Меркаванне зацікаўленага боку

Найбольш яскравае сведчанне таго, што дзяржавай звяртаецца шмат увагі на ўмовы існавання найбольш безабаронных членаў грамадства — прыняцце Дзяржпраграмы па стварэнні безбар’ернага асяроддзя.

Убачыць наступствы працэсу іх рэалізацыі можна паўсюдна, але, натуральна, зрабіць “усё і адразу” немагчыма.

Тым не менш, на думку саміх інвалідаў, адчувальных паляпшэнняў можна дасягнуць хутка і без укладання вялікіх сродкаў. Дзеля гэтага трэба толькі звярнуць увагу на пэўныя “дробязі”, якія землякам з абмежаванымі магчымасцямі прыносяць мноства клопатаў.

Адна з іх — інвалід I групы Юлія Лешукова — згадзілася стаць гідам “раёнкі” ў падарожжы па свету людзей з захворваннямі апорна-рухальнага апарату. Погляды Юліі Віктараўны тым больш вартыя ўвагі, што яна нядаўна стала маці і шмат часу праводзіць на вуліцах горада — ідучы з каляскай, дзе ляжыць яе 2-месячная дачушка:

— Тое, што стварэнне безбар’ернага асяроддзя найбольш хуткімі тэмпамі вядзецца ў цэнтры горада і раёнах новабудоўлі, зразумела і  ўвогуле правільна. Але сама жыву на вуліцы Патоцкага, і тая зусім нязручная ні для інвалідаў, ні для маладых маці. Тратуары “дабітыя”, з каляскай рушыць цяжка, да таго ж — высокія, а сходаў няма. Большасць маладых матуль рушыць па праезнай частцы, але я так не магу — проста не здолею хутка ўзняць на тратуар каляску, калі спатрэбіцца. Мясцовы пераезд праз пуці — таксама значная перашкода. Калёсы каляскі так моцна “клініць” у шырокіх шчылінах паміж плітамі пакрыцця і рэйкамі, што выслабаніць іх можна толькі моцным рыўком. Для мяне такое “сілавое практыкаванне” — недаступная раскоша.

 Тое, што будуюцца пандусы, добра. Але не заўсёды зробленае адпавядае прызначэнню. Асабліва засмучае, што “некандыцыйныя” — слізкія альбо празмерна крутыя — пандусы маюць некаторыя аптэкі — установы, якія інвалідам і маладым маці па зразумелых прычынах даводзіцца наведваць часта. Канкрэтна назаву аптэку № 80, дзе атрымліваю бясплатныя лекі: з каляскай па яе пандусу ўзняцца немагчыма, таму заўсёды даводзіцца прасіць кагосьці з прахожых пастаяць з дзіцём.

З’яўленне на гарадскіх маршрутах аўтобусаў з “нізкімі” — беспрыступкавымі — уваходамі асаблівай палёгкі інвалідам не прынесла: вадзіцелі заўсёды спыняюцца на пэўнай адлегласці ад прыпыначнага пункта, і тую ж каляску ўсё роўна даводзіцца ў салон падымаць, а не каціць.

Iдэалам жа безбар’ернага асяроддзя ў Асіповічах лічу гандлёвы комплекс “Сіці-Мол”. У ім прадугледжана ўсё, каб кожны чалавек адчуваў сябе зручна незалежна ад фізічнага стану. А яго антыподам — пешаходны пуцеправод на чыгуначным вакзале.