Напярэдадні 140-гадовага юбілею Асіповіч
“раёнка” звязалася з некаторымі землякамі, якія вядомы не толькі на малой
радзіме, але і ў краіне, і прапанавала ім успомніць
гады, звязаныя з жыццём і дзейнасцю ў родным горадзе.

“Асіповічы— кузня кадраў для рэспублікі”

Віктар Аркадзьевіч МIхадзюк нарадзіўся ў
Асіповічах, вучыўся ў СШ № 2. Некаторы час працаваў у былым калгасе імя
Валадарскага (Ліпень). Дэпутат Вярхоўнага Савета Рэспублікі Беларусь 13 склікання
ад Асіповіцкай сельскай выбарчай акругі № 173. Дэпутат Палаты прадстаўнікоў
Нацыянальнага сходу краіны 1-га склікання. Зараз працуе дырэктарам
Рэспублікан-скага цэнтра алімпійскай падрыхтоўкі коннага спорту і конегадоўлі ў
Ратамцы (Мінскі раён).

— Люблю родны горад у любую пару. Асабліва
падабаюцца месцы, дзе прайшло дзяцінства — кінатэатр “Радзіма”, куды бегалі з
сябрамі на амаль усе тагачасныя кінафільмы, парк насупраць школы. Не забыліся і
танцы ў раённым Доме культуры і ў Клубе чыгуначнікаў, дзе гучала, як кажуць,
жывая музыка. Песні выконваліся мясцовымі артыстамі —
вакальна-інструментальнымі ансамблямі. Успамінаюцца тыя часы з пачуццём
шчымлівай асалоды.

Зараз, прыязджаючы ў Асіповічы, дзе жывуць
родныя, блізкія і сябры, ад-значаю, што горад стаў больш прываблівым. Набываюць
іншае аблічча жылыя дамы і прадпрыемствы, узводзяцца новыя шматпавярхоўкі,
з’яўляюцца сучасныя гандлёвыя цэнтры. I гэта цудоўна. Мае землякі— людзі
памяркоўныя, як у цэлым усе беларусы. Але, як падаецца, асіпаўчанам у большай
ступені характэрны такія якасці, як прадпрыемлівасць, энергічнасць,
ініцыятыўнасць. Яны заўсёды імкнуліся да ведаў, да незвычайных адкрыццяў.
Асіповічы можна стопрацэнтна назваць кузняй кадраў для рэспублікі. Ганаруся і
тым, што якасць прадукцыі некаторых мясцовых прадпрыемстваў нічым не ўступае
замежным аналагам. Асабліва цаню работу Асіповіцкага доследнага лясгаса, з якім
супрацоў-нічае ўзначальваемая мною арганізацыя. Там працуюць сапраўдныя майстры
сваёй справы. А яшчэ родныя мясціны падкупляюць прыгожымі краявідамі. Тут ёсць
дзе адпачыць усім, асабліва тым, хто любіць рыбалку ці паляванне. Да апошніх
адношу і сябе. Сярод мясцовых паляўнічых маю шмат сяброў, з якімі стаптаў не
адну лясную сцежку.

Нельга не ўзгадаць і чыгунку, з якой таксама
звязана многа цудоўных успамінаў. Але самае галоўнае — менавіта яна дала жыццё
нашаму слаўнаму гораду, які авеяны мужнасцю і стойкасцю ў часы ліхалецця. Там
робяць цэлыя дынастыі, сумесны працоўны стаж якіх складае не адзін дзясятак
гадоў.

Упэўнены, што цяперашнія жыхары Асіповіч
ганарацца месцам пражывання і робяць усё для таго, каб ён быў чыстым і
ўтульным, зручным і багатым. Жадаю землякам эканаміч-най стабільнасці, шчасця,
удачы і ўсяго самага найлепшага.

“Спадзяюся на з’яўленне новых спартыўных
зорак”

Мікалая Канстанцінавіча Ананьева таксама
ўзгадавала асіповіцкая зямля. Яго працоўны шлях пачаўся ў 1965 годзе ў мясцовым
вагонным дэпо, куды ён уладкаваўся рабочым. Пасля службы ў арміі некаторы час
працаваў на станцыі Асіповічы, затым лёс звязаў амаль на два дзясяткі гадоў з
фізічным выхаваннем і спортам у раёне, партыйнай і савецкай дзейнасцю. Пазней
быў пераведзены па службе ў Магілёў, а пасля — у сталіцу, дзе займаў пост
Міністра спорту і турызму краіны, намесніка начальніка Апарата Прадстаў-ніцтва
Парламенцкага сходу Саюза Беларусі і Расіі, памочніка Прэзідэнта Рэспублікі
Беларусь, дырэктара Рэспубліканскага вучылішча алімпійскага рэзерву. Зараз ён
генеральны дырэктар дзяржустановы “Шматпрофільны культурна-спартыўны комплекс
“Мінск-Арэна”. Заслужаны трэнер Рэспублікі Беларусь.

— Асіповіччына — цудоўны край, з якім звязана
большая частка жыцця. Тут фарміраваліся мае лепшыя якасці і як чалавека, і
дзелавыя. Побач заўсёды былі людзі, з якіх браў прыклад, а многіх і сам вучыў,
як кажуць, жыццю. Некаторыя з іх зараз працуюць кіраўнікамі розных устаноў
горада, умацоўваючы яго эканамічнае становішча, і як старэйшы таварыш,
ганаруся, што даў ім пуцёўку ў жыццё. Калі іншы раз выпадае сустрэцца з імі, то
нясорамна паглядзець у вочы. Пры неабходнасці і дапамагаю, чым магу.

На малую радзіму прыязджаю часта і заўважаю, што
горад мяняецца да лепшага. Па-ранейшаму прыцягвае да сябе родная вуліца
Сумчанкі, з якой усё і пачыналася. Заўсёды спыняюся каля дарагіх сэрцу ліп,
якія, дзякуй Богу, да гэтай пары шумяць лістотай і радуюць прахожых прыемным
водарам падчас цвіцення. Дарагія і спартыўныя аб’екты, дзе не толькі працаваў,
але і закладваў аснову іх дзейнасці.

Безумоўна, без стваральнай працы людзей не было
б поспехаў, у тым ліку спартыўных. Уважліва сачу за землякамі-спартсменамі,
аказваю ім маральную падтрымку. Суперажываю за братоў Багдановічаў — выхаванцаў
асіповіцкай зямлі, і жадаю ім чарговай перамогі на Алім-піядзе ў Лондане.
Спа-  дзяюся, што ў хуткім часе заззяюць
новыя спартыўныя зоркі, узгадаваныя нашай зямлёй. У цэлым жа з нагоды
140-годдзя жадаю гораду добрых эканамічных паказчыкаў, а людзям — упэўненасці ў
заўтрашнім дні. Няхай кожны адчувае сябе сапраўдным гаспадаром таго месца, дзе
жыве і працуе. I тады можна быць упэўненым, што дабрабыт раёна памножыцца ў
разы.

“Ёсць работа архітэктарам”

“Чырвоныя гваздзікі”, “Усе мы родам з
дзяцінства”, “Сузор’е надзей”, Буслік, Васілінка і Бульбінка з “Калыханкі” і,
безумоўна, “Вас выклікае Спартландыя” — усе гэтыя назвы добра вядомы большасці
тэлегледачоў. За імі стаіць наша зямлячка Ніна Вячаславаўна Шоба — прафесійны
журналіст, рэдактар, аўтар сцэнарыяў, карэспандэнт і вядучы. Уладальнік высокай
беларускай дзяржаўнай узнагароды — медаля імя Францыска Скарыны.

Заслужаны дзеяч культуры, Выдатнік асветы, яна
не так даўно адзначыла   75-годдзе і
пражыла на тэлебачанні 45 гадоў. А пачынала творчы шлях у асіповіцкай газеце
“Калгасная праўда”, куды прыйшла адразу пасля першай школы.

— Дзякуючы якаснай падрыхтоўцы настаўнікаў,
змагла хутка асвоіцца з даручанай справай. Да работы адносілася адказна,
праяўляла ініцыятыву і творчы падыход, за што нават падзяку ад галоўнага
рэдактара атрымала. Гэта мяне акрыліла. Зразумела, што журналістыка падабаецца,
і — рызыкнула, стала студэнткай журфака БДУ, аб чым потым ні разу не
пашкадавала. I дзе б ні была, ніколі не забывала пра горад свайго дзяцінства і
юнацтва.

Нарадзілася да вайны. Памятаю, як у Асіповічах
з’явіліся фашысты, як людзей, у тым ліку і нас з мамай, вадзілі на чыгуначны
вакзал і, распрануўшы, пакідалі ў вагоне на цэлы дзень. Пачуццё нянавісці да
ворагаў было вялікае. Вайна забрала бацьку, мама гадавала нас адна. Было цяжка,
але выраслі дастойнымі людзьмі. У дарослае жыццё пайшлі падрыхтаванымі, ведалі
цану дружбе, працы. Як, дарэчы, і большасць маіх знаёмых сяброў-землякоў, з
якімі і цяпер падтрымліваю сувязь. З аднакласнікамі сустракаліся раней штогод,
бываю і на юбілеях роднай школы. Часта — на роднай вуліцы Паўночнай (зараз
Жукава). Магу сказаць, што ў цэлым задаволена, як развіваецца інфраструктура
горада, як ён маладзее. Але ёсць яшчэ над чым працаваць архітэктарам, каб
наблізіць яго знешні выгляд да еўрапейскіх стандартаў. Думаю, што з цягам часу
так яно і будзе, бо ў Асіповічах жывуць працалюбівыя, шчырыя, самаадданыя
людзі, якім жадаю моцнага здароўя і працвітання. Думаю, што і надалей буду
ганарыцца іх поспехамі, новымі відамі выпускаемай прадукцыі — тым жа пральным
па-  рашком “Мара” карыстаюся сама і
рэкамендую яго ўсім знаёмым.

Ніна ВIКТОРЧЫК.