Анатоль Цімашэнка — патомны хлебароб. Родам ён з Краснапольшчыны.
Нарадзіўся ў вёсцы Раманоў у 1953 годзе. Там жылі яго дзяды і бацькі, з малой
радзімай марыў звязаць сваё самастойнае жыццё і Анатоль. Там па росных лугавых
і палявых сцежках бегаў з аднагодкамі, кончыў мясцовую васьмігодку, затым у
суседняй Паўлужскай школе атрымаў атэстат аб сярэдняй адукацыі.

Рознае здараецца ў лёсе людзей. Асабліва, калі ты
яшчэ не акрэсліў сваё будучае. Непераадольна цягне іншага ў шумлівы горад,
вабіць марская стыхія або блакіт бяздоннага неба. Спакус на свеце багата — вось
і Анатоль з новенькім, толькі атрыманым атэстатам сталасці едзе паступаць у
Харкаўскі політэхнічны інстытут. Конкурсу не вытрымаў, вырашыў застацца ў
горадзе. Пайшоў працаваць на мясцовы машынабудаўнічы завод, праз паўгода
прызвалі ў армію. Часта прыходзілі яму лісты ад родных і таварышаў дзяцінства,
цягнула юнака малая радзіма. І пасля службы хлопец вярнуўся дадому.

На ўсё жыццё закахаўся ён у спакой палёў са срэбнымі
звонамі ручаін і жаўрукоў, у аксаміт мурагоў і шолах хваль спелай збажыны — ва
ўсё, сярод чаго рос і дужэў. Гэта закаханасць і прывяла яго на агранамічны
факультэт Беларускай сельскагаспадарчай акадэміі.

Гады вучобы праляцелі імгненна. Скончыўшы навучальную
ўстанову з чырвоным дыпломам, вяртаецца ў родны калгас. Толькі ўжо не адзін: у
акадэміі Анатоль Фёдаравіч сустрэў сваё каханне — верную спадарожніцу Тамару
Раманаўну.

У калгасе месца агранома на той час было занята.
Прапанавалі маладой сям’і ехаць у адну з лепшых гаспадарак не толькі
Краснапольшчыны, а і ўсёй краіны — саўгас Калініна. Прызначылі галоўным
аграномам, жонка ўзначаліла кармавую лабараторыю сельгаспрад-прыемства. У
хуткім часе ў сям’і нарадзіўся сын, затым дачушка.

Бацькі працавалі, дзеці падрасталі — жыццё ладзілася.

— Рабі, малады, старайся, за табой — будучае, — не
раз гаварыў яму старшыня. І Анатоль працаваў — і не з дзевяці раніцы да шасці
вечара, як гэта робяць на заводзе. Зямля патрабуе большых клопатаў і
руплівасці, яна шчодра плаціць толькі дбайным і, нібы мачаха, адварочваецца ад
абібокаў. Не трэба было напамінаць Анатолю аб гэтым. Ён адчуваў гэта сэрцам
хлебароба, і ад світання да цямна шчыраваў на саўгасных палетках. Праца была
адзначана: за высокія паказчыкі пасылалі на ВДНГ у Маскву.

Чорнае воблака Чарнобыля закранула сваім крылом
Краснапольскі раён у памятным 1986 годзе. Кінуліся людзі ратаваць дзяцей —
пакінулі малую радзіму і Цімашэнкі. Так у 1987 годзе і апынуліся ў калгасе
“Каўгарскі”, дзе якраз патрэбен быў галоўны аграном. Вось такім чынам і стаў
Анатоль Фёдаравіч гаспадаром “каўгарскіх” ніў — болей 20-ці гадоў з
задавальненнем “цягне” гэтую лямку.

Сёлета яго гаспадарка забяспечыла атрыманне 110
кілаграмаў зерневых і зернебабовых культур на бала-гектар убранай плошчы. Стала
першай у раёне. Як вызначыць заслугу ў гэтым галоўнага агранома? Ды і ці
па-трэбна? Зразумела кожнаму: тут шмат яго працы, яго клопатаў, яго старання.

А яшчэ ёсць у чалавека сваё хобі. Любіць ён
беларускую песню — узначальвае ў Каўгарах вядомы ансамбль народнай песні
“Вяселле”. Два разы на тыдзень, спра-віўшы ўвечары хатнюю гаспадарку — а яна ў
Цімашэнкаў вялікая, ёсць карова, свінні, куры — спяшаюцца яны разам з Тамарай
Раманаўнай у сельскі клуб, каб адпачыць душой: паспяваць, пагутарыць з
землякамі, абмеркаваць мясцовыя навіны. Ды павесці яшчэ гутарку пра будучы
ўраджай…

Тамара ВАЛАДЗЬКО.