На ўскрайку віруючага горада, з яго праблемамі і стрэсамі, стаіць сабе, быццам недасяжны для чалавечых клопатаў, дзіцяча-юнацкі клуб фізічнай падрыхтоўкі “Дэльфін”. Ужо на ўваходзе ў яго хол адчуваецца спакойная засяроджанасць персаналу і дзелавітасць наведвальнікаў — нават дзіцячая, звычайна неспакойная кліентура адчувае сябе ў гэтых сценах больш дарослай.

Адна з мам называе клуб маленькай дзяржавай, якая працуе па сваіх законах. І працуе эфектыўна. У чым жа сакрэт паспяховасці, чым прываблівае асіпаўчан “аўтаномная спартыўная міні-рэспубліка”?

“Прэзідэнт”, ён жа дырэктар
На чале клуба ўжо 1,5 года стаіць Алесь Грыбко. Да гэтага ён вучыўся ў Акадэміі фізічнага выхавання і спорту, быў спецыялістам па ЛФК у Дараганаўскай санаторнай школе-інтэрнаце, інструктарам-метадыстам па спорту лакаматыўнага дэпо ст. Асіповічы, намеснікам дырэктара “Дэльфіна”.

— Сюды патрапіў праз некалькі тыдняў пасля адкрыцця. Склалася ўражанне, што гэта першы басейн у рэспубліцы: ніхто не мог грунтоўна патлумачыць, як правільна арганізаваць працу ўстановы, афармляць дакументы і г.д., і мы з тагачасным дырэктарам Артурам Піскуном прапусцілі праз сябе кіпы інфармацыі, вучылі трэнераў, інструктараў, настаўнікаў… У выніку дапамаглі нават тым, да каго першапачаткова за дапамогай звярталіся самі, напрыклад, глускаму басейну, — усміхаецца Алесь Мікалаевіч. — Добра, што не нарабілі тады памылак, якія было б цяжка выправіць…

З’явіўся басейн і, адпаведна, запыт на яго карыстанне. Хаця сёння наведвальнікаў паменела: не адно з прадпрыемстваў па фінансавых прычынах адмовілася ад паслуг “Дэльфіна”.

Дапамагаюць некаторыя мясцовыя прадпрымальнікі, якія добраахвотна прапаноў-ваюць частку сваіх сродкаў на падарункі пераможцам спаборніцтваў і іншае. Дзякуючы, да прыкладу, таму ж Сяргею Бонахаву, “рэспубліка” атрымала “інвестыцыі” ў памеры 20 плавальных дошак, а з удзелам Дзмітрыя Прусакова, Барыса Кацуры прайшло ўжо тры мясцовыя чэмпіянаты па плаванні.

Нягледзячы на скарачэнне кліентуры, калектыў функцыяніруе ў звычайным рэжыме.

— Кожны павінен рабіць сваю справу, — агучвае “канстытуцыю” Алесь. — Кіраўнік толькі настаўляе і арганізоўвае, але не наводзіць “парадак” у сферах, у якіх не цяміць. У мяне не барскае ці манаршае стаўленне да працы: калі спецыяліст сумленна выконвае абавязкі — яму шанаванне, калі не выконвае — адпаведная “ўзнагарода”. Хаця ў нас засталіся людзі, апантаныя сваёй працай, таму караць няма каго…

“Міністры”, яны ж трэнеры
У штаце клуба 11 трэнераў. Са з’яўленнем сямейнай пары трэнераў з бабруйскага вучылішча алімпійскага рэзерву Натэлы і Зураба Нанава, рэзультатыўнасць плыўцоў імкліва падскочыла. Пакуль дзеткі з перамогамі заўважаны толькі на абласным узроўні, але ў планах — выхад на рэспубліканскую арэну. Да слова, на міжнародным турніры ў Гродна сярод 280 удзельнікаў Насця Лук’яненка фінішавала шостай…

— Упершыню пабачыла асіпаўчан і іх здольнасці на адкрытым чэмпіянаце Бабруйска 3 гады таму, але на той момант з’ехала працаваць на Кіпр. У пазамінулым годзе разам з мужам 2-3 разы на ты-дзень пачалі прыязджаць сюды, — распавядае Натэла Вахтангіеўна, — а потым вырашылі пажыць і тут, бо вынікі даюць толькі штодзённыя заняткі. Да таго ж, мае выхаванцы з вучылішча Алімпійскага рэзерву Мікіта Увараў і Андрэй Трызна меркавалі перабірацца ў Мінск, а таму ніякія сур’ёзныя справы ў Бабруйску не затрымлівалі.

З 80-х гадоў не адчувала такой радасці ад працы, як цяпер. Цікава і дзецям, і нам з імі займацца. Можа, гэта адрозненне маленькага горада ад вялікага, але тут іншыя адносіны: пануе атмасфера павагі і ўдзячнасці. Мне даўно не казалі: “Дзякуй за трэніроўку!”, а цяпер не раз чую падобныя словы…

Сама трэнер пачала займацца плаваннем з-за… скаліёзу. Потым былі школа-інтэрнат спартыўнага про-філю, Інстытут фізкультуры, членства ў нацыянальнай зборнай. Натэла кажа, што праца трэнера — гэта праца “скульптара”, які дапамагае сфарміравацца маленькаму спартсмену як фізічна, так і псіхалагічна: “Спорт дысцыплінуе падлетка, мэтанакіроў-вае яго. Вялікую ролю адыгрывае падтрымка бацькоў — стымул і фундамент поспеху. Важна падтрымка і ў асяродку дарослых. І таму мы ўдзячны і калегам, таму ж Васілю Цынкевічу — за дапамогу і паразуменне”.

Грамадзяне: бацькі і дзеці
Графік падлетка, які займаецца спортам, нагадвае працоўны дзень яго бацькоў. Маці Таццяна Крэпская прыводзіць такі расклад сына Максіма: з 8 да 14 гадзін — школа, з 15 і да 17-18 — басейн, да дзевяці вечара — падрыхтоўка хатніх заданняў.

— Часам нават становіцца яго шкада, — прызнаецца жанчына. — Але лепш не прапа-ноўваць адпачыць і прапусціць трэніроўку! Хаця быў перыяд, калі на басейн узнікла алергія: прыходзілася пераконваць, угаворваць, дзесьці прымушаць і зацікаўліваць. Гэта, дарэчы, бывае ва ўсіх, плаванне — манатонны від спорту…

У секцыях “Дэльфіна” сёння налічваецца 260 “грама-дзян”, штодня праз басейн праходзіць яшчэ сотня школьнікаў-“турыстаў”. Тут жа функ-цыяніруе трэнажорны зал, можна займацца настольным тэнісам і гандболам. Раней існавала секцыя ушуістаў, яе трэнер нават наладзіў сувязі з кафедрай усходніх адзінаборстваў, якая забрала на навучанне некалькіх хлопцаў. Але скончыўся ў спецыяліста вольны час — знікла і з’ява…

Басейн у “Дэльфіне” зроблены па апошніх тэхналогіях. Але для таго, каб патэнцыял яго быў выкарыстаны цалкам, патрэбна не толькі дастатковая колькасць інструктараў і задавальняючы стан вады.

Галоўны козыр клуба — з’яднанасць усіх яго кампанентаў: дырэктара, супрацоўнікаў і наведвальнікаў. Яны існуюць у гармоніі, кожны выконвае сваю справу і гатовы зрабіць усё, каб дасягнуць максімальнага поспеху. А значыць, яны абавязкова прыйдуць!

Ганна МАЦКЕВІЧ.