Што ні кажы, але ХХI стагоддзе нанесла свой
адбітак на формы вяселля і баўлення часу людзей, асабліва маладых. Камп’ютар
многім замяніў гульні на свежым паветры, інтэрнэт — бібліятэкі і жывыя зносіны
з сябрамі, а на дыскатэках наўрад ці пачуеш жывое выкананне — толькі магнітафон
раз за разам круціць чарговае “дасягненне” сучаснай поп-музыкі. Неяк
давялося пабываць за вечар амаль на ўсіх дыскатэках раёна — і стала сумна. На
большасці іх людзей амаль няма, а ў тых нешматлікіх клубах, дзе наведвальнікі
ўсё ж былі, апошнія з адсутным выразам твару перасоўваліся ўправа-ўлева ў такт
музыцы… У такія моманты ўспамінаеш расказы бацькоў аб шматлюдных і вясёлых
вечарынах у клубах у час іх маладосці —

і зайздросціш. Напрыклад, у канцы 70-х-пачатку
80-х у Асіповіцкім раёне існавала шмат музычных калектываў, якія “круцілі
дыскатэку” ва ўстановах культуры. Аперацыю “ўстаў касету ў
магнітафон” тады ніхто не праводзіў, а мясцовая моладзь давала
своеасаблівыя жывыя канцэрты — з сапраўднымі музычнымі інструментамі і
выкананнем песень-хітоў без аніякіх фанаграм. Падобныя гурты існавалі ў вёсках
Орча, Ліпень, Свіслач, Градзянка, у пасёлку Ялізава…

Мне, напрыклад, дакладна вядома пра арчанскіх
музыкаў. Для іх спачатку выступленне ў клубе было хобі, спосабам баўлення часу.
За іх яны не атрымлівалі ніякіх грошай, усё трымалася толькі на запале юнакоў.
Самастойна вучыліся граць на музычных інструментах, падбіралі рэпертуар,
рэпеціравалі. Да слова, тыя ж музычныя інструменты і тэхніку часта рабілі
таксама самастойна: паялі, збіралі і майстравалі калонкі ды ўзмацняльнікі, з
фанеры і скуры атрымліваліся барабаны… Аб аўтарскім праве тады ніхто і не чуў,
таму тагачасныя песні-хіты Юрыя Антонава, гурта “Самацветы”, Алы
Пугачовай і іншых суботнім вечарам пастаянна гучалі са сцэны клуба.
Папулярнасці такіх дыскатэк зараз можа пазайздросціць нават модны сталічны
клуб. На Орчу з’язджалася моладзь з усіх бліжэйшых вёсак, народу набівалася
столькі, што яблыку не было дзе ўпасці. Падлога ў клубе тады была не з самых
якасных і добра прыбітых дошак, таму, калі пачыналіся танцы, рухаліся,
вібрыравалі і падскоквалі нават тыя асобы, якія не танчылі і стаялі каля сцяны.

Пасля, калі хлопцы па-сталелі, ажаніліся і
пачалі працаваць, зразумелі, што музыка можа быць не толькі хобі, але і
спосабам заробку. Той жа гурт “Шаптуны”, у чарговы раз змя-ніўшы свой
склад, працягнуў існаванне, але выступаў ужо не ў клубах, а на вяселлях,
выпускных вечарах і іншых мерапрыемствах. Другая палова 80-х гадоў была для іх
асабліва “ўра-джайнай” — у месяц даво-дзілася граць на трох і болей
вяселлях. Ездзілі музыкі па ўсяму раёну, і такія вяселлі станавіліся не проста
сямейным святам, а сапраўд-най дыскатэкай для ўсёй навакольнай моладзі: на
танцы збіралася да паўтысячы чалавек!

Прычым, такія “канцэрты” ўдзельнікі
гурту давалі ў час, вольны ад асноўнай працы…

Пасля, у пачатку 90-х, музыкі пачалі
“базіравацца” ў рэстаране “Юбілейны”, усяго ў розныя гады
існавання гурта ў ім удзельнічала шмат людзей і многія з іх не кінулі займацца
музыкай, так ці інакш звязалі жыццё з творчай дзейнасцю. Напрыклад, Уладзімір
Насеня зараз — дырэктар сталічнага “Маладзёжнага тэатра эстрады”,
Сцяпан Саханчук працуе акампаніятарам у многіх калектывах нашага раёна і
стварае аранжыроўкі да песень, Уладзімір Цяслёнак — вядомы ў Асіповічах
фатограф, Эдуард Бакіноўскі ўжо шмат гадоў працуе ў Каралеўстве Бахрэйн разам
са створаным ім музычным калектывам…

Кожнае дзесяцігоддзе дыктуе свае правілы, і ўсе
адрэзкі часу маюць свае фішкі і іскрынкі — як станоўчыя, так і не вельмі.
Спа-дзяюся, што фішкі стагоддзя дваццаць першага не загубяць канчаткова запал,
энергічнасць, захапленне ідэяй, кемлівасць і творчае мысленне, якія 30 гадоў
назад былі паўсюднымі, а сёння ўсё часцей выціскаюцца камп’ютарам і іншымі
дасягненнямі цывілізацыі.

Таццяна АдзIнцова.