Марыя Аляксееўна Міхадзюк нарадзілася і вырасла
ў вёсцы Краі Дараганаўскага сельскага Савета, працавала ў Каўгарах больш за
дваццаць гадоў, а сёння ўзначальвае мясцовы савет ветэранаў. Аднак яе працоўная
біяграфія магла быць зусім іншай, калі б не яго вялікасць Выпадак. А пачалося
яе самастойнае жыццё з… цяжкага плеўрыту.

Захворванне навучанню не перашкода

Марыя Аляксееўна захварэла, калі пайшла на працу
пасля заканчэння школы. З-за доўгага лячэння давялося прапусціць уступныя
іспыты ў тэхнікум. Аднак год з-за гэтага дзяўчына не згубіла. Марыя хацела
стаць ткачыхай, і аб гэтым ведалі ўсе яе сябры і знаёмыя. Так, адна прыяцелька
неяк сказала ёй: “Мая сястра вучыцца на ткачыху ва Уладзімірскай вобласці,
во табе яе адрас, можаш ехаць”. Што і было зроблена. Марыя паступіла ў
школу фабрычна-завадскога навучання ў горадзе Вязнікі Уладзімірскай вобласці,
дзе і пачала спасцігаць ткацкае майстэрства. Выпадкова выбраная справа дзяўчыне
спадабалася, і яна вырашыла навучацца далей — паступіла на завочнае аддзяленне
профільнага інстытута ў Кастраме.

“Здаваць вучэбныя сесіі было праблематычна,
нават не з-за таго, што вельмі шмат цяжкіх прадметаў. Проста сяброўкі стаяць
над табой і паўтараюць кожную хвіліну: “Ну кідай хутчэй свае кніжкі,
хадзем гуляць!”. Вось так зімнюю сесію асілі-ла, а потым вырашыла
перавясціся на дзённае аддзяленне, каб было менш спакус”.

Вяртанне дахаты

Да слова, яшчэ на радзіме Марыя Аляксееўна
пазнаёмілася са сваім будучым мужам, які паехаў вучыцца ў Растоўскую вобласць,
а нявесце ўвесь час слаў лісты. Калі дзяўчына была на трэцім курсе інстытута,
маладыя людзі ажаніліся. З’явілася дзіця, а калі была цяжарная другім — Марыя
Аляксееўна паехала дадому. Пасля вучобы ў партыйнай школе горада Горкага
прыехаў да сям’і муж. Больш яны з родных месцаў не з’язджалі.

Ужо праз паўгода пасля нара-джэння другога
дзіцяці Марыя Аляксееўна пачала працаваць. У яе была вышэйшая адукацыя, і
маладой маці ў “Каўгарскім” — тады саўгасе — прапанавалі стаць
інжынерам па тэхніцы бяспекі. Пазней, у 1980-м, яе выбралі старшынёй прафкама.
На новай пасадзе Марыя Аляксееўна працавала, як заўжды, з агеньчыкам:
“Прафкам у грошах патрэбы не адчуваў — тады іх на ўсё хапала, былі б ідэі,
на што траціць. Я арганізоўвала шмат паездак: па Беларусі, Расіі, Украіне… У
працаўнікоў саўгаса пастаянна была магчымасць з’ездзіць у санаторый. Самай
вялікай праблемай з’яўляўся пошук жадаючых паехаць у дом адпачынку ці на
поўдзень — ва ўсіх сям’я, вялікае падвор’е і шмат працы”. У тым жа 1980-м
Марыя Аляксееўна арганізавала хор “Вяселле”, які адзін з першых у
раёне атрымаў званне народнага: “Цяпер у нас амаль усе калектывы народныя,
а раней такое званне было рэдкасцю. Таму і цанілася больш. Рыхтавалі нас тады
спецыялісты з Мінска. У РДК мы давалі вялікі канцэрт, былі суддзі, сабралася
шмат народу…”. Хор “Вяселле” і сёння радуе слухачоў звонкімі
песнямі, а Марыя Аляксееўна застаецца яго нязменным удзельнікам.

Не сядзіцца дома…

Нават на пенсіі каўгарская актывістка не спыніла
грамадскую дзейнасць. Чатыры гады таму яна ўзначаліла мясцовы савет ветэранаў,
у які ўваходзяць звыш 300 пенсіянераў з усяго Дараганаўскага сельсавета.
Прыходзіцца пастаянна дапамагаць пажылым людзям у вырашэнні іх паўсядзённых
праблем, таму ў сельскім Савеце Марыя Аляксееўна часты госць. Вядома, часцей за
ўсё да яе звяртаюцца з пытаннямі бытавымі: дапамагчы нарыхтаваць дроў на зіму
ці са-браць ураджай з агарода… Хаця часам прыходзіцца вырашаць праблемы і больш
сур’ёзныя. Напрыклад, афармленне адзінокіх пенсіянераў у дом састарэлых.

 Марыя
Аляксееўна сама ўжо даўно на пенсіі, аднак дазволіць сабе ціха сядзець на
канапе перад тэлевізарам яна не можа і не хоча. Ды і як пасядзіш, калі акрамя
пастаянных рэпетыцый у хоры і спраў у ветэранскай арганізацыі прыходзіцца
даглядаць вялікую гаспадарку. Дагэтуль яна разам з мужам трымае карову, каня,
курэй, гусей…

 Можа, з
гэтага жадання зрабіць у жыцці як мага больш карыснага і складаецца
“рэцэпт” выдатнага настрою, аптымізму і энергічнасці гэтай
незвычайнай жанчыны?