Апытанне

Друкаваныя газеты і часопісы: быць альбо не быць?

Чытаць прэсу ці шукаць інфармацыю ў інтэрнэце — што выбіраюць жыхары Асіповіччыны?

Не так даўно большасць сем’яў не абыходзілася без перыядычных выданняў. У гарадах адводзіліся спецыяльныя месцы, дзе на інфармацыйных стэндах вывешвалі свежыя нумары газет. Зараз перыёдыкі стала больш, але яе тыражы змяншаюцца. Шмат каму чытанне газет замяніў прагляд інфармацыйных сайтаў у інтэрнэце. А камусьці падпіска на любімыя выданні стала не па кішэні. Ці чытаюць газеты і часопісы нашы землякі і што карыснага для сябе ў іх знаходзяць, спыталі ў жыхароў раёна.

Людміла Ігнатовіч:

— Час ад часу набываю ў “Саюздруку” часопісы для дзяцей. Увогуле зараз вялікае мноства розных выданняў, якія дапамагаюць бацькам навучыць малых розным навыкам і пашыраюць круга-гляд. Вядома, можна і ў інтэрнэце знайсці развіваючыя заданні для кожнага ўзросту, але з часопісам працаваць лягчэй. Тут ужо сабраны разна-стайны матэрыял у каляровым варыянце, і не трэба нічога шукаць і друкаваць самой. Да таго ж калі ты не педагогог, не заўсёды ведаеш, якімі спосабамі зацікавіць дзіця заняткамі. А з яркімі выданнямі, дзе можна выразаць і клеіць, маляваць і ляпіць з пластыліну, сынок і дачушка займаюцца з задавальненнем.

Віктар Герасімчык:

— Пастаянна выпісваю “Беларускую лясную газету“ і “раёнку“. Першая неабходна па родзе дзейнасці, а без “АК“ не будзеш у курсе навін нашага краю. Вельмі падабаецца чытаць пра землякоў і таксама прыемна, калі бачыш на старонках выдання знаёмых, ці даведацца пра падзеі на розных прадпрыемствах. Летам люблю чытаць, як справы на палях сельгаспрадпрыемстваў, асабліва цікаўлюся ходам уборачнай кампаніі. Увогуле, я падпісчык раёнкі ў другім пакаленні. Заўсёды пра-глядаю рэкламу і аб’явы: раптам нешта спатрэбіцца? Дарэчы, газеты і часопісы выпісваю ўсё жыццё. Памятаю, як чытаў “Пионерскую правду”, “Мурзилку”, потым — “Советский спорт”, “Работніцу і сялянку”, “Сад и огород”, “Комсомолку”. Друкаваныя СМІ для мяне заўсёды на першым месцы. Люблю, калі прыходзіць свежая прэса, яе асаблівы пах і прыемны адпачынак пасля працы з газетай. Інтэрнэт ніколі не заменіць гэтыя пачуцці.

Наталля Верашчагіна (з дачкой Соф’яй):

— Друкаваныя газеты і часопісы любім усёй сям’ёй. Выпісваем і галіновыя выданні, і па інтарэсах. “Во славу Родины”, “Беларуская народная газета”, “Медицинский вестник”, “Народный доктор”, “Сад и огород”. У “раёнцы“ шмат цікавага пра наш горад, добрая інфармацыя пра землякоў, вельмі падабаецца рубрыка “Мы родились!”. З жалобай даведваюся, што хтосьці са знаёмых пакінуў свет. Гэта таксама карысныя дадзеныя. Увогуле інтэрнэт для мяне — гэта нешматзначнае. Ведаю, што за кожным друкаванным выданнем стаяць рэальныя людзі, якія працуюць над ім, і заўсёды магу звярнуцца да іх, каб удакладніць тую ці іншую інфармацыю. А вось у інтэрнэце знайсці зваротную сувязь з аўтарам амаль немагчыма. На старонках газеты бачыш жыццё са- праўдных людзей. А дачцэ падабаецца часопіс “Незнайка”. Там ёсць сканворды і галоўнае — коміксы. Некаторыя выданні купляем у кіёску, бо ў апошні час гэта танней.

Аляксандра Жытнякоўская:

— Зараз нічога не выпісваю і нават не купляю. Друкаванае выданне трэба шукаць, набываць, а вось тэлефон з інтэрнэтам заўсёды пад рукой. Цікаўлюся аўтамабілямі і, вядома, з задавальненнем чытаю інфармацыю пра іх. Але, напрыклад, часопіса “За рулем”, які мне найбольш падабаецца, у нашым горадзе няма ў лёгкім доступе. Таму зручней чытаць яго ў электронным варыянце. А ў дзяцінстве любіла часопіс “Незнайка”. Там былі цікавыя красворды, рэбусы, загадкі і нават кулінарныя рэцэпты.

Юрый Гарбачоў:

— Раней чытаў шмат друкаванай прэсы: “Комсомольская правда”, “Советская Белоруссия”, “На страже”, “Асіповіцкі край“ і гэтак далей. Зараз інфармацыю любой тэматыкі можна знайсці ў інтэрнэце, ды і на рабоце ёсць газеты па падпісцы. Інтарэсы рознабаковыя, аднак больш за ўсё падабаецца спорт. На мой погляд, найлепшае спартыўнае выданне — “Прессбол”. У ім не толькі апісваецца падзея, але і вядзецца аналіз матчаў. Таксама ёсць цікавыя артыкулы пра дзеячаў культуры ў “СБ”. У “АК“ люблю матэрыялы пра гісторыю раёна, вершы. Увогуле чытаю з дзяцінства. Памятаю, бацькі выпісвалі мне газету “Пионерская правда”, з якой было цікава даведацца пра падзеі ў лагеры-мары “Артэк” і некаторыя гістарычныя факты. Яшчэ любіў часопіс “Планета”. Зараз жа прэсу не выпісваю, але час ад часу набываю друкаваныя выданні ў кіёсках “Саюздруку”. Амаль у кожнай газеты ці часопіса ёсць сайт, дзе размяшчаюцца артыкулы, таму лічу, што можна абысціся без падпіскі.

Людміла Стэльмах:

— Выпісваю “СБ”, а сын — “Железнодорожник Белоруссии” і “раёнку“. Чытаю амаль усё: пра людзей, навіны раёна, аб’явы. У інтэрнэце, канечне, заўсёды шмат інфармацыі і яна больш аператыўная, але прэсу чытаць зручней, і вочы не так стамляюцца. Ды і прыемна, калі газета сама да цябе “прыходзіць”.

Упершыню друкаваныя СМІ ўбачылі свет некалькі стагоддзяў таму. Потым з’явіліся радыё і тэлебачанне. Але ні першае, ні другое, нягледзячы на сваю папулярнасць і даступнасць, не змаглі замяніць газеты ці часопісы. Зараз час інтэрнэту, але, безумоўна, друкаванае слова заўсёды знойдзе свайго чытача.