Калі дакладна ведаеш навошта

Больш за год Вадзім Канапліцкі выходзіць на ахову правапарадку ў родным пасёлку Ялізава

З 8 да 17 штодня — слесар-сантэхнік філіяла “Ялізава” ААТ “Гродзенскі шклозавод”, з 18 да 24 праз дзень — дружыннік. Такім да нядаўняга часу быў распарадак Канапліцкага. “Навошта табе яшчэ і гэтая “вячэрняя змена”, няўжо на працы не стамляешся?” На гэтае пытанне, якое яму даводзіцца чуць часта, добраахвотнік дае незвычайны адказ: “Для сябе”.

— Уступіў у дружыну аховы грамадскага правапарадку менавіта для сябе, таму што я мужчына і абавязаны абараняць свой дом. А што такое дом? Для мяне гэта не сцены жылля, за якімі ясі і спіш, а нешта значна большае. Жонка Крысціна, дочкі Марыя, Ганна і Вольга, бацькі Раіса Аркадзьеўна і Мікалай Дзмітрыевіч, сябры, знаёмыя, вуліцы і завулкі, дзе яны жывуць. Мой дом — гэта ўвесь пасёлак. І важна, каб тут было добра і бяспечна расці, вучыцца, працаваць і адпачываць, — тлумачыць свой “эгаізм” Вадзім Мікалаевіч. — На жаль, розных суб’ектаў, якія гэтаму перашкаджаюць, хапае і ў нас: то ўвечары каля крамы да пешаходаў прыстаюць, дай, маўляў, рублік на піва, то чапляюцца да моладзі, што тусуецца на алеі… У ўчастковага інспектара стандартны працоўны дзень, а міліцыю на такія здарэнні не выклічаш: дробязь, ды і пакуль з райцэнтра даедуць. Таму адзіны выхад — браць справу ў свае рукі: пасведчанне ў кішэню — і на вуліцу. Дружыннікаў на ўвесь пасёлак усяго пяць чалавек, таму на дзяжурства часцей за ўсё выходжу адзін. І кожны раз дакладна ведаю навошта: для сябе і свайго дома-пасёлка, які нават самай цёмнай ноччу — родны. Але ў бліжэйшы час на вячэрніх вуліцах землякі мяне не сустрэнуць: нашай малодшанькай Волечцы — усяго месяц, так што зараз “вячэрнія змены” цалкам яе. Што потым? Думаю, застануся добраахвотнікам — для сябе і, упэўнены, не толькі.