Кожны ведае, што ў сельскай гаспадарцы працаваць
нялёгка: рабочы дзень ненарміраваны, умовы працы не заўсёды найлепшыя, уставаць
трэба рана… Алене Мікалаеўне Чаропка гэта знаёма не па чутках: шмат гадоў
прысвяціла яна жывёлагадоўлі.

Спачатку ў 50-х гадах са Старадарожскага раёна,
дзе жыла, завербавалася на торфапрадпрыемства ў Татарку. Нядоўга там
адпрацавала, перайшла ў жывёлагадоўлю, праца ў якой для вясковай дзяўчыны была
больш звыклай. Калі займела ўласную сям’ю, купілі хату ў Дземенцы. Спачатку
Алене было даручана вырошчванне парасят. Асабліва пайшлі ўверх прыбаўленні ў
вазе, калі былі закуплены парсючкі ды свінкі эстонскай пароды. Прымаючы
“немаўлятак”, дзяўчына дакормлівала іх да 20 кіла-грамаў і перадавала
на ферму ў Коханаўку, у “старшую” групу.

Пасля з сяброўкай Франяй даглядала цялят. Гэтыя
гадаванцы пад пільным кантролем вырасталі часам да 300 кг. А праз 8 гадоў
маладая працаўніца стала даіць кароў і займалася гэтым больш за два
дзесяцігоддзі. Спачатку атрымоў-вала па 3 тоны малака ад кожнай з 23 жывёлін.
Пакуль прызвычаілася да даільнага апарата, даіла рукамі, а потым справа пайшла.
Атрымаўшы трэці апарат і надзяляючы больш увагі кармленню жывёл, стала
надойваць ужо па 3.800, а потым і да чатырох тысяч дацягнула. К канцу трэцяга
года работы даяркай ужо мела без літра 5 тысяч. А ў 1989 годзе Алена Мікалаеўна
разам з калегай з Пратасевіч былі прыняты ў Магілёўскі абласны Клуб
даярак-пяцітысячніц. Максімальны гадавы ўдой склаў 5.103 кілаграмы малака. З
гонарам расказвае былая працаўніца пра канферэнцыі і злёты, сустрэчы лепшых
жывёлаводаў у абласным цэнтры, перадачы асобных сакрэтаў работы.

Iм, не меўшым на працягу года выхадных і
водпуску, было вялікім шчасцем наведаць свята, якое ладзілася ў гонар
працаўнікоў. Ды і дзяржава, як магла, дзякавала сваім героям. Алена Мікалаеўна
атрымала ордэны Працоўнага Чырвонага Сцяга і “Знак Пашаны”, была
ўдастоена звання “Майстар высокіх удояў” ІІІ і ІV ступені, мае знакі
“Пераможца сацспаборніцтва” (1974 і 1976 гады), яна — ударнік Х і ХII
пяцігодак, камуністычнай працы.

Непрыкметна прайшлі гады маладосці і сталасці.
Калі настаў час выхаду на пенсію, працаўніца перадала эстафету ў надзейныя рукі
сваёй нявесткі. Каровы былі маладыя, але ўжо “раздоеныя”, па 18-20
літраў давалі. З 1994 года жанчына не ходзіць на работу, але па-ранейшаму не
цураецца працы. Як даўнішнюю жыхарку, руплівую гаспадыню і надзейную суседку,
яе выбралі старастай вёскі і цяпер звяртаюцца да былой даяркі па розных
пытаннях. Недахоп вады, неабходнасць будаваць новыя калонкі, адсутнасць пашы
для пяці каровак, што засталіся ў вёсцы, нарыхтоўка дроў, дастаўка прадуктаў —
усе гэтыя пытанні ў полі зроку старасты. А дома, хоць і жыве адна, мае
невялічкую гаспадарку: куры і індакачкі, сабака, агарод. I з усім спраўляецца.
Раней ткала, вышывала, многа вырабаў прысутнічае ў інтэр’-еры, захоўваецца ў
шафе, але і цяпер робіць уласныя падушкі, іншай будзённай працы хапае.

I вось — тая самая восень, калі “лічаць
куранят”, таму можна падсумаваць, што гады пражыты годна, сілы і душэўнае
цяпло аддадзены рабоце, дзецям. Алене Мікалаеўне не сорамна ўспамінаць былое,
глядзець у вочы землякам. Для кожнага з іх яна можа служыць прыкладам сціплага,
пачэснага чалавека, што ўсю сябе пры-свяціў людзям.