цябе разумеюць і падтрымліваюць…

Ніна ВІКТОРЧЫК.