Горад мой

Ты ў сэрцы маім назаўсёды,

Чароўнай красы горад мой!

З табою сыходзяць нягоды,

З табой маладзею душой!

Тут вербы чаруюць мне вока

Над чыстаю плынню вады,

І сонца ў зеніце высока,

Квітнеюць твае тут сады…

Іх водар салодка-духмяны

Ўдыхаю штодзень раніцой.

У горад я свой закахана

Ўсім сэрцам і чулай душой.

Твая прыгажосць акрыляе,

У свет цудадзейны нясе,

Арэлямі ўвысь узлятае,

У бездань нябёс пакрысе.

І лепшай зямлі мне не трэба

За горад, дзе мір і спакой,

Дзе чыстае, светлае неба

Заўжды нада мной і табой.

Наш герой

Быў грозны час. Зямля наўкол гарэла…

І фрыц паганы страшна лютаваў.

Нянавісць у душы нашай кіпела,

Як на гармоні песенькі ён граў.

З ім наш салдат-зямляк шмат год

змагаўся,

Ішоў у бой пад выбухі гармат.

Ля рэчкі Сіняй назаўжды застаўся

Адважны асіповіцкі салдат.

Мы пасадзілі белую бярозку

У памяць аб героі-земляку,

Каб больш не ведалі ні мы, ні вёскі

Пакут і гора на сваім вяку.

І шамаціць лістотаю бярозка,

Галлё схіліўшы нізка над ракой.

Жывуць у міры гарады і вёскі,

І на душы пяшчота і спакой!

Соф’я Мароз.

Любы горад

(да юбілею Асіповічаў)

Ты каля Сіняе ракі

Раскінуў крылы, любы горад.

Адсюль спяшаюць цягнікі

На захад, на ўсход, да мора.

У цэнтры помнік — паравоз

Застыў на п’едэстале сведкам

Шматлікіх, шматгалосых вёрст,

Шматкаляровых кіламетраў.

Тут партызаны Баразны

І Ціхамірава атрады

Наблізілі ў часы вайны

Май пераможны, што парадам

Прайшоў па раненай зямлі,

Ўсё абудзіўшы наваколле.

Сады вішнёвыя цвілі

У мірных промнях лепшай долі.

Ты адраджаўся з году ў год

У гмахах збудаванняў чынна:

Млынкамбінат, хлебазавод

І гонарам сваёй Айчыны

КРЗ — вядомы на ўвесь свет,

Ён Асіповічы праславіў.

І АЗАА нязгасны след

Пакінуў на тваіх скрыжалях.

Бібліятэкі, парк, музей,

Палац культуры, банкі, школы,

Садкі дзіцячыя, ліцэй,

Дом творчасці і Сіці Молы.

Музычнай школы першацвет,

“Край Асіповіцкі” — навіны.

З’яднаны ўсе ў адзін букет,

Які жыццём табе павінны.

Сто пяцьдзясят. Ці ж гэта шмат?

Наперадзе стагоддзяў многа.

Хай светлым будзе далягляд

І нецярністаю дарога!

Лёля БАГДАНОВІЧ.

Малой родине

Родина любимая моя,

Как я по тебе скучаю,

Но скажу, ребята, не тая,

Когда буду здесь — сама не знаю.

Берег у воды, дорога вдаль…

Всё до боли мило и знакомо…

Некуда приехать… Очень жаль.

Да, давно уж не была я дома.

Разбросала в разные края

Жизнь нас, развела дорога…

Эх, родная  сторона моя,

Свидимся, ты подожди немного.

Может, я приду хотя б во сне,

Сяду у родимого порога.

Вспомню всё, что дорого так мне,

Вспомню и всплакну немного.

Всё ушло и на висках зима,

Пеплом всё развеяно ветрами.

Многих с нами нет… Жизнь такова…

Ведь не знаем мы, что будет с нами…

Ну а ты цвети и не скучай!

Я с тобой, родная, в мыслях, песнях!

Любим мы тебя, ты твердо знай,

Любим и грустим, хоть и не вместе.

Людмила ТкачЁва (Шахно).

О родном городе

А дети выросли и жить уехали в столицу,

И что ни день звонят, хотят забрать к себе.

Мол, мама, в этом городе ты, как в темнице,

Послушай нас, добра хотим тебе.

Я в Осиповичах останусь старость доживать,

Мне чужой город всё равно родней не станет.

Наверно, только здесь способна я мечтать,

А без мечты жизнь словно в пропасть канет.

Мне не нужны широкие проспекты и бульвары,

Мне моей Сумченко достаточно вполне.

Как колдовством, манят ее фонтаны,

Лишь только здесь могу побыть с собой наедине.

Я не сторонник грандиозных площадей,

Екатерининская, Красная — мне всё одно.

Для сердца площадь в Осиповичах милей,

Не побывав тут, понимать, о чем я, не дано.

Здесь всё родное: маленький вокзал

И вечно сонные, с глубоким  взглядом пассажиры.

Ах, Осиповичи — мой город, для души причал,

Любовь и преданность к тебе неразрушимы.

Ангелина Новикова.

Ад Бога дарога

Нямала дарог на планеце маёй,

Нямала сцяжыначак вузкіх,

Ды толькі іду я заўжды па сваёй,

Што ўецца між траў беларускіх.

Ды толькі іду я туды, дзе мой край

Шапоча пшаніцай і жытам,

Дзе ў сэрцы лагодна пяе вадаграй

І горад мой сонцам абліты.

Спяшаюся ўранні пачуць цягнікоў

Гудкі, колаў песні, крахтанні,

Якія ўліваюцца з рэхам у кроў,

Надзею даюць на спатканні.

Прыемна адчуць пад нагамі зямлю

На вуліцах Сумчанкі, Міра.

За край Асіповіцкі неба малю,

Аддана люблю яго, шчыра.

Нямала ляжыць на планеце дарог,

Ды толькі адна мне як маці.

Яе пратаптаў ў Асіповічах Бог…

І век мне яе шанаваці!

Асіповіцкі край

Між балот векавых, між высокіх лясоў,

Між палёў з гаманлівай пшаніцай

Пад гуллівыя спевы шумлівых вятроў

Асіповіцкі край залаціцца.

Сонца яркае з ім размаўляе зрання,

Лье праменняў бурлівыя рэкі,

Лашчыць дахі дамоў,

хат сялянскіх штодня

І вядзе па жыцці чалавека.

Узлятаюць над Боскай зямлёй галасы

Жаўрука і салоўкі, сініцы —

І ўплятаюцца ноты ў бяроз валасы,

Напаўняюць любоўю крыніцы.

Гуд няспынны нясецца з шырокіх палёў —

То камбайны працуюць рупліва,

Каб ляжаў на столе бохан хлеба ізноў

І быў край незалежны шчаслівым.

Асіповіцкі край, асіповіцкі край,

Стаў ты добрым прытулкам для многіх.

Асіповіцкі край — наш вясёлкавы рай,

Да цябе ўюцца шчасця дарогі.

Тамара КАВАЛЬЧУК.

Мои Осиповичи

Город славы боевой.

Артиллерии столица.

Город, ставший мне родным,

В жизни главная страница.

Очарован, опьянен

Красотой зеленых далей.

Как мальчишка я влюблен

В край железных магистралей.

Вширь раскинулись поля —

Золотых хлебов колосья.

Звоном чистым хрусталя

Птиц летит многоголосье.

Осиповичи мои

Мне судьбой даны, наверно.

Признаюсь я вам в любви,

И любовь эта безмерна.

Александр Анюховский.

Осиповичи — город в пути

Серебристые рельсы прорезали даль

В окружении белых берез.

Как стрела, пролегла колея-магистраль,

А вокруг нее город возрос.

Возле Синей-реки тепловозов гудки

Круглосуточно, а по утрам

Оживут, зашумят заводские станки,

Черняховка, Советский и Бам.

А за Синей-рекою разрывы гремят,

Самоходки летят на обгон.

Здесь отваге и мужеству учит ребят

Осиповичский артполигон.

Город жил и сражался, когда шли бои

И вокруг полыхала война.

Здесь бойцы, партизаны — герои твои.

Носят улицы их имена.

Осиповичи — край партизанских побед,

Где на воздух взлетали пути.

И потомки теперь благодарны тебе

За героев, которых взрастил.

Время быстро бежит, и растут этажи

Новостроек. И пятится лес.

Осиповичи — город, где хочется жить,

Самый лучший на этой земле.

Пусть не самый большой,

но в нем всё хорошо,

Ветеранов горят ордена.

Выше голову, юность! За дело — с душой!

Пусть любимая крепнет страна.

Развиваясь, мой город стремится вперед.

День и ночь не смолкают пути.

В добрый час, добрый город, и сердце поет:

“Процветай, хорошей и расти!”

Владимир Рачковский.

* * *

У нашым горадзе другое ёсць жыццё,

Дзе не так чутны гул машын і люду,

Дзе часам цішыня палоніць усё вакол,

Дзе вёска не знайшла свайго прысуду.

Тут кожны пан. Тут кожны гаспадар.

Ёсць дом, зямля… Што больш для шчасця

трэба?

Хоць час урбанізацыі настаў,

Тут знойдзецца і твой кавалак неба.

І хоць зіма накрые прасціной

Дамы, двары, дарогі і прысады,

Буяюць сілы вёскі гарадской —

Мінулага званок і новаму прынада.

Аліса КРАСІНСКАЯ