Нямала сакрэтаў вырошчвання любімай многімі гародніны ведае жыхар Осава Анатоль Вабішчэвіч.

Што і не дзіўна: займаецца агуркамі ўжо больш за два дзясяткі гадоў. І памыляюцца тыя, хто думае, што добра растуць “зялёненькія” толькі на Століншчыне, адкуль у 1985 годзе і прыехаў герой аповеду з сям’ёю.

Справядлівасці дзеля прызнае, што на поўдні Беларусі землі сапраўды лепшыя, аднак пры належнай агракультуры ды старанні і на Асіповіччыне можна атрымліваць добрыя ўраджаі.

А яшчэ ў дасягненні вынікаў спрыяе паляшуцкі характар, галоўныя рысы якога — працалюбства, напорыстасць у добрым яе сэнсе, грунтоўны падыход да справы і бязмерныя любоў і цікавасць да зямлі.

— Каб атрымаць агуркі ў сярэдзіне мая, трэба варушыцца ўжо ў сакавіку. Спачатку пасеяць насенне ў цяпліцы, дзён праз 25 можна парасткі перасаджваць у парнік, а тут ужо і да першага агурка недалёка — сутак 15-20. Праўда, клопату вельмі шмат. Каб падтрымліваць неабходную тэмпературу ў парніку, даводзіцца пратапліваць яго з вечара да раніцы разы тры-чатыры. Летась, напрыклад, на ацяпленне за сезон пайшло больш за дзесяць кубоў дроў. Што датычна гатункаў, то аддаю перавагу насенню галандскай селекцыі. Увогуле, хто знаёмы з парніковай справай, ведае сапраўдны кошт агурка, — дзеліцца суразмоўца.

Таксама Анатоль Вабішчэвіч расказаў, што заўсёды спадзяецца толькі на свае сілы, ніколі не бярэ ніякіх крэдытаў і не лічыць, што хтосьці яму павінен дапамагаць. Ну хіба што падвязваць агуркі, бо гэта рабіць аднаму нязручна. Для работы на зямлі мае ўласны трактарэц і іншы неабходны рыштунак: любіць, каб было ўсё сваё.

Аб тым, што змяніў густанаселеную вёску Рубель, дзе былі праблемы з працаўладкаваннем, на Осава, не шкадуе. З цягам часу пераехалі ў гэты населены пункт і іншыя рубельцы — зараз на вуліцы Маладзёжнай пяць такіх сем’яў.

Осава аказалася гасцінным. Працаваў тут у мясцовай гаспадарцы, таму і атрымаў дом, спачатку як службовы, а потым з правам выкупу. З гадамі новыя карані станавіліся больш трывалымі, а сям’я — шматлікай. Анатоль Сцяпанавіч з жонкай Палінай Мікалаеўнай вырасцілі шасцярых дзяцей, зараз маюць 13 унукаў. Прычым усе дзеці засталіся на Асіповіччыне, стварыўшы свае сем’і. Так што для нашага раёна паляшук Вабішчэвіч — чалавек асаблівай каштоўнасці.