Перапрацоўка

З вытворчасцю на “ты”

Дар’я Палоўнікава спецыяліст з дакладнай пазіцыяй: на рабоце свае абавязкі трэба выконваць у поўнай меры

Працаваць на вытворчым прадпрыемстве заўсёды адказна, а калі маеш справу з прадуктам, які хутка псуецца, — адказна ўдвайне. Гэта добра вядома работнікам філіяла “Асіповіцкі” ААТ “Бабушкина крынка”. Таму майстар ВУ Палоўнікава заўсёды трымае на кантролі ўвесь працэс вырабу сыру на кожным этапе.

Жанчына нават і ўявіць сабе не магла, што будзе вырабляць сыр. У юнацтве жадала займацца жывёлагадоўляй, таму і закончыла Горацкую акадэмію, стала зааінжынерам. Але, прарабіўшы два гады ў калгасе, расчаравалася: праца амаль 24/7 не для кожнага. Таму вырашыла шукаць сябе ў іншай прафесіі.

— Прыйшла на малочны камбінат дзевяць гадоў таму, — расказвае Дар’я Мікалаеўна. — З перапрацоўчай прамысловасцю, ды і ўвогуле з вытворчасцю, спраў ніколі не мела, але даволі хутка ўвайшла ў курс. А тут яшчэ і абсталяванне новае прывезлі, прыязджалі спецыялісты–французы, паказвалі, як з ім працаваць. У мяне такі характар: не магу займацца чымсьці павярхоўна, абавязкова ўнікаю ў сутнасць і падрабязна ўсё вывучаю. Увогуле люблю новае, бо гэта заўсёды цікава.

Майстар ВУ сочыць не толькі за якасцю прадукцыі, але і за тым, каб тэхналагічны працэс ішоў бесперапынна, ну і, канечне, ніхто не адмяняў вядзенне неабходнай дакументацыі.

— Не скажу, што праца цяжкая. Калі добра ведаеш, што і як правільна рабіць, то справа ў руках спорыцца. Змена праходзіць вельмі хутка і заўсёды ў руху. Участкі знаходзяцца на адлегласці адзін ад аднаго, таму прыходзіцца многа хадзіць, каб кантраляваць вытворчасць і дапамагаць, калі гэта па–трэбна. Напрыклад, калі працэс нельга спыніць ні на хвілінку, я падмяняю на некаторы час работніка, каб той паспеў паабедаць. Дарэчы, выраб сыру — справа вельмі цікавая. Канечне, з часам прывыкаеш, а вось адразу мяне захапляла, як атрымліваецца той ці іншы гатунак гэтага смачнага прадукту.

Нарадзілася Дар’я Мікалаеўна ў Казахстане. У 1995 годзе сям’я пераехала ў Беларусь. Дзяўчыну з дзяцінства вабілі пчолы. Дзядуля-пчаляр навучыў унучку даглядаць гэтых насякомых, расказаў пра іх звычкі.

— Адразу ў мяне была моцная алергія на ўкусы. Але так жадала мець свае асабістыя вуллі, што стойка пераадольвала ўсе цяжкасці, — усміхаецца суразмоўца. — З часам арганізм прыстасаваўся да ўкусаў, і зараз яны не дастаўляюць мне дыскамфорту. Затое ласуюся ўласным мёдам. Акрамя пчол, у маёй гаспадарцы ёсць куры. Можа, і хацелася б завесці карову, але ў горадзе праблематычна з пашай і ўвогуле з умовамі ўтрымання.

Ёсць у Дар’і яшчэ адно незвычайнае для жанчыны захапленне — тэхніка:

— Стаяць ля пліты — гэта не пра мяне. Мне лягчэй узяць абцугі, чым кухонныя прыналежнасці. Магу доўгі час важдацца пад капотам сваёй машыны. Увогуле люблю разбірацца ў механіцы і тэхніцы, добра яе адчуваю. Нават вучыцца кіраванню аўтамабілем пайшла ў семнаццаць гадоў, каб адразу, як толькі споўніцца васемнаццаць, атрымаць вадзіцельскія правы.

Гатаваць сыр у дамашніх умовах жанчына не спрабавала, ды гэта і не патрэбна: набывае гэты прадукт у фірменным магазіне свайго прадпрыемства, бо ўпэўнена ў яго якасці.