Жыццё вымяраецца не толькі
гадамі, але і карыснымі справамі, якімі напаўняецца твая жыццёвая пуцявіна.
Кожны з нас, безумоўна, сам вырашае не толькі іх колькасць, але і якасць.

Менавіта гэтая рыса і
адрознівае Тамару Літвіненка ад іншых. Яшчэ калі вучылася ў школе, яна даказала
бацькам, настаўнікам, аднакласнікам і ў першую чаргу сабе самой, што калі
рабіць што-небудзь, то толькі на выдатна. Таму і атрымала за старанныя адносіны
да вучобы залаты медаль. Праз некаторы час стала студэнткай Гомельскага
чыгуначнага інстытута. Прычым спецыяльнасць выбрала для сябе зусім не жаночую —
інжынер кіравання працэсам перавозак. Для таго, хто не знаёмы з сістэмай работы
на чыгунцы, той, напэўна, і прафесію сабе такую б не выбіраў. Для Тамары ж
слова “чыгунка” было вядома з дзяцінства, паколькі бацька Рыгор Афанасьевіч
Рудзькоў доўгі час працаваў машыністам цягніка, у прыватнасці, яму добра быў
знаёмы маршрут Асіповічы-Градзянка-Асіповічы.

Не адзін раз ён браў з сабою
і дачку. Яна ўважліва сачыла за працай людзей, якія абслугоўвалі цягнік.
Падабалася назіраць і за дарогай, паабапал якой узвышаліся векавыя сосны і
елкі. Асабліва любіла, калі вагоны напаўняліся гоманам пасажыраў, ехаўшых па
сваіх справах. Ды і ў трохпавярховым доме, дзе жыла іх сям’я, усе вакол былі
чыгуначнікі. Словам, як зараз прызнаецца, выбар зроблены правільна.

Так сталася, што ў гэтую ж
навучальную ўстанову на тую ж самую спецыяльнасць паступіў і прыгожы хлопец з
Украіны з ласкавым імем Аляксей. Яму вельмі спадабалася статная беларуска,
неўзабаве прызнаўся Тамары ў каханні. Інстытут заканчвалі ўжо ўтраіх:
напрыканцы апошняга курса нарадзілася дачушка Волечка.

Пасля атрымання дыпломаў аб
вышэйшай адукацыі прыехалі на працу ў Асіповічы. І вось ужо амаль чвэрць
стагоддзя іх жыццё звязана з аднайменным чыгуначным вузлом. Напачатку сваёй
прафесійнай дзейнасці Тамара Рыгораўна працавала інжынерам-тэхнолагам, пасля 10
гадоў — дзяжурнай па станцыі Асіповічы, а з 1999 года ўзначальвае адну з самых
старэйшых станцый вузла — Верайцы.

— Мне здаецца, што гэта самае
прыгожае месца на свеце, — шчыра прызнаецца жанчына. — Нездарма ж разам з мужам
і свой дом тут пабудавалі, у якім ужо жывём адзіннаццаты год. Ды і калектыў,
які ўзначальваю, таксама даспадобы. Кожны стараецца выконваць свае абавязкі
так, каб не было сорамна перад іншымі калегамі. Ды і імідж станцыі трэба
падтрымліваць. Яна ж у нас самая прыгожая, хоць і налічвае ўжо амаль 140 гадоў.
Стараемся ўсе разам захаваць яе першасны выгляд, аднак і новых тэндэнцый не
цураемся. У 2004 годзе зрабілі капітальны рамонт памяшканняў, добраўпарадкавалі
прывакзальную тэрыторыю. Прыемна чуць ад пасажыраў, што наш вакзал самы
ўтульны, а персанал — самы ветлівы. Значыць, мы разам — моцная каманда, каманда
аднадумцаў.

На некаторы час Тамара
Рыгораўна пакінула кабінет, каб вырашыць тэрміновае пытанне, звязанае са
службай. Адна з яе калег — білетны касір, якая працуе поруч з Літвіненка не
адзін год — як бы ва ўнісон да сказанага дадала:

— Наша Рыгораўна — начальнік
што трэба, як кажуць, на сваім месцы. У яе добра атрымоўваецца і кіраваць, і
быць проста сябрам. За кожнага з нас стаіць гарой, пры гэтым патрабуе
максімальнай адказнасці пры выкананні кола ўскладзеных абавязкаў. Не забывае
пацікавіцца і нашымі сямейнымі справамі. Пры неабходнасці — падкажа, дапаможа.
Таму і калектыў згуртаваны і дружны, няма цякучкі.

Па словах Тамары Літвіненкі,
праца начальніка напружаная, адказная. Кожныя суткі праз станцыю праходзіць
каля 50 цягнікоў, адчыняе дзверы вакзала не адзін дзясятак пасажыраў. Работа
патрабуе пільнай увагі і максімум дысцыпліны. Але, нягледзячы на ўсе
складанасці, да станцыі прыкіпела душой, як быццам зраслася з ёю. І ўжо не
ўяўляе сябе без грукату чыгуначных колаў, строгай службовай уніформы, стасункаў
з падначаленымі. А яшчэ без замацаванага на будынку вакзала калакольчыка, які
сустракае і праважае разам з работнікамі станцыі ўсе цягнікі і пасажыраў, якія
спыняюцца ў Верайцах. Лічыць, што ён своеасаблівы талісман станцыі, яе візітная
картка. І калі датыкнуцца да халоднага металу рукой, то абавязкова пашанцуе.

Не верыце? Паспрабуйце на
сабе.

Ніна ВІКТОРЧЫК.