“Прадукцыя рамонтна-механічнага ўчастка № 1
сёння запатрабавана на ўнутраным рынку. Гэта добра разумеюць рабочыя і з
адказнасцю ставяцца да выканання планавых заданняў”, — так ахарактарызаваў
дырэктар Асіповіцкага завода жалезабетонных канструкцый Уладзімір Юкоўскі работу
аднаго з лепшых цэхаў узначальваемага прадпрыемства.

Ад прахадной да месца размяшчэння РМУ хвілін 10
хадзьбы. За гэты час перад вачыма прадстае амаль уся тэрыторыя завода. На ёй пануе
парадак. Сюды-туды снуюць машыны і трактары, якія нешта падвозяць і адвозяць,
загружаюць і выгружаюць, шумам адгукаецца эстакада…

Вось і патрэбнае збудаванне. З выгляду —
унушальнае па памерах. За цяжкімі металічнымі дзвярыма некалькі адміністрацыйна-бытавых
пакояў, у адным з іх — кабінет начальніка Сяргея Санковіча.

— Сяргей Уладзіміравіч, тэлефануюць з Баранавіч,
просяць аб пастаўках, — заклапочана гаворыць з парога мужчына гадоў трыццаці
пяці.

— Трэба адгружаць, ёсць жа гатовае. Папрацуем
больш напружана — і з астатнімі заказамі справімся. Дрэнна, калі няма попыту, а
калі прадукцыя ідзе, як кажуць, з колаў, то гэта ж і план, і зарплата, —
спакойна гаворыць Санковіч.

— Настрой, бачу, самы аптымістычны. Без справы —
ні хвіліны? — пытаюся.

— Па іншаму нельга, калі хочаш быць на плыву.
Выпускаемая прадукцыя разыходзіцца “на ўра”. Заводу ўдалося заняць патрэбную
нішу на рынку. Калі раней у будаўніцтве перавагу аддавалі жалезабетону, то
цяпер усё большым попытам карыстаюцца металаканструкцыі. Наш цэх і будаваўся
прыкладна гадоў 20 таму для вырабаў металаформ, пры дапамозе якіх на свет
з’яўляліся розныя жалезабетонныя рэчы. Аднак быў час, калі перабоі з цэментам
застаўлялі прастойваць, таму начальства прыняло правільнае рашэнне — наладзіць
выпуск вырабаў з металу. I як у дзясятку трапілі. Напачатку з канвеера
сыходзілі не надта цяжкія ў тэхналагічным плане лесвічныя пляцоўкі, металічныя
дзверы і іншае. Заказы бралі ў будаўніча-мантажных цягніках, з якімі і зараз
працуем. Iм наша прадукцыя прыйшлася даспадобы. Заяўкі пачалі прыходзіць не
толькі з Магілёва, але і з другіх абласных гарадоў. I калі раней даведзеная планавая
лічба складала тон 20 у месяц, то зараз павялічылася ў 5-6 разоў. Калектыў
таксама вырас — гэта ўжо 60 кваліфікаваных работнікаў. У асноўным — слесары і
электрагазазваршчыкі. Iм пад сілу любая складаная работа.

— Над чым працуеце зараз?

— Выконваем заказ для Брэсцкага
будаўніча-мантажнага цягніка — збіраем ферму для будаўніцтва буйнога
памяшкання. Вага адной такой штуковіны — 1,6 тоны.

Каб паглядзець, што гэта такое, накіроўваемся ў
цэх. Там дружна кіпіць работа, кожны займаецца сваёй справай. Падыходзім да
аднаго з працаўнікоў.

— Гэта майстар цэха Сяргей Мельнік. Яго
падначаленыя зараз якраз і заканчваюць зборку фермы. Работа патрабуе
максімальнай увагі і акуратнасці. Прыемна, што з ёй удала спраўляюцца
электрагазазваршчык Вадзім Тарэлка, слесары Сяргей Кірдун, Сяргей Кургановіч,
Уладзімір Русаковіч, Віктар Ундозераў, маладыя рабочыя Ігар Дубіна, Андрэй
Пацкевіч, Андрэй Гараўскі, Андрэй Шведаў. Дарэчы, ён— выпускнік нашага ліцэя.

— На заводзе працую ўжо тры гады, — гаворыць
хлопец. — Падабаецца, што маладым давяраюць, старэйшыя перадаюць вопыт. Мы —
адна каманда. Ды і заробкі нядрэнныя.

— Але гэта яшчэ не канчатковы варыянт, які будзе
накіраваны заказчыку, — паказвае рукой на вялікую махіну пад назвай “ферма”
Сяргей Уладзіміравіч. — Выраб трэба пакрыць цынкам. Прычым самі такое дзеянне
не выконваем, а накіроўваем у Рэчыцу. Пасля вяртаем назад для дапрацоўкі, а ўжо
тады адпраўляем непасрэдна па заяўцы. Як бачыце, працэс не зусім просты.

— Акрамя гэтага, што яшчэ робіце?

— Колькі відаў прадукцыі выпускаем — складана
падлічыць, — працягваючы “экскурсію” па ўчастку гаворыць Санковіч. —
Усё залежыць ад паступаемых заказаў. У мінулым годзе, напрыклад, наладзілі
вытворчасць рэгеляў для электрыфікацыі чыгункі. Упершыню яны з’явіліся ў
Ждановічах, у пачатку года — у Татарцы, праз якую будзе хадзіць электрацягнік
да Жлобіна. Зараз збіраем рэгелі для Брэста. Працуем у дзве змены.

— Абсталяванне аднаўляеце?

— Па меры магчымасці. Хацелася б набыць
плазменную рэзку. Патрэбна новая гільяціна для металу, а то старой ужо 20
гадоў. Не перашкодзіў бы яшчэ адзін лістагібны станок. Ды і наогул варта б
цалкам аднавіць станочны парк…

Пакуль вялася размова, наступіў тэхналагічны
перапынак, і рабочыя выйшлі на вуліцу, каб падыхаць свежым паветрам.
Накіроўваемся на дваровую пляцоўку і мы. Там — магутны кран, які займаўся
выгрузкай гатовай прадукцыі, вернутай з гарачага цынкавання. Непадалёк ляжалі
тыя самыя фермы — чакалі свайго часу, каб трапіць на канчатковае месца
прызначэння — будаўнічую пляцоўку. Назіраць за зладжаным рабочым працэсам
прыемна. Відаць, што кожны з працуючых адчувае сваю значнасць і ўпэўненасць у
заўтрашнім дні. А гэта вельмі важна!

Ніна ВІКТОРЧЫК.