Дараганава — не толькі адзін з самых
жывапісных куточкаў Асіповіччыны, але і гістарычна багатых. На працягу многіх дзесяцігоддзяў тутэйшыя
землі належалі
Радзівілам, Вітгенштэйнам, Бокшам, Дараганам і ўваходзілі ў склад Мінскай
губерні, у Новадарожскую, Жыцінскую воласці Бабруйскага павета, а пазней — у
Старадарожскі, Слуцкі і, нарэшце, Асіповіцкі раён.

Усё
наша жыццё — музыка, а кожны дзень — невялікі твор, у аснове якога — ноты–дзеянні ў спалучэнні з рознымі пачуццямі. Адназначна, музычны
лад сям’і Яўгенія і Алены Ерко —
мажорны. Ну а гама іх жыцця выглядае прыкладна так.

ДОбрым аказаўся выбар прафесіі
ў радуціцкай дзяўчыны, якая выхоўвалася бабуляй. Праўда, Алена зразумела гэта не адразу, а калі пачала працаваць у музычнай школе і адчула, наколькі цікавым можа быць жыццё з музыкай. Зараз Алена Рыгораўна выкладае сальфеджыа, музычную літаратуру, харавыя спевы, вакал, гітару. Карацей кажучы, кожнае дзіця, якое прыходзіць у мясцовую школу мастацтваў, абавязкова вучыцца ў гэтай настаўніцы. Педагога хвалюе, што апошнім часам інтарэс да музычных заняткаў у дзяцей знізіўся.  Нават уласны сын Уладзіслаў, які зараз вучыцца ў каледжы ў Асіповічах, у свой час не заўсёды хацеў хадзіць у “музыкалку” па прычыне неразумення з боку аднагодкаў. Праўда, такое стаўленне менш тычыцца дзяўчынак. Дачушка Кацярына з задавальненнем асвойвае музыку. А якая дзецям радасць — выступіць на канцэрце, не кажучы ўжо пра тое, калі займаюць прызавыя месцы ў
конкурсах.

РЭчка Пціч, маляўнічыя краявіды ды
прыцягальныя гукі чыгункі нават
думкі не дапускалі ў Яўгенія Ерко, што ён можа выбраць для жыцця нейкае іншае месца. І з гадамі гэтае пачуццё толькі ўзмацняецца. Працуе Яўгеній Мікалаевіч брыгадзірам пуці ПЧ-15, дабіраецца на работу ў Граду за 5 кіламетраў на веласіпедзе. Хіба гэта не задавальненне — праехацца па такім прыгожым наваколлі? Ды і здароўю толькі
карысць.

МІр — адзін з
прынцыпаў гэтай сям’і, а ў аснове яго — давер. Сварыцца Ерко не ўмеюць і не любяць. Ды і няма прычын: такога мужа, як Яўгеній, яшчэ трэба пашукаць. Алена вельмі ўдзячна свекрыві Галіне Кірэеўне, што яна выхавала цудоўнага сына, які і словам падтрымае, і па
гаспадарцы дапаможа.

ФАртэпіяна,
якое стаіць дома ў Ерко — рэч рарытэтная. Колькі яму гадоў, не ведае ніхто, адно толькі дакладна: больш за сотню. А вось нагоду, чаму быў набыты інструмент, Алена памятае добра: бабуля купіла, калі
дзяўчынка пайшла ў музычную
школу. Першую, дарэчы, на Асіповіччыне вясковую, якую адкрылі ў якасці эксперыменту. Што тут скажаш, новаўвядзенне было ўдалым, раз выпускнікі не расстаюцца з музыкай і да цяперашняга часу.

СОЛЬ ды хлеб,
а, прасцей кажучы, гасціннасць — яшчэ адна характэрная рыса Дараганаўшчыны. Сюды едуць госці не толькі з усёй Беларусі, а і з іншых краін. Аграэкатурызм — справа параўнальна маладая, але для гэтай вёскі актуальная і з кожным годам набірае абароты. Тут ёсць аграэкасядзібы “На Пцічы” і “Млын”, дзе забяспечаны спакой і ціхамірнасць, чыстае паветра, стравы беларускай кухні.

Гасцей
любяць сустракаць і ў сям’і Ерко. Прычым святочны стол — справа таты, мамін клопат —
паўсядзённыя абеды-вячэры.

Едуць госці ў Дараганава і яшчэ ў адзін
прыцягальны куточак.

ЛЯ школы знаходзіцца
прыгожы будынак, дзе размешчаны комплексна–края–знаўчы музей. Адкрыты ён быў амаль трыццаць гадоў назад, зараз тут налічваецца каля 3,5 тысячы экзэмпляраў. Цяпер школьны музей ператварыўся ў
сапраўдны цэнтр выхаваўчай і патрыятычнай работы, клуб
сустрэч па інтарэсах неабыякавых да гісторыі людзей. За год яго наведвае каля 1000 чалавек. Апошнія часы азнаменаваны актыўнай пошукавай работай. Гэта ўнесла новы струмень у работу ўстановы, зацікавіла многіх вяскоўцаў. У тым ліку і моладзь.

СІмфонія
вясковага жыцця ў кожнага свая. Для Алены і Яўгенія — гэта паўсядзённыя хатнія клопаты, работа на невялікім агародчыку, добраўпарадкаванне сядзібы. Іх двор адметны прыгожай альтанкай, а розных
задум яшчэ шмат. У гэтым плане бедныя гараджане, бо
ў іх няма магчымасці рознабакова раскрыцца як гаспадарам.

ДОм,
работа, сябры — рэчы, якія моцна трымаюць у Дараганаве сям’ю Ерко.

…З табою звязана маё каханне,

З табою звязаны мой лёс,

Дараганава, маё табе прызнанне,

Ты квітней пад сінявой нябёс.

Хай цябе міне няшчасце,

Хай дзіцячы смех гучыць заўжды.

Дараганава, з табою маё шчасце

І надзея ўсёй маёй сям’і.

Гэты
верш напісала Алена разам з дачушкай Кацярынкай. Наўрад ці штосьці трэба
дадаваць…

Валянціна КОРБАЛЬ.