Чыгунка, палігон і мясцовы каларыт

Пратасевіцкі сельсавет па праве можна назваць адметным. І аб гэтым сведчыць не толькі карта раёна, якая адлюстроўвае яго значную працягласць і паказвае тое, што адносіцца ён як да прыгарадных, так і мае аддаленыя населеныя пункты. Наступнае — сельсавет у тройцы самых шматнаселеных, больш землякоў пражывае толькі ў Лапіцкім і Ялізаве. Па-трэцяе, ён адзіны, на тэрыторыі якога знаходзяцца дзве чыгуначныя лініі і ваенны палігон.

Так што гутарка са старшынёй сельсавета Анатолем Дрывіцкім атрымалася рознабаковай: тэм, якія хацелася абмеркаваць, было нямала. І распачалі размову з таго, як месцазнаходжанне тэрытарыяльнай адзінкі ўплывае на арганізацыю работы органаў мясцовага кіравання і самакіравання.

— Стараемся працаваць так, каб адлегласць не была фактарам, які негатыўна ўплывае на ўзаемадзеянне з людзьмі, — дзеліцца Анатоль Эдуардавіч. — У прынцыпе, транспартнымі зносінамі звязаны з райцэнтрам усе населеныя пункты, аднак іх жыхарам не заўсёды бывае зручна дабрацца непасрэдна ў сельвыканкам. Таму спрабуем вырашаць некаторыя пытанні па тэлефоне; калі ёсць неабходнасць, практыкуем выезды на месца да грамадзян сацыяльна неабароненай катэгорыі. У асноўным гэта датычна натарыяльных дзеянняў, зямельных пытанняў альбо “разрульвання” нейкіх спрэчных сітуацый — нярэдка даводзіцца выконваць функцыю медыятара.

— А з чым часцей за ўсё людзі звяртаюцца да мясцовай улады?

— Тут праблемы як і ў іншых. У першую чаргу, гэта вулічна-дарожная сетка. Зімой здараюцца “снежныя” цяжкасці, асабліва ў маланаселеных пунктах. Яно і зразумела: першымі чысцяцца буйныя пасяленні. Вясною заўсёды пагаршаецца стан дарожнага пакрыцця. Трэба думаць, як рамантаваць вуліцы, а некаторыя падсыпаць, грэйдзіраваць. Увогуле на нашых дарогах працуе тры арганізацыі. Трасу М5 і магістраль на Баранавічы абслугоўвае ДЭУ-73, тут пытанняў не ўзнікае. За шэраг дарог адказваюць ДРБУ-199 і УКП ЖКГ. Стараемся знаходзіць кампрамісы, каб праводзіць не толькі планавыя работы, але і задавальняць актуальныя запыты людзей. Бывае, турбуе асвятленне населеных пунктаў — непаладкі таксама своечасова ўстараняюцца.

— Як уплывае наяўнасць палігона “Асіповіцкі” на бліжэйшыя да такога спецыфічнага аб’екта вёскі?

— Мяркую, жыхары ўжо прывыклі, што час ад часу іх жыццё суправаджаецца гучнымі выбухамі, і асаблівай увагі на гэта не звяртаюць, нават калі ў доме рэзаніруюць вокны. Праўда, даводзіцца праводзіць дадатковую работу па інфармаванасці насельніцтва, каб людзі не наведвалі месца вучэнняў, не выпасалі там жывёлу, не збіралі грыбы-ягады і тым больш не шукалі метал. З задачай спраўляемся, разуменне ў землякоў ёсць.

— Геаграфічнае становішча сельсавета і працоўная занятасць людзей. Якую паралель можна правесці тут?

— З аднаго боку, блізкасць горада і наяўнасць чыгункі — вялікі плюс. А з другога, гэта стварае дадатковыя магчымасці для адтоку працоўных рэсурсаў, напрыклад, у Мінск, у той час калі таму ж “Асіповічыаграпрамтэхзабеспячэнню” не хапае сваіх кадраў. Але тут ужо сельсавет асаблівага ўплыву не мае. Чалавек сам вырашае, дзе і як яму лепш зарабляць грошы. Іншая справа — дапамагчы з працаўладкаваннем тым, хто ў гэтым мае вострую патрэбу, але самастойна не атрымліваецца альбо, наадварот, хто не жадае працаваць. Наконт апошніх падключаем грамадскі пункт аховы правапарадку, вясковых стараст, мясцовых дэпутатаў.

— Як арганізавана абслугоўванне насельніцтва?

— Калі браць гандаль, тут без праблем. Ёсць пяць стацыянарных магазінаў: два належаць Глускаму райспажыўтаварыству, астатнія — прыватным прадпрыемствам. Добра наладжаны выязны гандаль. Перасоўныя аўтакрамы заўсёды прыязджаюць згодна з графікам. Калі ёсць патрэба, могуць спыніцца нават каля пэўнага дома, каб людзям было зручней. Бывае, узнікаюць пытанні па цэнаўтварэнні, стараемся працэс кантраляваць.

Няма нараканняў і на паштовае абслугоўванне. Стацыянарныя аддзяленні сувязі функцыянуюць у Пратасевічах, Цэлі, у астатнія населеныя пункты ездзіць перасоўная пошта. Гэта свайго роду і ашчадны банк, і крама.

Усё ў парадку з медпаслугамі: пацыентаў прымаюць фапы ў Цэлі, Пратасевічах. Летась перабазіравалі фап з Дражні ў адрамантаванае памяшканне ў Верайцах, там лепшыя ўмовы і пражывае больш насельніцтва. У прынцыпе, людзі задаволены.

Пакуль што складае галаўны боль бытавое абслугоўванне. Вяскоўцам даводзіцца дабірацца ў горад, каб трапіць да цырульніка альбо здаць у рамонт абутак ці адзенне. Шукаем выйсце сумесна з КБА, аднак пакуль не магу даць станоўчы адказ.

— А што з забеспячэннем вадой, газам?

— Фронт работ яшчэ шырокі. Далёка не ўсюды забяспечана цэнтральнае водазабеспячэнне, дзе гэта можа быць зроблена. Напрыклад, ёсць такія вуліцы ў Осаве, Пратасевічах. Будзе працягвацца і газіфікацыя ў осаўскім кірунку. Зараз актыўна ідуць гэтыя работы ў Пратасевічах: сёлета будзе падключана да трубы з блакітным палівам 50 падворкаў. Праектная дакументацыя ўжо зроблена, ідзе збор сродкаў насельніцтвам на падрадныя работы. Мяркую, на працягу месяца распачнецца пракладка магістралі. Дзяржава свае сродкі, а гэта    70 працэнтаў ад кошту газіфікацыі, ужо выдзеліла, справа за абанентамі. Кошт работ для іх адрозні-ваецца ў залежнасці ад працягласці камунікацыі.

— Які з 23 населеных пунктаў сельсавета, па вашым меркаванні, можа прэтэндаваць на званне самага каларытнага?

— Я б назваў Цэль, дзе пражывае больш за 800 чалавек. Па-першае, аб’ядноўвае дзве выразныя часткі — ранейшы ваенны гарадок і вёску. Па-другое, яе шматнацыянальны склад: тут некалі неслі службу ваеннаслужачыя з розных куткоў былога СССР, многія вырашылі застацца ў Беларусі. Па-трэцяе, дастаткова актыўнае культурнае жыццё. У мясцовым клубе працуюць розныя гурткі, арганізоўваюцца цікавыя мерапрыемствы, запатрабавана бібліятэка. Значны ўклад у добраўпарадкаванне Цэлі ўносяць самі яе жыхары, за што ім асаблівая падзяка. Шмат тут зараз арэндных кватэр, а вёска працэнтаў на 80 складаецца з дачнікаў.

— Дарэчы, наконт трансфармацыі былых густанаселеных вёсак у дачныя пасёлкі. Як ахарактарызуеце гэты працэс на тэрыторыі Пратасевіцкага сельсавета?

— Той факт, што ў вёсках насельніцтвам набываюцца дамы ў якасці дач — адназначна справа пазітыўная. Прычым многа дачнікаў як у буйных пасяленнях — Пратасевічы, Забалацце, Верайцы, — так і ў маленькіх вёсках: Кляпчаны Мост, Малоціна, Дварок, Задняя Града, Ставішча. З цягам часу ўсё менш становіцца занядбалых дамоў. Цікавасць людзей да зямлі сапраўды радуе. Увогуле, варта адзначыць, што на тэрыторыі сельсавета жыве нямала добрых гаспадароў. Асабліва што тычыцца Осава, куды ў свой час пераехаў шэраг сямей з Брэстчыны.

— Якую агульную характарыстыку далі б жыхарам сельсавета?

— Гэта пераважна руплівыя людзі, добрасумленныя і шчырыя, якія падтрымліваюць культурныя традыцыі і імкнуцца зрабіць жыццё лепшым. З такімі можна працаваць!