Трыццаць восьмы год кожную раніцу крочыць да
школьнага ганка Зоя Фёдараўна Мельнік, каб зноў і зноў сустракацца з хлопчыкамі
і дзяўчынкамі, далучаць іх да таямніц роднай мовы і літаратурнай скарбніцы
народа.

Школа — гэта яе жыццё. Яшчэ калі сама сядзела за
вучнёўскай партай, марыла стаць настаўніцай і неадступна ішла да мэты. Сама
родам з Вялікага Бору, і працаваць стала на тэрыторыі свайго сельсавета: у
Жыціне, Крамку, а пасля закрыцця гэтых школ перайшла ў суседні Дрычын. Рабіла ў
пачатковай школе, затым стала выкладаць родную мову і літаратуру ў сярэднім
звяне і старшых класах.

— З вучнямі выпускнога класа лягчэй, — лічыць
настаўніца, — яны ўжо ўсведамляюць неабходнасць атрымання ведаў, падрыхтоўкі да
паступлення.

Зоя Фёдараўна перажывае, што сучасныя дзеці мала
чытаюць, асабліва беларускіх твораў, а таму і сачыненне не могуць добра
напісаць, перадаць свае ўражанні і думкі. Для папулярызацыі роднага друкаванага
слова праводзіць усемагчымыя мера-прыемствы. Тыдзень беларускай мовы,
віктарыны, інтэлектуальная гульня “Слабае звяно”, лінгвістычны
калейдаскоп па краязнаўству, розныя конкурсы, фэсты, збор фальклорнага
матэрыялу…

— Каб дзецям было цікава на ўроку, настаўнік
напярэдадні павінен перабраць кучу часопісаў, метадычных дапаможнікаў,
грунтоўна падрыхтавацца, — упэўнена субяседніца, — таму кладуся спаць і ўстаю з
гукамі гімна. Але гэта не ў цяжар: вельмі люблю сваю работу…

Нездарма мае настаўніца вышэйшую кваліфікацыйную
катэгорыю, неаднаразова ўзнагароджвалася граматамі раённага і абласнога
маштабаў. А сваёй любоўю да работы заражае вучняў, многія з якіх ідуць у
навучальныя ўстановы педагагічнага про-філю. Напрыклад, у мінулым годзе з 9
выпускнікоў трое вырашылі стаць педагогамі і цяпер паспяхова асвойваюць навуку.

Нарадзілася яна ў вялікай сям’і, дзе было сямёра
дзяцей. Бацька — спецыяліст шырокага профілю: сталяр, каваль, інжынер, ветурач
— мясцовы “кулібін”, а маці з адной рукою трэба было карміць,
даглядаць усю гэту грамаду. Моцны маральны стрыжань, атрыманы ў спадчыну,
перадала і сваім дзецям, якіх у яе трое. Асталяваліся яны недалёка ад
бацькоўскай хаты: сын і дачка — у Асіповічах, яшчэ адна дачка — у Мінску. Муж,
аграном па спецыяльнасці, захапляецца пчалярствам, а Зоя Фёдараўна знаходзіць
асалоду ў зносінах з кветкамі: дэкаратыўныя і пакаёвыя, яны падобныя на дзяцей,
дораць надзею і радуюць, уносячы ў жыццё новы сэнс.

Іна Заскевіч.