Днямі пайшоў з жыцця партызан Міхаіл Падвойскі

У архівах рэдакцыі яшчэ захоўваюцца спісы ветэранаў Вялікай Айчыннай, дзе адных толькі ўдзельнікаў вайны значыцца больш за сотню.

Яны выстаялі, вынеслі, перамаглі і доўгі час служылі для нас прыкладам стойкасці, адвагі і адданасці Айчыне.

Але час бязлітасны… Гады рэгулярна прарэджвалі шэрагі нашых пераможцаў, дабраліся і да Міхаіла Паўлавіча Падвойскага — чалавека, які ўсё сваё жыццё прысвяціў вахаванню падрастаючага пакалення. Не толькі словамі, але і ўласным прыкладам.

Юнаком ён трапіў у партызанскі атрад, дзе служыў правадніком, бо цудоўна ведаў мясцовыя лясы. Наведваўся ў навакольныя вёскі, каб быць у курсе ўсяго, што там адбываецца, захоўваў у спраўным стане партызанскі “флот” — дзве лодкі, якія дастаўлялі байцоў на заданні, а таксама знаходзіў брады праз раку Свіслач. Даручанае выконваў сумленна. Нямала разоў рызыкаваў жыццём.

Пасля вайны Міхаіл Паўлавіч стаў настаўнікам і шмат гадоў працаваў ва ўстановах адукацыі Асіповіччыны. Не толькі ўрокі праводзіў, але і расказваў рабятам пра іх аднагодак, якім выпала жыць у суровы час, пра тых, хто не дачакаўся Перамогі, каб іншыя змаглі яе стрэць і радавацца мірнаму шчасліваму жыццю. Яго ўспаміны клаліся і ў паэтычныя радкі. Сівы ўжо, настаўнік занатоўваў іх роўненькімі радочкамі ў сшытачкі. З гадамі губляўся зрок, страчвалі стройнасць і выведзеныя слупкі, але нішто не магло стрымаць іх, яны патокам ліліся з параненай вайной душы.

Сяброўства рэдакцыі газеты з гэтым чалавекам даўняе. Ён быў не толькі нашым пазаштатным карэспандэнтам, але і дарадцам, матыватарам, старэйшым таварышам. Нярэдка бывалі ў яго дома, наведваўся, пакуль мог, і ён у рэдакцыю. Часта на старонках газеты змяшчаліся матэрыялы, якія расказвалі аб жыцці і грамадскай дзейнасці гэтага легендарнага чалавека.

Пакуль ставала сіл, Міхаіл Паўлавіч удзельнічаў ва ўсіх раённых мерапрыемствах. Асабліва шчымлівым для яго быў, безумоўна, Дзень Перамогі. Ён сам у нейкім сэнсе ўвасабляў для нас аблічча Перамогі…

98 было адмерана ветэрану. Ён пакінуў свет, выканаўшы ў ім сваю пачэсную місію. Адправіўся на сустрэчу са сваімі баявымі таварышамі, партызанскімі камандзірамі, дванаццаццю браценнікамі, якія склалі галовы, мужна абараняючы сваю зямлю, і якім Міхаіл прысвяціў пранікнёны верш, а таксама ўсімі тымі людзьмі, з якімі годна пражыў жыццё і якім ёсць аб чым расказаць…

Алея Герояў

Стаяць шарэнгай роўнаю Героі.

Між дрэў бадзёры ветрык пралятаў,

І песню слухаюць Тварэц і Воін,

Што птушак хор лагодна ім спяваў.

У памятныя дні ці святкаванні

Сюды цякуць людскія ручайкі.

Да стрэлаў-помнікаў асіпаўчане

Нясуць жывыя кветкі і вянкі.

Алея славы нашага раёна —

Айчыны роднай верныя сыны.

Я назаву знаёмых шэсць імёнаў

Герояў мірнай працы і вайны.

Ішоў назначаным яму напрамкам

Сялянскі сын  Мікола Каралёў.

Застаўся на чале райвыканкама,

Брыгаду партызан у бой павёў.

Наўчыў каманду вопытных мінёраў

Масквіч адважны Дзмітрыеў Барыс.

Машыны ворагаў ляцелі ўгору,

А з рэек цягнікі спаўзалі ўніз.

Мы зноў сустрэліся, сяржант Раманаў,

Я помню, як каля Малой Гарожы

Агнём гарматным, толавым туманам

Ты засланіў ад танкаў нас варожых.

Антон Гарбацэвіч, работнік старанны,

За справу нялёгкую смела мог брацца.

Выдатна заўсёды спраўляўся з заданнем,

Пасёлак свой родны праславіў ён працай.

Ідуць алеяй двое хлебаробаў:

Камбайнер Кірыновіч, Варабей — старшыня.

Узнагароды іх высокай пробы

Гараць пшанічным колерам зярнят.

Ідуць вітаць герояў нівы новай.

Ужо з дзяцінства ведалі яны,

Што жытні хлеб жыццю ўсяму аснова,

Зярнятку хлебнаму няма цаны.

Героі — гонар наш і слава.

Мы прыклад з іх заўсёды будзем браць.

Іх подзвігі, задумкі іх і справы

Нашчадкі нашы будуць памнажаць.

Бягуць гады, пракрочваюць стагоддзі.

Зямля не спыніць вечны свой палёт.

Легенды ўславяць ратны мірны подзвіг,

Што здзейсніў наш народ.

Міхаіл Падвойскі.