Іна Заскевіч.

i.zaskevich@gzt-akray.by

Лес для Васіля Ясько — не проста зялёнае ўбранства роднага краю, а нешта намнога большае. Яшчэ хлопчыкам бегаў ён на роднай Гомельшчыне ў ельнікі ды бярэзнікі па грыбы-ягады, заўсёды цікавіўся прыродай, любіў яе і на практыцы спасцігаў народную навуку гаспадарскага абыходжання з раслінамі і жывёламі. Нездарма пасля школы паступіў у лясны тэхнікум. І нават армейская служба праходзіла не ў горадзе, а на пагранічным кардоне.

У час вучобы пазнаёміўся з дзяўчынай, якая атрымоўвала адукацыю ў той жа навучальнай установе, з ёй пазней і стварылі сям’ю.

Пачынаў працу на Старадарожчыне, потым перабраўся ў Гомельскую вобласць, дзе год адпрацаваў лесніком і яшчэ два — майстрам.

А затым разам з жонкай перабраліся ў наш раён. Прывабілі родныя мясціны: Алена нарадзілася ў Пясчанцы. Да таго ж, у 1996 годзе якраз арганізоўвалася Дрычынскае лясніцтва. І сямейная пара Ясько стала аднымі з першых яго работнікаў. Вось ужо чвэрць веку Васілій Іванавіч працуе тут памочнікам ляснічага, а Алена Сяргееўна — бухгалтарам.

Лясы навокал пясчаныя, імхі ды лішайнікі. Ягады і грыбы растуць добра. А вось людзі, ласыя да дароў прыроды і прыемнага баўлення часу на чыстым паветры, на жаль, не заўсёды памятаюць элементарныя правілы бяспекі. І работнікі ў зялёнай форме вымушаны павялічваць пільнасць, каб не дапусціць пажараў. Каля тысячы гектараў займаюць балоты, увосень багатыя журавінамі, а адпаведна і іх аматарамі, таму гэта — тэрыторыя павышанай небяспекі, бо пажары сярод багны затушыць амаль немагчыма. І работнікам лясніцтва даво-дзіцца кругласутачна дзяжурыць, толькі ўжо не на вышках, а каля камп’ютара, бо паўсюль размешчаны камеры відэаназірання. І калі дзесьці адбылося ўзгаранне, актывізуюцца ўсе. Даныя назіранняў з трох вышак супастаўляюцца, вылічваецца кропка перасячэння, што дае магчымасць вызначыць квартал, у якім узнік пажар.

Васілій Іванавіч задаволены, што зараз караеда стала меней: меры барацьбы далі свой плён. А каб плошчы лясоў не змяншаліся, дрэвы пастаянна падсаджваюць. І за станам насаджэнняў рэгулярна сочаць, а таксама за тым, каб у лесе, як і ў доме добрага гаспадара, заўсёды быў парадак. Дарэчы, сваім калектывам, а гэта 21 чалавек, памочнік ляснічага задаволены. Як і тым, што жонка працуе побач. Праўда, абедзве дачкі выбралі іншыя шляхі ў жыцці. Але так і павінна быць. А вось Васілій Іванавіч пра іншую долю і не марыць. Відаць, нездарма нарадзіўся ў Дзень лясной гаспадаркі.