Квітнеючы пабачыць сад

Людзі, якія робяць штосьці на агульную карысць не дзеля падзякі, а па патрэбе душы, часта раздзяляюць грамадства на два лагеры. Адны лічаць іх дзівакамі, смяюцца і закідваюць кпінамі, а другія, наадварот, шануюць ініцыятыўнасць і імкненне зрабіць жыццё лепш. Жыхар вёскі Цэль былы вайсковец Аляксей Саковіч якраз з такіх энтузіястаў і неадназначнасць адносін землякоў успрымае філасофскі.

Аляксей Мікалаевіч прыехаў з сям’ёй у Цэль з Асіповічаў у 2002 годзе. Атрымалася так, што суседзямі па пляцоўцы былі дзве сям’і аднаго з нашым героем узросту. Разам яны прыйшлі да высновы, што трэба змяніць аб-лічча пад’езда.

— Кожны прыўносіў у агульную справу свае ідэі, — успамінае мужчына. — Я, напрыклад, займаўся зімнім садам. Астатнія дапамагалі, падтрымлівалі чысціню і парадак. Паступова да нашага пачынання падключыліся ўсе жыхары пад’езда. Дасюль удзячны тым, хто зразумеў пасыл і адрэагаваў адэкватна.

Аднак на ўнутраным аздабленні агульнага дома імпэт не скончыўся: пачала змяняцца пляцоўка ля ўвахода. Першымі з’яві-ліся цэментныя вазы.

— Каб праводзіць зімні час з карысцю, знайшоў для сябе цікавае хобі — выраб садовых скульптур з бетона, — расказвае Аляксей Мікалаевіч. — З часам стала атрымоўвацца, захацелася ўпрыгожыць пляцоўку чымсьці значным. І якраз у гэты час дачка падарыла нам унучку. У гонар яе нараджэння ўсталяваў невялічкі фантан.

Сёлета тэрыторыя каля дома № 8 дзякуючы намаганням Аляксея Саковіча папоўнілася дзясяткам саджанцаў пладовых дрэў. Насаджэнне атрымала назву “Сад памяці”. Што яна азначае, кожны жыхар Цэлі вырашае самастойна.

— Паставіў сабе мэту: высаджваць двойчы ў год, вясной і ўвосень, па чатыры дрэўцы, — каменціруе цэльчанін. — Тут будуць вішні, яблыкі, грушы. Адметнасць саду ў яго паходжанні. Усе саджанцы — гэта дзічкі, якія прараслі ўздоўж сцежкі ў школу. Я іх выкопваю і прывіваю, бо хочацца аднойчы выйсці на балкон і пабачыць квітнеючы сад, атрымаць асалоду ад духмянага паху. Вяскоўцы ставяцца да гэтага па-рознаму: нехта прымае за дурнога, нехта падтрымлівае. Многія прызвычаіліся сачыць толькі за сваімі надзеламі, а тое, што робіцца за імі, не турбуе.

Аднак усе напрацоўкі Аляксея Саковіча не засталіся па-за ўвагай. Тройчы мужчына атрымліваў узнагароду за лепшы пад’езд шматкватэрнага дома ў сельскай мясцовасці, а прызавыя грошы ішлі на добраўпарадкаванне. Такім чынам абнавілі паштовыя скрыні і адрамантавалі дзверы ў падвал. Прэмію, атрыманую ў мінулым годзе, агульна вырашылі пералічыць на дабрачынны рахунак маленькага жыхара пад’езда Яўгенія Кавалёва, якому патрабавалася аперацыя за мяжой па аднаўленні слыху.

— Зараз галоўная мэта — захаваць тое, што ёсць, — усміхаецца Аляксей Мікалаевіч. — А там глядзіш — і колькасць аматараў прыгажосці ды ўтульнасці папоўніцца.