Меркаванне

Што маем — зберажом?

Чалавек. Хто ён? Дзеля чаго прыйшоў на гэту Зямлю? У чым сэнс яго жыцця? Гэтыя адвечныя пытанні зноў і зноў турбуюць мяне, калі наведваю лесапарк, які прымыкае да вуліцы Сташкевіча на “Баме”. Тут нярэдка сустракаюцца язвы кастрышчаў, пластмасавыя бутэлькі і разбітае шкло, поліэтыленавыя пакеты і акуркі. Бачны сляды нізавых пажараў і абпаленыя ствалы соснаў.

Кожны раз, калі бачу такое апаганьванне гэтай лясной жамчужыны нашага горада, міжволі прыходзяць на памяць словы Фёдара Дастаеўскага “прыгажосць выратуе свет”. Гэта выказванне геніяльнага філосафа і пісьменніка можна пачуць дастаткова часта. А вось пра тое, хто ўратуе прыгажосць, адпаведных выслоўяў чамусьці не сустракалася. Але ж гістарычныя факты сведчаць, што яе таксама неабходна ратаваць. Так, варвары, прыйшоўшы ў Старажытны Рым, ператварылі гэты прыгожы горад у руіны, а вандалы знішчалі і апаганьвалі бясцэнныя творы мастацтва. Аб тым, што прыгажосць неабходна ратаваць, сведчыць і новая хваля сучаснага варварства…

На мой погляд, Дастаеўскі меў на ўвазе, што свет выратуе не столькі знешняя прыгажосць, колькі прыгажосць нашых учынкаў і практычных спраў.

Таму, каб зберагчы гэты цудоўны куточак нашага горада, кожны з нас павінен пранікнуцца асабістай адказнасцю за чалавечыя паводзіны ў ім. Нядрэнна было б узяць прыклад з тых раёнаў краіны, дзе культура адпачынку на прыродзе кантралюецца і накіроўваецца ў цывілізаванае русла.

Так, у падобных мясцінах Браслаўскага раёна створаны спецыяльныя месцы для развядзення вогнішчаў, побач з якімі зроблены навесы са сталамі і лаўкамі. За невялікую плату любая сям’я альбо кампанія сяброў можа тут жа набыць месца і дровы для прыгатавання шашлыкоў ці іншай ежы. За навядзеннем пасля сябе парадку адпачываючымі сочыць адказны за гэта чалавек, які, дарэчы, і нарыхтоўвае тут дровы з буралому і сухастою.

Нядрэнна было б у нашым лесапарку мець сцежку здароўя, як гэта зроблена ў Заслаўі. Тады б, магчыма, аматары скандынаўскай хадзьбы займаліся ёй не на гарадскіх вуліцах, а менавіта тут, дзе паветра насычана лекавым водарам хвоі.

А як бы добра было пачысціць Трубінку, умацаваць яе берагі, паставіць лаўкі і пасадзіць алею, хаця б уздоўж правага берага, а цераз саму рачулку перакінуць прыгожы пешаходны масток…

Уяўляю, якая б была радасць не толькі для моладзі, але і сталых людзей, калі б вакол лесапарку з’явілася кальцо веласіпеднай дарожкі.

Але перш за ўсё нам неабходна навучыцца шанаваць нашага зялёнага сябра, які заўсёды гасцінна сустракае прахалодай, водарам хвоі і пры гэтым дорыць грыбы, ягады і лекавыя травы. Мы чамусьці не цэнім тое, што ўсяго за некалькі хвілін можам аказацца ў лясным космасе, у прыроднай паліклініцы і падсілкавацца там гаючай энергіяй. Адпачыць тут душою і целам пад спевы птушак, пастаяць каля мурашніка і па-добраму пазайздросціць дружнай працы мурашоў у іх “горадзе-дзяржаве”, палюбавацца ляснымі гарэзамі — вавёркамі. Дарэчы, вучоныя сцвярджаюць, што зносіны з гэтымі звяркамі станоўча ўплываюць на самаадчуванне чалавека. Таму ў многіх парках пры санаторыях спецыяльна разводзяць вавёрак.

Дарагія землякі, давайце разам пастараемся зберагчы гэты цудоўны кавалачак сасновага бору і ператворым яго ў зону цывілізаванага адпачынку дзеля нашага з вамі здароўя, зробім усё неабходнае, каб стыхійны адпачынак на прыродзе не ператварыў лес у звычайную звалку.

Станіслаў Лукашэвіч.