Нарадзіўся Мікалай Мысюцін на Тамбоўшчыне ў 1949 годзе і ўжо з дзяцінства — трынаццатае дзіця ў сям’і! — стаў з працай на “ты”. Што якраз не дзіўна: пасляваенны час лёгкім аніяк не назавеш, таму і бацькі, і дзеці рабілі штодня і шмат.

І вось — школа ззаду, наперадзе — доўгае жыццё. У той час па краіне ўзводзілася шмат жытла і прамысловых прадпрыемстваў, будаўнікі былі запатрабаваны, зарплата ў галіне — салідная, пэўныя навыкі Мікалай ужо меў, сама работа на будоўлі падабалася, таму і пайшоў у Тульскае прафесійна–тэхнічнае вучылішча. Час вучобы праляцеў амаль непрыкметна, і, як адзначае сёння Мікалай Васільевіч, менавіта той перыяд пакінуў самыя лепшыя і назаўсёды запамінальныя ўспаміны: маладосць, цікавыя
людзі, шмат розных падзей…

Атрымаўшы спецыяльнасць муляра–мантажніка, ён па камсамольскай пуцёўцы рушыў у Казахстан, дзе ўзводзіўся Карагандзінскі металургічны камбінат. Думаў, што праверыць сябе ў справе і затрымаецца не надта доўга, але сустрэў надзейных сяброў, рэальна адчуў, што такое ўзаемадапамога і ўзаемавыручка, і прабыў тут цэлых 14 гадоў. Прычым, рабіў на выдатна, пацвярджэнне чаму — ордэн Працоўнай Славы ІІІ ступені на грудзях. Магчыма, жыў бы і надалей у Казахстане, але сябра вяртаўся ў Беларусь і прапанаваў паехаць разам. Так у 1980 годзе і апынуўся ў Асіповічах.

Брыгадзірам у ПМК-273 Мікалай
адпрацаваў 10 гадоў, і за гэты час дзякуючы яго і таварышаў рукам у нашых мясцінах вырасла шмат аб’ектаў — жылыя дамы, школы, дзіцячыя садкі, малочнатаварныя фермы, Дом культуры ў Красным… А потым Аляксандр Ляшчынскі, які ўзначальваў вытворча–будаўнічы кааператыў “Маяк”, запрасіў граматнага, ініцыятыўнага, кемлівага спецыяліста да сябе. Не раз усё
ўзважыў-пракруціў — і пагадзіўся.

Работа, па вялікаму ліку, была падобнай, заказаў хапала, грошы людзі зараблялі нядрэнныя, толькі і ўсё добрае не–не, ды і канчаецца. Прыйшлі ліхія дзевяностыя, пачаліся “разброд і хістанне”,
будаваць сталі менш, заробкі значна паменелі, не адзін з працаўнікоў напісаў заяву на звальненне, шукаючы лепшай долі. У 1990 годзе старшыня кааператыву з–за хваробы пасаду пакінуў і пайшоў на адпачынак, так што ўсё “дабро” таго часу легла на плечы Мікалая Васільевіча, цяпер ужо кіраўніка “Маяка”. А калі адказваеш не толькі за сябе, а і за калектыў, які паверыў яму, застаўся “выплываць” разам, то і адказнасць, пагадзіцеся, зусім іншая. Вось і прыходзілася шукаць практычна любую работу, якая б
прыносіла людзям грошы…

Сёння ВБК “Маяк” — усталяваная, устойлівая, са сваімі традыцыямі і вопытам–напрацоўкамі арганізацыя. Работнікаў у штаце не надта багата, два дзясяткі
чалавек, але недарма гавораць, што малы залатнік, ды дарагі. Наконт бягучасці кадраў тут даўно забыліся, кожны пры неабходнасці можа замяніць другога на любым месцы. Вось вадзіцель Уладзімір Няхай прывёз раствор. Разгрузіў — і не сядзіць у кабіне, а бярэ ў рукі масцярок і займаецца цаглянай кладкай — мае 5 разрад муляра. Ці Юрый Бабіна. Менавіта пра такіх і гавораць, што на ўсе рукі майстар. І мантажныя работы выконвае, і кладку належным чынам робіць, і плітачнік–аб–ліцоўшчык выдатны — любое з даручанага можна не правяраць, ён сам сабе кантралёр. Задаволены Мікалай Васільевіч сваім галоўным інжынерам Валерыем Мамонавым і бухгалтарам Алай Пармузінай, на добрым рахунку Міхаіл Гуцала. Пару гадоў таму на заслужаны адпачынак пайшоў цясляр Міхаіл Налівайка — чалавек, які выдатна адпрацаваў больш васьмі гадоў, калі ўжо дасягнуў пенсіённага
ўзросту.

Безумоўна, адзінай працай чалавек жыць не можа, і прыемна, што і на сямейным “фронце” ў яго таксама ўсё ладзіцца.