У далёкі 1951 год, калі краіна яшчэ залечвала
раны вайны і ўсе сілы былі кінуты на ўзнаўленне народнай гаспадаркі, жыццё
людзей было вельмі цяжкім. Магчыма таму пасля напружанай работы людзі
знаходзілі адпачынак у музыцы і спевах. Гэтае агульнадаступнае мастацтва
дапамагала і працаваць, і зараджаць арганізм новымі сіламі. Ды і душа народа,
перажыўшага страшны перыяд свайго існавання, патрабавала самавыражэння ў
меладычных напевах і музіцыраванні.

Менавіта тады на базе Лапіцкага клуба з’яўляецца
музычнае трыа, а затым квартэт, які з цягам часу перабраўся ў Асіповічы і
пераўтварыўся ў цымбальны аркестр. Музыкі-самавучкі, самадзейныя інструменты і
мора энтузіязму, знітаванага народнай харызмай — на гэтым надзейна трымаўся
музычны калектыў, які не толькі радаваў мясцовую публіку, але і пакараў
сталіцу. З аднолькавай адказнасцю падыходзілі музыкі да выступлення на сцэне
тэатра оперы і балета і на калгасным полі. Таму што любілі ўсёй душой музыку і
іграць на палову моцы проста не маглі. Пацвярджэнне таму — срэбны медаль ВДНГ,
дзе цымбалісты двойчы прадстаўлялі Беларускую ССР…

Ішлі часы, мяняліся кіраўнікі і ўдзельнікі
калектыву. Але нязменна высокай заставалася якасць выканання твораў. Спрыялі
таму, безумоўна, прафесіянальныя інструменты і адпаведная адукацыя, якую
атрымалі музыканты. Выступленні на Астанкінскай тэлестудыі, Усесаюзным радыё,
удзел у фестывалі “Беларуская музычная восень”. Пералік “зорных
хвілін” асіповіцкіх цымбалістаў можна працягваць доўга.

І вось калектыву ўжо 60! Цудоўны канцэрт
Асіповіцкі аркестр народных інструментаў, мастацкім кіраўніком і дырыжорам
якога зараз з’яўляецца Алена Яцко, даў днямі на сцэне раённага Цэнтра культуры.

Удзельнікаў творчага калектыву віншавалі з
юбілеем намеснік старшыні райвыканкама Аляксандр Шаўлюга, начальнік аддзела
культуры Ірына Раманчук, госці свята. Граматы, Падзячныя лісты, кветкі, авацыі
— сведчанне прызнання высокага прафесіяналізму і выканальніцкага майстэрства
таленавітых землякоў.

Іна Заскевіч.