У тым, што вёсцы патрэбна моладзь, сумнявацца
не даводзіцца — без яе энтузіязму развіццё населеных пунктаў немагчыма. А вось
ці патрэбна сельская мясцовасць моладзі?

 Алена Волкава, 23 гады, хатняя гаспадыня, в.Пагарэлае:

 —
Пераехалі з мужам сюды не так даўно. Гаспадар уладкаваўся на працу ў калгас,
нам выдзелілі добрую кватэру. Нічога не скажу наконт гэтага — задаволена.
Спачатку нават прыдбалі нейкую жыўнасць, садзілі невялікі агарод. Мяркую, што і
з маім працаўладкаваннем праблем не было б. Па спецыяльнасці я цырульнік, на
вёсцы гэтая прафесія таксама запатрабаваная. Але зарплата мужа не адпавядае
патрэбнасцям маладой сям’і. I не таму, што яны вельмі высокія, проста заробак
малы. Лічу гэта вялікім мінусам, таму не выключана, што адсюль пераедзем.

Мікалай ГайкевIч, 29 гадоў, галоўны інжынер СВК “Калгас
“Чырвоны ўдарнік”:

— Нарадзіўся ў Амінавічах, таму загартоўку
маю вясковую. У Клічаўскім аграрна-тэхнічным каледжы атрымаў спецыяльнасць
механіка. Зараз завочна вучуся ў ВНУ. Працаваць на вёсцы для мяне ўдвая
пачэсна. Любоў да тэхнікі, да сваёй зямлі прывіў бацька Iван Кузьміч. Жонка
таксама мае сельскую спецыяльнасць — ветурач. Лічу, што моладзь павінна працаваць
на вёсцы. Усё неабходнае ў калгасе для гэтага ў наяўнасці — было б жаданне.

Сняжана ЧуйкевIч, 24 гады, хатняя гаспадыня, в. Пагарэлае:

— Зараз знаходжуся ў дэкрэтным адпачынку. Да
вёскі ў цэлым адношуся станоўча, такое жыццё не пужае. З задавальненнем засталася
б тут і надалей, але не бачу перспектывы. Кожная маці, гадуючы сваіх дзяцей,
хоча стварыць для іх добрую будучыню. Сельскай моладзі, як і гараджанам,
таксама хацелася б мець дастойнае жыллё, месца працы, добры заробак. Плюс,
немалаважную ролю маюць мясцовыя аб’екты сацыякультурнага пры-значэння. Юнакі і
дзяўчаты з’язджаюць у пошуках лепшага. А так хацелася б, каб вёскі былі для
маладых людзей не толькі ўспамінамі аб дзяцінстве…

Кірыл Цяслёнак, 19 гадоў, слесар па рамонту аўтамабіляў, в.
Жорнаўка:

— Працую ў родным калгасе нядаўна, з мінулага
года. Пакуль што ўсё падабаецца. Думаю, нездарма скончыў Асіповіцкі
прафесійна-тэхнічны каледж. У планах і надалей заставацца ў Жорнаўцы.
Падабаецца рамантаваць тэхніку, у вольны час для сяброў іграю на гітары.

Людміла Сомчанка, 31 год, прадавец, в. Жорнаўка:

— Сама родам з Ліпеня, таму няма сумненняў,
ці змагу жыць на вёсцы. Для мяне яна — гэта раздолле, прыгажосць. Усе вясковыя
справы падабаюцца. У нас з мужам свая хата, маем гаспадарку. Выхоўваем дваіх
дзяцей. Ёсць і мара: хачу, каб дачка займалася харэаграфіяй — яе гэтая справа
надта захапляе. Але ж для гэтага трэба асобны педагог…

Ларыса Верабей.